ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ
Αν συναντιόνταν στην
Αλεξάνδρεια θα είχαμε επιστροφή της ελληνιστικής Αλεξάνδρειας. Συναντήθηκαν στο
Παρίσι. Αυτοί το έκαναν να ξεχωρίζει στις ιδέες. Μιλώ για τον Κορνήλιο
Καστοριάδη, τον Κωνσταντίνο Αξελό, τον Νίκο Πουλαντζά, τον Σαμίρ Αμίν και
άλλους. Δικούς μας ή προερχόμενους από άλλες χώρες.
Ο Δάσκαλος και φίλος Σαμίρ έφυγε πριν λίγες μέρες.
Ο φιλελληνισμός του έρχονταν από τα πορτρέτα των Φαγιούμ που
τόσο ωραία αναλύει η Δοξιάδη, και τον Καβάφη. Όταν κάποια στιγμή είχαμε μία
σύγκρουση για ένα θέμα που η ιστορία απέδειξε την ορθότητα της δικής μου
θεώρησης μου τον υπενθύμισε. Υποχώρησα και συγκινήθηκα. Με τους δασκάλους οι
διάλογοι γίνονται σε άλλα επίπεδα.
Ήταν ο μόνος παγκοσμίως που μπορούσε χωρίς να διαβάζει να
κάνει μια αναλυτική ακτινογραφία της λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος
οποιαδήποτε στιγμή. Αυτήν την γνώση πέρασε σε εμάς. Έκανε μία Παγκόσμια Σχολή. Γι’ αυτό οργίσθηκα με
τους εδώ αγράμματους επαρχιώτες και
έγραψα το κείμενο «Ψευτοεκσυγχρονισμός
και Παγκοσμιοποίηση» (στο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ).
Η Ελλάδα μπορούσε να τον κάνει Πρύτανη ενός διεθνούς
ελληνικού πανεπιστημίου. Οι επαρχιώτες όμως
συσσωρεύουν τα κακά της παγκοσμιοποίησης
όχι τους εξαίρετους, τους άριστους.
Η «Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των
Λαών» μία διεθνούς κύρους μη κυβερνητική οργάνωση αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ –
αληθινή μη κυβερνητική όχι όπως οι σημερινοί «νέοι μισθοφόροι» - ήταν πολύ
υπερήφανη που επί τρείς δεκαετίες ήταν μαζί μας.
Αντίο Σαμίρ.
Όλοι παιδιά της ελληνιστικής , όπως έλεγες, σφαίρας είμαστε.
Η Μεσόγειος, η Ελλάδα και η Αίγυπτος είναι υπερήφανες για
σένα. Η Αθήνα και η Αλεξάνδρεια.
Μιχάλης
Χαραλαμπίδης
