ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στη Ρώμη στο Ίδρυμα Λέλιο Μπάσσιο με θέμα
«Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό Ζήτημα»
Η ΙΤΑΛΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ
ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Η Ιταλία ανήκει σε εκείνη την ομάδα των χωρών που πολύ περισσότερο από άλλες οφείλει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό λέει η Ιστορία, η δική της Ιστορία. Εάν δεν το κάνει διατηρεί ένα κενό ηθικό και πολιτικό στην Ιστορία της, στην ταυτότητα της.
Πριν πέντε χρόνια, λίγο μετά τη δολοφονία του Andrea Santoro στην Τραπεζούντα – αύριο 5 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται ακριβώς 5 χρόνια – πήρα το δρόμο της Σουηδίας των Νόμπελ, της Στοκχόλμης ως πόλης της ειρήνης. Ας το εκφράσω διαφορετικά. Πήρα το Δρόμο του Ούλοφ Πάλμε. Παρόλο που ήξερα ότι το Σουηδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν αρνητικό, πίστευα ότι τελικά θα υπερισχύσει το πνεύμα του Ούλοφ Πάλμε. Ήμουν σίγουρος, πολύ σίγουρος, βέβαιος ότι θα πετύχω την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο. Γι αυτό πήγα στον Τάφο του Ούλοφ Πάλμε που είναι στο Κέντρο της Στοκχόλμης. Στη Στοκχόλμη συνάντησα ορισμένους εμπνεόμενους από τα ίδια με μένα ιδανικά της φιλανθρωπίας, του ανθρωπισμού, συναθλητές. Αυτοί συνέχισαν έναν αγώνα, μια σκυταλοδρομία που οδήγησε στην Αναγνώριση το Μάρτιο του 2010. Το Πνεύμα του Πάλμε νίκησε, όταν στην Αθήνα προπαγάνδιζαν το Πνεύμα του Κεμάλ.
Τη σημερινή μου ομιλία εδώ στο Ίδρυμα Lelio Basso, τον αγώνα μου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, θέλω να την ονομάσω «στον Δρόμο του Lelio Basso». Τη δεκαετία του εβδομήντα τα ιδανικά της ανθρωπιστικής, της διεθνιστικής αλληλεγγύης παγκοσμίως προσωποποιήθηκαν στο πρόσωπό του. Δεν έγινε ένα ραντεβού μας, θα ήταν το τελευταίο, γιατί ξαφνικά έφυγε από αυτή τη ζωή το 1978. Του έδωσα όμως μια υπόσχεση. Πάντοτε συνομιλούμε με τους δασκάλους μας και τους κρατάμε ζωντανούς, αθάνατους, αιώνιους. Να πάω τα ιδανικά της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στη Μικρά Ασία, την Μεσοποταμία. Αυτή σταμάτησε στο Έμπολι κατά τον Λεβι, δηλαδή στην Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Θα αισθάνθηκε υπερήφανος όταν θα έμαθε τη μετάφραση και έκδοση στα Ελληνικά των κειμένων της Λούξεμπουργκ για το «Ανατολικό Ζήτημα». Στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο στα Γερμανικά και τα Ελληνικά. Η Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών που αυτός δημιούργησε, εισήγαγε έναν αληθινό διεθνισμό που δεν έκανε διακρίσεις ούτε αγνοούσε λαούς σε αυτή την απαγορευμένη από την γεωπολιτική των κρατών και των υπερδυνάμεων περιοχή.
Η Διεθνής Ένωση, το Διαρκές Διεθνές Δικαστήριο των Λαών, το Σύστημα Μπάσσο, αποτελεί αγαπητό κομμάτι της νέας Αρμενικής, Κουρδικής και Ποντιακής Ιστορίας.
Πιστεύω ότι σήμερα το Πνεύμα του Lelio Basso, η καρδιά του Lelio Basso, εξακολουθεί να χτυπά σε αυτή την πόλη, την Ρώμη, σε αυτή τη χώρα, την Ιταλία. Εγώ είμαι Ρωμαίος ως Τραπεζούντιος, ως Έλληνας, αλλά και ως φοιτητής, ως πολιτικός φυγάς, ως κάτοικος της Ρώμης τη δεκαετία του ’70. Μόνο το να ζεις στη Ρώμη είναι μία διαρκής εκπαίδευση. Ένα διαρκές Πανεπιστήμιο. Φθάνει να ξέρεις να επικοινωνείς μαζί της. Όπως είπα επίσης πολλές φορές, για μένα η Ελληνικότητα και η Ιταλικότητα είναι συνώνυμες. Αυτή η Ρώμη, αυτή η Ιταλία, δεν μπορεί παρά να πρωταγωνιστεί για μια δίκαιη υπόθεση όπως είναι η Ποντιακή. Το κάνει η Σουηδία που είναι μακρινή ως γεωγραφία, ως ιστορία, ως κοινή ταυτότητα και δεν το κάνει η Ιταλία.
