ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Ως Σανταίος, Τραπεζουντίνος, Αλεξανδρουπολίτης, Θρακιώτης δεν μπορούσα παρά να είμαι παρών, στην επίσκεψη της εικόνας της επί του Όρους Μελά του Πόντου Παναγίας στην γενέτειρα πόλη μου. Στον Ναό μάλιστα του Αγίου Ελευθερίου. Το Σύμβολο της απελευθέρωσης της πόλης μας. Κάτω από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου αλλά και αυτήν του Ωκεανικού Αγίου μας, του Αγίου Νικολάου έζησα, ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα παιδιά της γενιάς μου. Δίπλα στον Ναό του Αγίου Ελευθερίου ήταν το Νηπιαγωγείο μου το οποίο εμείς εγκαινιάσαμε.
Εξάλλου πάντοτε ήμουν Παρών, στην Θέση μου, ακόμη και όταν οι επίσημοι ή η ψευτοελιτ αλλά και ο λαός ή όχλος δεν ήταν στην θέση τους. Ακούσατε για αυτό από τον Μητροπολίτη μας Άνθιμο.
Δύο επίκαιρες αναφορές. Η Ιστορία ως Παρόν.
Η μία αφορά την ιστορία, την μνήμη της πόλης μας.
Απευθύνεται κυρίως στα νέα παιδιά, τις νέες γενιές.
Αυτό λοιπόν το παιδί του Νηπιαγωγείου δεκαετίες μετά και παρόλο που ήταν μόνο, πολύ μόνο, η ιστορία λέει ότι κράτησε στον Ιερό Ιστορικό του Τόπο το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Ήταν το 1988. Η περίοδος του Νταβός ένα.
Όλος αυτός ο ανήθικος κύκλος προσώπων που εμφανίζεται κατά καιρούς στην ιστορία μας και προκαλεί μεγάλες καταστροφές, ντυμένος με υποκριτική, κυνική και ηλίθια σοβαροφάνεια, πρότεινε την μεταφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Στην Ελβετία, στο Άγιον όρος έλεγαν οι μισοί. Οι “Καθηγητές”, οι “Διανοούμενοι” πρότειναν τις Φέρρες του Έβρου, την Πάτμο.
Συναγωνίζονταν στην ηλιθιότητα και την δουλικότητα ως αναφορά την νέα εγκατάσταση του. Ο βάρβαρος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ δεν έπρεπε να ενοχλείται.
Δύο φράσεις από μια ομιλία* μου, διέλυσαν αυτό το μαύρο, ανήθικο, τοξικό σύννεφο.
“Να αναδειχθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε Υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου”
Ήταν ή αφετηρία ενός νέου Αναστάσιμου κύκλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αυτός ο κύκλος αποτελεί πλέον μέρος της ιστορικής πολιτικής μνήμης μας αλλά και μέρος της ιστορίας της γενέτειρας πόλης μου.
Ένα δεύτερο μήνυμα: να σταματήσει ο διαρκής εκβιασμός, η προσβολή της ετήσιας Ορθόδοξης λειτουργίας του Αυγούστου στην επί του Όρους Μελά Μονή της Παναγίας. Πρόκειται για την ντροπή της Δύσης και της Ανατολής.
Μεγάλη η απροθυμία, η ολιγωρία, η ανεπάρκεια των επισήμων της “πολιτικής” για αυτό το Διεθνές ζήτημα.
Ένα άλλο μήνυμα μου με πολλούς αποδέκτες εντός και εκτός χώρας.
Εμείς οι Τραπεζουντίνοι θέλουμε την ιστορική όμορφή Εκκλησία μας, τον Ναό της του Θεού Σοφίας της Τραπεζούντος όχι ως Μουσείο αλλά ως Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι Πόντιοι δεν είναι ένας λαός των Μουσείων.
Η μετατροπή της σε Ισλαμικό τέμενος αποτελεί συνέχεια της γενοκτονικής πολιτικής στον Πόντο και αποκάλυψη της ιδιομορφίας του Κεμαλοτουρκικού Ισλάμ.
Τα δύο αυτά Μηνύματα αποτελούν τους νέους ορίζοντες, τα δύο νέα Σύμβολα, του υπονομευμένου κυρίως εντός των τειχών αγώνα για την Αξιοπρέπεια μας.
ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος κατά την προσφώνηση του:
“ Αν τον ακούγαμε ο Τόπος μας αλλά και η χώρα μας, η Ελλάδα θα ήταν Αλλού” (09-12-2023)
Την “Πολιτική” αλλά και την “Διανόηση” δεν την χαρακτηρίζει αυτό το ήθος. Αυτή η υγεία στην σκέψη.
Εντός του Ναού μίλησα για την σχέση πολιτικής και εκκλησίας.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Αιξωνή, Δεκέμβριος 23
* Στο “Μικρά Ασία Ενώνει – το Τουρκία Εκβαρβαρίζει σελ. 33”