Προϊόν της
Αληθινής Επιστήμης της Αληθινής Πολιτικής
Της αγάπης
μου για τη Αθήνα
Θεραπευτικό Σημείωμα Μιχάλη
Χαραλαμπίδη
Εάν οι συνθήκες στη δημόσια ζωή μας ήταν φυσιολογικές δεν θα
υποχρεωνόμουν λόγω φιλίας, αγάπης προς την πόλη να γράψω αυτές τις γραμμές. Οι
συνθήκες όμως έχουν μεγάλες παθολογίες. Γι’ αυτό, αυτό το θεραπευτικό σημείωμα.
Η δημόσια θεραπεία είναι έργο της αληθινής πολιτικής όχι της ιατρικής.
Η υιοθέτηση από την νέα κυβέρνηση δύο προτάσεων που
διατυπώθηκαν χρόνια πριν θα έπρεπε να προκαλέσει μια πλούσια, γόνιμη,
πολυδιάστατη συζήτηση. Ένα ευγενές πεδίο. Αυτό δεν γίνεται γιατί τόσο τα
υπαρκτά πολιτικά κόμματα όσο και τα πανεπιστήμια είναι αδύνατα διανοητικά να
την κάνουν. Τα αντικείμενα σπουδών, οι τομείς σπουδών απουσιάζουν. Η
βιβλιογραφία είναι ανύπαρκτη. Παραδείγματος χάριν απουσιάζουν τα βιβλία για τις
πόλεις. Απουσιάζουν ως θεματολογία της πολιτικής. Επομένως ο τύπος είναι χωλός,
φτωχός επιστημονικά για να ανταποκριθεί. Είναι γνωστή η γνώμη μου. Η
χώρα δεν σκέπτεται. Μάλλον οι
ψευτοελίτ δεν σκέπτονται.
Το διανοητικό και όχι μόνο κενό καλύπτει όπως παρατηρεί
κανείς μια σφαίρα μωρίας. Αυτή είναι φυσιολογικό να προκαλεί μια αντίδραση που
μπορεί να εκφρασθεί με το γνωστό, τουλάχιστον στην Μεσόγειο « porca miseria ». Την ψυχική και διανοητική εννοώ.
Μιλώ για τις ιδέες-προτάσεις ενοποίησης του Αρχαιολογικού
Μουσείου με το Πολυτεχνείο και αυτήν της απομάκρυνσης των φυλακών Κορυδαλλού.
Οι ιδέες, οι προτάσεις αυτές δεν είναι προϊόν κομματικών, υπουργικών,
πρωθυπουργικών γραφείων, κέντρων ερευνών, ιδρυμάτων κλπ. Δεν είναι προϊόν του καφενείου, του πεζοδρομίου, του μάγκες
βγήκαν σε τηλεοπτικά σεργιάνια. Δεν μπορούν να υφίστανται αρπαχτές ή
καταλήψεις. Όπως λέμε καταληψίες. Δεν
είναι ανώνυμες. Το ανώνυμο δεν υπάρχει στους Έλληνες. Είναι το πεδίο των
ολοκληρωτισμών ή των υπαλλήλων τους στον τύπο.
Για την διατήρηση μάλλον την επιβολή ενός πολιτισμένου πεδίου,
είναι γνωστή η αντίθεση, η αλλεργία μου προς τις διάφορες μορφές εκβαρβαρισμού,
για την υπεράσπιση του κύρους της Αληθινής Πολιτικής, και της Αληθινής
Επιστήμης οφείλω να γράψω σύντομα τα εξής.
Η πρόταση για την ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το
Πολυτεχνείο πρωτοδιατυπώθηκε στο βιβλίο Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη – Η
Νέα Συμμαχία , Εκδ. Στράβων, Αθήνα 2007, σ. 48. Σε αυτό ανέπτυσσα σύγχρονες
επιστημονικές κατηγορίες και θεματολογίες που αφορούν αυτά τα ζητήματα.
Έχοντας συνείδηση της επικαιρότητας της πολιτικής βαρύτητας
και της κεντρικότητας της πρότασης επέλεξα το απόσπασμα του βιβλίου που
αναφέρονταν σε αυτήν ως παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του. Έτσι δημοσιεύθηκε
στις εφημερίδες «Επενδυτής» και «Παρόν».
Υπήρξε μία αντίδραση ως προς την νέα χρήση δια χειρός Κώστα Σκανδαλίδη. Πρότεινε κάτι για την
Μνήμη.
Το κεφάλαιο Η ΝΕΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ – Πολιτισμός, Γνώση, Έδαφος,
Τόπος, Δίκτυα, Αισθητική/ Tα πολιτισμικά Συμπλέγματα στο οποίο διατυπώνω την πρόταση της
ενοποίησης περιλαμβάνεται και στην νέα έκδοση με τίτλο Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία – Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου, Εκδ. Στράβων,
Αθήνα 2017. Τα ζητήματα αυτά συστηματοποιώ περισσότερο αναλυτικά και
σχεδιαστικά στο βιβλίο μου ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ Ο
Τουρισμός ως Πολιτιστική Οικονομία, Εκδ. Στράβων, Αθήνα 2015.
Η χώρα στερείται βιβλίων και σπουδών για τον τουρισμό.
Η κάλυψη, η προστασία του μεγάλου διανοητικού και
επιστημονικού κενού του πολιτικού και του πανεπιστημιακού προσωπικού γι’ αυτά
τα ζητήματα συγκρούεται με την έννοια, με το αίσθημα του γενικού καλού αλλά και
τις τεράστιες σύγχρονες δυναμικές και προσδοκίες της χώρας μετά το 1989-1990.
