ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
Παρεμβάσεις στις πολιτικές εκλογές – Θέματα προς συζήτηση
ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΔΥΟ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ
Από την δεκαετία του 70’ κατά την παρουσία μου στην Ρώμη είχα μία δημιουργική συνομιλία με τους γραφίστες και τους σκιτσογράφους. Προϊόν αυτής της συνομιλίας ήταν έργα που θα μείνουν στην ιστορία όπως μία ιστορική αφίσα του Π.Α.Κ., του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος και αργότερα το σκίτσο για τις σχέσεις Βορά – Νότου στην Ευρώπη. Το δεύτερο κοσμεί το οπισθόφυλλο του τόμου “Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ως Ανώτερη τέχνη”.
Επιστρέφοντας από την Ρώμη στην Αθήνα παρατήρησα ότι έχουμε μία από τις καλύτερες παγκοσμίως, αν όχι την καλύτερη, σχολή σκιτσογράφων.
Αργότερα με Έλληνες γραφίστες και γραφίστριες δημιουργήθηκαν αφίσες που αποτελούν έργα τέχνης αλλά και μέσα μετάδοσης ισχυρών, ιστορικών, πολιτικών, οραματικών μηνυμάτων. Όπως η αφίσα, ΙΩΝΙΑΝ ΓΗΝ ΕΔΩΣΑΜΕΝ ΑΙΓΑΙΟ ΥΔΩΡ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ η όποια είναι πολύ επίκαιρη σήμερα. (Στον ίδιο τόμο)
Αξίζει τα έργα της δεκαετίας του 70’ και των επόμενων δεκαετιών να εκδοθούν.
Βέβαια σχολή σκιτσογράφων έχουμε αλλά πολιτική σχολή/σχολές δεν έχουμε. Προσπάθησα να την δημιουργήσω αλλά οι κατσαπλιάδες της μη Αθήνας, το απαγόρευσαν. Δεν δέχτηκα και λίγους πυροβολισμούς. Διαρκή ήταν τα πυρά (Στον τόμο “Η Δολοφονία της Πολιτικής – Το Δικό μου Εγκώμιο στην Πολιτική”). Εκδόσεις Στράβων.
Έτσι λόγω απουσίας πολιτικής σχολής/σχολών και του αδύνατου, υστερόβουλου πανεπιστημίου δεν καταγράφηκε κάποια σοβαρή, αναλυτική, επιστημονική αλλά και ηθική συζήτηση για το προαναγγελθέν έγκλημα των Τεμπών. Το έγκλημα αυτό βρίσκει όλα τα μέρη του επτακομματικού μονοκομματισμού ένοχα. Τους “μικρούς” και τους “μεγάλους”. Οι μικροί ειδικά κάνουν τους ανήξερους, τους ανεύθυνους. Πονηρός ο Μήτρος, πονηρό το Κοπέλι λέει ο λαός.
Προσωπικά προανήγγειλα το νέο έγκλημα σε συνέντευξη μου το 2001 σε Αθηναϊκή εφημερίδα. Είναι γνωστή η επική σύγκρουση μου με τους ψευτοεκσυγχρονιστές για τον σιδηρόδρομο.
Οι Λεβέντες ταξίδευαν με την ρουλέτα.
Γι’ αυτό λόγω απουσίας συζήτησης και την προεκλογική περίοδο προτείνω δύο σκίτσα του εξαίρετου σκιτσογράφου Ηλία Μακρή ως πρόκληση μιας σοβαρής γόνιμης συζήτησης, πολύ επίκαιρης μάλιστα.
Αν η πόλη που ζούμε ήταν Αθήνα, Κρότωνας ή Άβδηρα θα την είχαν οργανώσει σοβαροί όμιλοι συζήτησης και προβληματισμού, όχι τα γνωστά, φλύαρα κωμικά κατασκευάσματα, ανθρώπων μάλιστα που κατήργησαν τον Λόγο στην Ελλάδα. Θα την οργάνωναν τα πανεπιστήμια, έξυπνα φοιτητικά κινήματα και όχι τα παρακμιακά, καταστροφικά φαντάσματα, ένα είδος πρωταγωνιστών του Μπερντέ, στο κέντρο της Αθήνας.
(Στο “Η Γενιά του Πολυτεχνείου – Η Γενιά της Αφωνίας” στον τόμο “Η Δολοφονία της Πολιτικής”).
Μπορεί η προβολή των δύο σκίτσων στο polis-agora να αποτελέσει αφετηρία μιας έντιμης συζήτησης αλλά και Καλλιέργειας του Νου, των Πολιτών. Όχι διαρκώς αγανακτισμένων και διαρκώς πενθούντων.
Η Πολιτική, ο Νους και το Ήθος απουσιάζουν.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κατανόησα ότι στους σκιτσογράφους, ένας μάλιστα σπούδασε στην Ρώμη, ο ΚΥΡ (Πόλις Ελληνίς έγραφε ο Καλλίμαχος) αλλά και στους Ποιητές όπως τον Νίκο Γκάτσο, τον καλύτερο Έλληνα Κοινωνιολόγο, αυτά υπήρχαν.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Αιξωνή, Μάιος 23
