Η Επιστολή ενός Κώου ιατρού προς τον Atif Sekercioglu

Αξιότιμε κύριε Πρόξενε,

            Ο μήνας Μάιος είναι ο μήνας εξυψώσεως των ανθρωπιστικών αξιών μας, της καμπύλης του Ανθρωπισμού μας, της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως μας.

Είναι ο μήνας των Ύμνων προς τις ιδεολογίες της Ζωής και καταδίκης των ιδεολογιών του Θανάτου.«Η μνήμη μας είναι ο Ανθρωπισμός μας» διάβασα σε ένα πεφωτισμένο κείμενο προ ολίγων ημερών.

Δεν θα μείνω όμως πολύ σε αυτήν την θεμελιώδη για την ανθρώπινη ύπαρξη μας παράμετρο, εκτός των άλλων, για να μην σας φέρω σε δύσκολη θέση.

Οφείλω να πω ότι η επιστολή μου απευθύνεται προς εσάς,  ως λειτουργό ενός κρατικού μηχανισμού, αλλά κυρίως απευθύνεται στον άνθρωπο ATIF SEKERCIOGLOU. Η γνώμη μου είναι ότι αυτές οι διαστάσεις, οι υποστάσεις, κρατικός λειτουργός και Άνθρωπος, δεν διαχωρίζονται. Η σχέσης αυτή ως δοκιμασία, ως δίλλημα, ως επιλογή, ως απόφαση επιστρέφει εκ νέου στην Μικρά Ασία.

Η επιστολή μου προς εσάς, τώρα τις μέρες του Μαΐου, έχει αυτές τις αφετηρίες, αλλά επεκτείνεται και σε έναν μελλοντικό ανθρωπιστικό ορίζοντα.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Κεμαλική μηχανή του θανάτου έφθασε στον Πόντο σε υψηλά επίπεδα παραγωγής. Αυτό αποτελεί συνείδηση τόσο της πλευράς των θυτών όσο και των θυμάτων.  Ο Βαλκάνιος Βαρδάριος Κεμάλ ερχόμενος στον Πόντο συστηματοποίησε τον θάνατο. Δίδαξε τον μετέπειτα Μουσταφά του Ρήνου.

Αυτά αφορούν το χθες. Η επιστολή μου επικεντρώνεται στο σήμερα.

Σας είναι γνωστό ότι στην Ιστορική περιοχή του Πόντου ομιλείται η πλησιέστερη προς την αρχαία Ελληνική ομιλουμένη σήμερα γλώσσα. Δεν θα αναφέρω  λέξεις που συναντάμε στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία του 9^ου και 8^ου αιώνα Π.Χ. Για τον οποιονδήποτε άνθρωπο καλής θελήσεως και κάποιας παιδείας αυτό από μόνο του αποτελεί πηγή ενθουσιασμού και πολύμορφου ενδιαφέροντος. Γνωρίζετε επίσης τη συμβολή της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στον εξανθρωπισμό και εκπολιτισμό της Ανθρωπότητας. Όλοι οι λαοί και τα έθνη στον κόσμο είναι υπόχρεοι και υπερήφανοι για αυτό. Θεωρούν χρέος τους να την προστατεύουν γιατί αποτελεί μέρος της κληρονομιάς και της ταυτότητάς τους.

Γνωρίζετε επίσης ότι οι λέξεις αυτής της γλώσσας, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της λατινικής, χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της νέας Τουρκικής γλώσσας τον προηγούμενο αιώνα, στην Άγκυρα.

Όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα του αγαθού, του καλού, του πολιτισμού.

Στην επικράτεια όμως του κράτους το οποίο υπηρετείτε και κυρίως στον Ιστορικό Πόντο, επιβάλλεται προσχεδιασμένα και συστηματικά το κακό, η ύβρις, η βαρβαρότητα, η βία, η δολοφονία αυτής της πανάρχαιας γλώσσας.