Η Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ιταλικό Κοινοβούλιο θα αποτελέσει, εκτός των άλλων, μια μεγάλη δικαίωση και προσφορά στη μνήμη ενός μεγάλου Ευρωπαίου, του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου στον οποίο η Ιταλία οφείλει πολλά. Ο τάφος του βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα από αυτή την αίθουσα, στο Ναό των Αγίων Αποστόλων, επί της ομώνυμης πλατείας, στο όνομα της οποίας ο Δήμος της Ρώμης οφείλει, τιμώντας την ιστορία της ίδιας της πόλης, αλλά και την ιστορία της Ευρώπης, να προσθέσει το όνομα του.
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.कॉम
Conferenza di Michalis Charalambidis
L’ Italia deve riconoscere il genocidio dei pontiaci *
L ‘ Italia fa parte di quel gruppo di paesi che molto piu’ di altri, ha l’ obbligo
di riconoscere il genocidio dei pontiaci. E’ cio’ che dice la Storia, la sua Storia.
Se non lo fara’ continuera’ ad avere un vuoto etico e politico nella sua Storia,
nella sua identita’.
Cinque anni fa, poco dopo l’ assassinio di Andrea Santoro a Trebisonda -
domani 5 febbraio saranno esattamente 5 anni - ho preso la via
della Svezia dei Nobel, di Stoccolma in quanto citta’ della pace. Per dirlo in
altro modo ho seguito le orme di Olof Palme.
Sebbene sapessi che il Partito Socialista svedese era disposto negativamente,
credevo che alla fine lo spirito di Olof Palme avrebbe prevalso.
Ero sicuro, molto sicuro, avevo la certezza che sarei riuscito a far riconoscere
dal parlamento svedese il genocidio dei pontiaci.
Per questo mi sono recato sulla tomba di Olof Palme, che si trova al
centro di Stoccolma. A Stoccolma ho incontrato delle persone
ispirate dai miei stessi ideali di filantropia , umanitarismo, dei compagni di
squadra, che hanno continuato una battaglia, una corsa alla staffetta che ha
portato a questo riconoscimento nel marzo del 2010, lo spirito di Palme ha
vinto quando nello stesso momento ad Atene si propagandava lo spirito di
Kemal .
La mia omilia odierna qui nella Fondazione Lelio Basso, la mia battaglia
per il riconoscimento del genocidio dei pontiaci , voglio intitolarla
“ sulle orme di Lelio Basso ”.
Negli anni settanta gli ideali umanitaristici e di solidarieta’ internazionalista a
livello mondiale si sono incarnati nella sua persona.
Non si e’ potuto realizzare un nostro incontro , sarebbe stato l’ ultimo, in quanto
in modo inaspettato e’ venuto a mancare nel 1978. Gli ho fatto, pero’ una
promessa. - sempre dialoghiamo con i nostri maestri che restano vivi in noi,
immortali , eterni.- quella di portare avanti gli ideali di solidarieta’
internazionalista in Asia Minore, in Mesopotamia.
Questa si e’ fermata ad Eboli secondo Levi, cioe’ al ripristino della
Democrazia in Grecia .
Sara’ stato orgoglioso di sapere che i testi della Luxemburg “ La questione
orientale “ sono stati tradotti e pubblicati in Grecia.
In Europa esistono solo in tedesco ed in greco.
La Lega Internazionale per i Diritii e la Liberazione dei Popoli, da lui
creata, ha introdotto un vero internazionalismo che non faceva discriminazioni
ne’ disconosceva popoli , in questa zona preclusa dai disegni geopolitici degli
stati e delle superpotenze.
La Lega Internazionale , il Tribunale Internazionale Permanente dei Popoli , il
Sistema Basso sono molto amati dalla nuova Storia armena, kurda, pontiaca.
Credo che oggi lo spirito di Lelio Basso, il cuore di Lelio Basso, continuino a
pulsare in questa citta’, Roma , in questo paese, l’ Italia.
Io sono romano in quanto trebisondino , in quanto greco, ma anche in quanto
studente e rifugiato politico e per aver vissuto a Roma negli anni settanta.
Il semplice fatto di vivere a Roma e’ un’ educazione permanente.
Un’ Universita’ permanente.
Basta saper comunicare con essa.
Inoltre come ho detto piu’ volte , per me Ellenicita’ e Italianita’ sono sinonimi.
Questa Roma , questa Italia, non possono che essere protagoniste per una giusta
causa come e’ quella pontiaca. Lo e’ la Svezia che e’ lontana come geografia,
come storia , come identita’ comune e non lo e’ l’ Italia.
Il riconoscimento del genocidio dei pontiaci da parte del parlamento italiano
costituira’, oltre tutto, un grande atto di giustizia ed un riconoscimento alla
memoria di un grande europeo, Bessarione da Trebisonda, al quale l’ Italia
deve molto।
La sua tomba si trova a poche centinaia di metri da questa sala, nella basilica
dei Santi Apostoli, sulla omonima piazza e il comune di Roma, onorando la storia
della stessa citta’, ma anche la storia dell’ Europa, e’ tenuto ad aggiungere anche
il suo nome a quello della piazza.
* Conferenza tenuta alla Fondazione Lelio Basso il 4 Febbraio 2010,
organizzata dalla comunita’ Ellenica di Roma