Μια σύγχρονη και πεφωτισμένη Αρχιτεκτονική Σχολή θα έπρεπε να
πρωταγωνιστεί στην ανάδειξη και επεξεργασία αυτού του σχεδίου και όχι να
αντιδρά. Το γιατί
αντιδρά είναι μια ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση ( στο Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ωε Ανώτερη Τέχνη ).
Επί χρόνια ήθελα να βάλω δημόσια και επώνυμα, στην ημερήσια
πολιτική διάταξη, το ζήτημα της απομάκρυνσης των φυλακών Κορυδαλλού. Αποτελούσε
και αποτελεί πολιτικό σκάνδαλο η μη απομάκρυνσή τους. Η πολιτική είναι το πεδίο
του επώνυμου, του δημόσιου, της παρρησίας. Αντί, όμως, να απομακρύνονται,
μεγαλουργούσαν. Αυτή είναι επίσης μια
συζήτηση που δεν έγινε.
Ήθελα να το κάνω στον Πειραιά. Έψαχνα ΒΗΜΑ. Το έκανα μιλώντας
για άλλο θέμα, τον Βησσαρίωνα τον Τραπεζούντιο, σε ένα νεοκλασικό κτίριο που
μας παραχώρησε, με μεγάλη ευγένεια, ο τότε Δήμαρχος. Ήταν το 2013 και οι συγκρούσεις
χαμηλής έντασης που αντιμετώπιζε η χώρα είχαν φθάσει ήδη σε υψηλά επίπεδα.
Γι’ αυτές μίλησα την δεκαετία του ’80. Αυτές έκριναν πολλά. Δεν είχα όμως
συνομιλητές. Το απόσπασμα από την ομιλία του Πειραιά, που αναφέρονταν στην
απομάκρυνση των φυλακών, την χωροταξική, πολεοδομική, αρχιτεκτονική και αισθητική
συνέχεια της περιοχής, αναρτήθηκε στο Πόλις-Αγορά την 16/10/2013. Είναι γραμμένο
με το χέρι. Con la mano έλεγαν οι κάτοικοι της Ρώμης. «Πόλις Ελληνίς», έγραφε ο
Καλλίμαχος. Η Ρώμη συνεχίζει να διεκδικεί και να προβάλει την ελληνικότητά της.
Η Αθήνα, η μη Αθήνα όπως γράφω, όχι. Την δολοφονεί.
Το δια χειρός και τον χρόνο προσέχουν οι σοβαροί και έντιμοι ερευνητές
όταν θέλουν να αποκαλύπτουν τους πονηρούς.
Το έργο της
απομάκρυνσης ήταν υπερώριμο επί δεκαετίες. Το 2013 άκουσα δειλούς αρχικά
ψίθυρους άλλων συντεχνιών και την μωρία. Ανακοινώθηκε τώρα.
Οφείλω δύο ακόμη σύντομες παρατηρήσεις σ’ αυτό το θεραπευτικό
σημείωμα.
Τόσο η πρόταση μου για τα Εξάρχεια: Βιβλιούπολης ή Ναρκόπολης
(κάποιοι ήθελαν το δεύτερο) μέρος της πρότασης του 2007, όσο και αυτή για την
απομάκρυνση των φυλακών Κορυδαλλού συνδέονται επίσης με τις γεωπολιτικές
αλλαγές και τις άγριες μορφές που πήρε η παγκοσμιοποίηση στη χώρα τις
τελευταίες δεκαετίες.
Σε αυτά τα ζητήματα τόσο τα τμήματα Διεθνών σπουδών, οι
Στρατιωτικές και Αστυνομικές Ακαδημίες όσο και το πολιτικό προσωπικό και το Σύστημα-Χώρα
δεν μπορεί να πει κανείς ότι διακρίθηκαν. Έτσι η χώρα υπέστη μεγάλες ήττες.
Στην εισαγωγή του Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία
– Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου, επαναφέρω αυτά τα ζητήματα. Έτσι χάθηκε
ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Η άλλη παρατήρηση αφορά την δημιουργία πρασίνου – πάρκου στην θέση των φυλακών. Η
άποψη της κυβέρνησης.
Στη χώρα μας η προβολή μιας οικολογικής ή πράσινης ταυτότητας,
η λέξη οικολόγος και πράσινος ήθελε πολλές φορές κυρίως στα πόδια των
γραφειοκρατικών μηχανισμών, να καλύψει την διανοητική οκνηρία και την απουσία
σχεδίου, αντίληψης για την πόλη, τον αστικό χώρο αλλά και την ύπαιθρο. Ας μην
επεκταθώ.
Στη θέα των φυλακών μπορούν να γίνουν έξυπνες συνθέσεις. Η
αύρα τους θα είναι το όνομα του
Κορυδαλλέα. Ποιος τον ξέρει;
Τέλος ας επαναφέρω μία
πρόταση. Στα βιβλία διατυπώνω θεσμικές λύσεις μιας σύγχρονης διακυβέρνησης της
χώρας γι’ αυτά τα ζητήματα. Γιατί οι αρμόδιες επιτροπές της Βουλής δεν
προσκαλούν ανθρώπους που όπως έδειξε η ιστορία έχουν να πουν γι’ αυτά σοβαρά
και χρήσιμα πράγματα. Προσωπικά
συμμετείχα σε μία παρόμοια διαδικασία. Όταν αλλάξαμε την ιστορία το 1994. Μια
στιγμή διανοητικής απελευθέρωσης των Ελλήνων. Μου έμεινε το κλίμα
συναίνεσης και ο ενθουσιασμός ειδικά του Γιάννη Κεφαλογιάννη αλλά και η
ευγένεια του Δημήτρη Κωστόπουλου εκπροσώπου του ΚΚΕ. Άλλο ήθος και ύφος.
Όχι αρπαχτές, κλοπές και πονηριές.