Διάβασα την αντιπαράθεση του κράτους σας με την «Διεθνή Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών» στο Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η Διεθνής Ένωσης συγκέντρωσε στις τάξεις της ό,τι καλύτερο είχε ο παγκόσμιος Ανθρωπισμός. Ήταν φυσιολογικό να καταγγείλει τις βαρβαρότητες, τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ποντίων στον Πόντο σήμερα. Κυρίως την δολοφονία της γλώσσας του Ομήρου κα του Στράβωνα.                                Σας στέλνω δύο βιβλία στην Αγγλική και την Τουρκική, όπου θα βρείτε  αυτήν την αντιπαράθεση, εάν δεν τη γνωρίζετε. Michalis CharalambidisThe Pontian Question in the United Nations, Second Edition, 2009, Geneva – Athens και Mihalis Haralambidis, Pontos Antik Bir Kimliḡin Geri Dönϋşϋ-Έναν βιβλίον σην εξορίαν, Stravon Yayinevi, 2013, Athens.

Νομίζω ότι δεν είσθε υπερήφανος για την εικόνα της υπηρεσίας και των μηχανισμών του Κράτους σας. Δεν δημοσιοποιώ τους συλλογισμούς μου, τα ερωτήματα μου, για το πώς μπορεί να αισθάνεται ένας κρατικός υπάλληλος μπροστά σε αυτήν την αποκρουστική πραγματικότητα της συστηματικής δολοφονίας μιας πανάρχαιας γλώσσας. Μπροστά στην βία ενάντια στα μικρά παιδιά. Αν τον απασχολεί; Τις επιπτώσεις στην ψυχική του κατάσταση, την ψυχική του υγεία, στα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης του.

Αυτό όμως που σκέφθηκα και ίσως είναι ο λόγος της γραφής αυτής της επιστολής, κινείται σε άλλη σφαίρα. Υψηλή, Ανθρώπινη, του καλού, του αύριο. Σκέφθηκα τι θα μπορούσατε να κάνετε  εσείς τασσόμενος με το μέρος του καλού, του πολιτισμού. Φαντάσθηκα έναν δικό σας πρωταγωνιστισμό σε πολλά πεδία για την προστασία της Ποντιακής ως της πλησιέστερης προς την αρχαία Ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας. Είμαι σίγουρος ότι όλοι οι άνθρωποι καλής θελήσεως στον Κόσμο αλλά και οι διεθνείς και εθνικοί θεσμοί, θα σας προστάτευαν.

Εγώ θα σας φιλοξενούσα στην πατρίδα του Ιπποκράτη.

Με τις καλύτερες ανθρώπινες ευχές μου

                                                                                  Δημήτριος  Γερούκαλης

                                                     Ψυχίατρος

ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

Άλλο συρρικνωμένη  γιάφκα ή πυρήνας, πολλές φορές και αλλόγλωσσος και άλλο πολιτικό κίνημα, πολιτικό κόμμα. Μια φίλη που συμμετείχε αφελώς σε μια γιάφκα η οποία μετέπεσε σε πυρήνα αλλά παρουσιάζεται πονηρά ως κόμμα, θυμάμαι έκπληκτη αναφώνησε «δεν μιλούν ελληνικά Μιχάλη». Ο Γιωργάκης έκανε σχολή, αντισχολή σ’ αυτό με τα εξαπτέρυγα που διέσπειρε, τους guys, τους Πορτορικανούς. Άλλο επίσης πολιτική ηγεσία και άλλο φακίρηδες. Γιατί αυτοί σε ρίχνουν στα βράχια στην Φαλκονέρα, στη γραμμή Πειραιάς-Κρήτη όπως έγινε το 2015. Δεν έκαναν απόβαση στη Νορμανδία αλλά στα βράχια. Η Ελλάδα στα βράχια. Την έκαψαν λίγο πριν.

