ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
ΑΥΤΑ
ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ
Ευτέλεια των ένθεν και εκείθεν
αναφορών για την 3η του Σεπτέμβρη.
Θλιβερή η εικόνα των
επαναλαμβανόμενων κάθε Σεπτέμβριο νεκρώσιμων ακολουθιών και ταφικών εκδηλώσεων.
Είναι έκφραση αξιοπρέπειας το σταμάτημά τους. Εξάλλου δεν αποδίδουν. Η πρόσοδος
καταναλώθηκε.
Η ουσία, οι κινητήριες
δυνάμεις είναι αλλού.
Συζήτηση για το ΠΑΣΟΚ
σημαίνει συζήτηση για την μεταπολίτευση. Για όλα τα πολιτικο-κομματικά και όχι
μόνο αυτά, υποκείμενά της ( στο ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ – Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ
ΑΝΩΤΕΡΗ ΤΕΧΝΗ ).
Αυτή την συζήτηση δεν
μπορούν να την κάνουν ένοχοι. Το λέει και η εγκληματολογία. Τόσους νομικούς
έχουμε, μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Αυτή όμως η συζήτηση
προϋποθέτει μία σχέση – ας μιλήσουμε ελληνικά – Φιλίας με την Αλήθεια, την
Αρετή, την Επιστήμη. Είναι όμως ορατό το
κενό της επιστήμης. Οι αρμόδιες πανεπιστημιακές σχολές είναι αδύνατες, περίπου
βαλκανικού τύπου. Μπορούσαν να είναι πρώτες παγκοσμίως.
Τι να κάνουμε; Αυτά
που πρότεινα επί δεκαετίες.
Αυτά που κάνει από
μόνη της σήμερα η ιστορία, η οικονομία, η κοινωνία, οι νέοι πρωταγωνιστές, οι
δημιουργοί, η νέα η αληθινή πολιτική.
Το πρώτο όμως που
πρότεινα, που έκανα, το μεγάλο παράδειγμα
ήταν η Αρχή του ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ. Το
πρότεινα αρχές 3-5 Οκτωβρίου του 1981 και το υπερασπίσθηκα μετά.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