Ή σε ρίχνουν, με πολύ βία, μεγαλύτερη της περιόδου της δολοφονίας Λαμπράκη, στο βυθό της Λίμνης. Στο βυθό των Πρεσπών χωρίς σχέδιο. Στο «θολό νερό» έλεγε το τραγούδι. Οι διαρκείς «εθνικόφρονες» και «νεοεθνικόφρονες». Ποια αριστερά; Και ποια δεξιά; Στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία».

Άλλο φακίρηδες σε ρόλο, αρκετούς δοκίμασαν αυτά τα μαρμάρινα χρόνια από τα δεξιά και τα αριστερά και άλλο ιστορική πολιτική διαλεκτική  μιας χώρας και οικοδόμηση αυτόχθονων πολιτικών κινημάτων. Αν το Πάντειο ή το Πολιτικό της Νομικής ήταν σοβαρά θα άνοιγαν εδώ και καιρό αυτή την συζήτηση.

Η χώρα, η Δημόσια Ζωή αλλά και ο λαός ή το πλήθος πρέπει να ανακτήσει την σχέση της με την Σοβαρότητα, την Πολιτική Σοβαρότητα.

                                                          Μιχάλης Χαραλαμπίδης

                                                               Αιξωνή  Ιούνιος ‘19     

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - (Από την συνέντευξή του στον Αντώνη Κοκορίκο Ράδιο Παραπολιτικά 12/05/19)

ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΥΨΗΛΑΝΤΩΝ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΥΨΗΛΑΝΤΩΝ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

Είναι ορατή η απουσία μιας παιδείας των πόλεων πολύ περισσότερο μια παιδεία διαχείρισης και κόσμησης του αστικού χώρου τις ημέρες αυτές των τοπικών εκλογών. Μια ματιά στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων επιβεβαιώνει την εκτίμησή μου ότι δεν υπάρχει μια πολιτική πλατειών. Δέστε τις πλατείες στην Μητροπόλεως και την Σανταρόζα. Την θέση των αγαλμάτων του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και του Αλέξανδρου Παναγούλη. Είναι προκλητικά ορατή η απουσία σχεδιασμού και αισθητικής.

Έχουμε ανάγκη από μια πολιτική πλατειών. Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε από την πλατεία Κλαυθμώνος αλλάζοντας το όνομα, τον συμβολισμό και την κόσμησή της. Διακόσια χρόνια από τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας πρέπει να δοθεί στην πλατεία αυτή το όνομα των Υψηλαντών. Στις ΗΠΑ έχουμε μια πόλη με το όνομα Υψηλάντη. Εδώ δεν έχουμε ούτε μια πλατεία. Είναι  μεγάλος και πολυδιάστατος ο συμβολισμός μιας πλατείας η οποία θα φέρει το όνομα τους. Ο νέος Δήμαρχος αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχουν ένα μεγάλο πεδίο δημιουργίας 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία.

Θα συνέχιζα όμως την σκέψη μου, θα ολοκλήρωνα την πρόταση μου. Στο σχεδιαζόμενο Άλσος του Ελληνικού μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα Μαυσωλείο των Υψηλαντών. Θα έχει νεοκλασικές μορφές. Μπορεί να είναι ένα ομοίωμα του ναού του Απόλλωνος των Βασσών στην Αρκαδία. Γι’ αυτούς που γνωρίζουν ελληνική ιστορία είναι κατανοητός ο συμβολισμός. Οι Δήμαρχοι της περιοχής πρέπει να πρωταγωνιστήσουν σε αυτό. Είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήθελε να έρθει στην Ελλάδα η βαλσαμωμένη καρδιά του. Αυτό έγινε. Είναι στα χέρια άξιων σεβασμού ανθρώπων. Η θέση της είναι σε αυτό το Μαυσωλείο. Οι ευεργέτες για την οικοδόμηση του είναι πολλοί. Οι νέοι ευεργέτες του 21^ου αιώνα είναι γόνιμο να συνδεθούν με τους ορίζοντες, τις προσδοκίες και την αισθητική των ευεργετών του 19^ου αιώνα.