Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης (μιλώντας σε Ρ/Σ)

Από το 2008 όταν καίγονταν η Ολυμπία και η Αθήνα, πολύ περισσότερο το 2009 –2010 η χώρα είχε ανάγκη μίας κυβέρνησης Εθνικής Αυτοπεποίθησης. Όχι ως σύνθεση του ένοχου υπαρκτού πολιτικού, λεγόμενου, προσωπικού, των μη κομμάτων, όπως τα ονομάζει η επιστήμη, αλλά ως υπέρβαση τους.

Αυτό μπορούσε να γίνει από δυνάμεις του υπαρκτού πολιτικού προσωπικού που θα χαρακτηρίζονταν από υψηλό αίσθημα ευθύνης, ανεξάρτητα από τις γραμμές, τις μανίες των ψευτοηγεσιών τους. Είτε από μια πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα στηρίζονταν στο ηθικό κύρος του θεσμού και του ιδίου, την κρισιμότητα των στιγμών και το υψηλό επίπεδο απονομιμοποίησης των κομμάτων μη κομμάτων και των ψευτοηγεσίων τους.

Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρότεινε μια κυβέρνηση 20 επαρκών πεφωτισμένων και σοβαρών προσώπων – όχι την κωμική κακιστοκρατία που υφίσταται η χώρα – και ζητούσε την συγκατάθεση του Κοινοβουλίου θα την είχε. Γιατί κανείς ψευτοαρχηγός δεν είχε και δεν έχει την νομιμοποίηση να αντιδράσει. Παραδείγματος χάριν στο ΚΚΚΑΣΟΡ το οποίο γνωρίζω ο υιός είχε και έχει το πλέον χαμηλό, έως ανύπαρκτο ποσοστό νομιμοποίησης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το γνωρίζει. Τα κόμματα μη κόμματα τα συντηρεί ο δημόσιος προϋπολογισμός και σκοτεινά συμφέροντα. Όχι η διανοητική πολιτική παραγωγή και η ικανότητα των αρχηγών.

Με αυτόν τον τρόπο η χώρα θα εξασφάλιζε ένα υψηλό επίπεδο συνοχής, αποφασιστικότητας, ικανοτήτων και θα αντιμετώπιζε την χρηματιστική επίθεση, τον πόλεμο. Αν δείτε ένα πολύ χαρακτηριστικό βίντεο του Καλοκαιριού του 2008 στην Ολυμπία θα δείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να λέει. «Αυτό είναι πόλεμος». Το βίντεο αυτό αποκαλύπτει και πολλά άλλα πράγματα.

Αντί για πρωτοβουλίες ευθύνης που θα αντιμετώπιζαν μια έκτακτη κατάσταση υπήρξε το υψηλότερο επίπεδο ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού. Η χώρα οδηγήθηκε στο μάτι του χρηματιστικού κυκλώνα ενώ μπορούσε να το αποφύγει.

Η ιστορική πρόκληση για την χώρα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παραμένει. Μετά μάλιστα τα παθήματα και τον διασυρμό της αναδεικνύεται η ευθύνη αντί η ανευθυνότητα, η ωριμότητα, η σύνεση αντί της ελαφρότητας, της απερισκεψίας. Η Ελλάδα είχε και έχει τεράστιες δυνατότητες και δυναμικές. Βρέθηκε όμως αδύνατη Πολιτικά, Ακέφαλη. Τα πολιτικά ερείπια της μεταπολίτευσης δεν μπορούν να την υπερασπίσουν. Όχι μόνον αυτό. Αυτά είναι το πρόβλημα η όξυνση και όχι η επίλυση του.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΙΘΙΝΟΥ ΟΙΝΟΥ



Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΙΘΙΝΟΥ ΟΙΝΟΥ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι όταν το υπαρκτό πολιτικό προσωπικό της χώρας, όλων των χρωμάτων, μιλά για ανάπτυξη επαναλαμβάνει κατά πληκτικό τρόπο την λέξη χωρίς να ξέρει τι σημαίνει.
Κοινώς δεν ξέρουν τι λένε.
Στερούνται πολιτικής και κυβερνητικής παιδείας για περισσότερo απλά πράγματα, πόσο μάλλον για ένα ζήτημα που απαιτεί μεγάλα εφόδια, γνώσεις, ικανότητες και αρετές που δεν τους χαρακτηρίζουν. Δικηγόροι, Γιατροί, Μηχανικοί και μάλιστα ακατέργαστοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τομείς που αγνοούν.
Είναι όμως μεγάλο το έλλειμμα του Πανεπιστημίου γι’ αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά ως τομέας σπουδών. Είναι αποκαλυπτική η απουσία βιβλιογραφίας αλλά και η φτώχεια – ορισμένες φορές τηλεοπτική – του Πανεπιστημιακού προσωπικού. Είδα πρόσφατα μια Άγλωσση εκπομπή ως συνήθως. Το κακό πολιτικό προσωπικό με το κακό Πανεπιστημιακό προσωπικό βαδίζουν μαζί στον μεταπολιτευτικό κύκλο. Είτε είναι δεξιό, είτε είναι αριστερό. Ένας ανεπαρκής και επόμενα φοβικός κλειστός κόσμος.
Για αυτό τον λόγο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες έχουν μεγάλη αξία πρωτοβουλίες από τα κάτω που μπορούν να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα. Μιλώ στα βιβλία μου γι’ αυτό.
Αυτή είναι η ουσία της επικοινωνίας μου με αυτό που οφείλει να οργανωθεί ως η Κέρκυρα της Ποιότητας, της Τυπικότητας. Οι αληθινά νέες πολιτικές ομάδες, οι τοπικές πρωτοβουλίες, οι παραγωγοί, τα πρόσωπα που κυοφορούν την Νέα Κέρκυρα, την Νέα Ελλάδα.
Ένα παράδειγμα τοπικής, ενδογενούς και αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης είναι ο Σπύρος Καλούδης με την τοπική Ζυθοποιεία.
Τι θα σήμαινε όμως για την χώρα ως παραγωγή, ως επιχειρηματικότητα, ως αισθητική, ως στιλ, η συνάντηση της τοπικής δυναμικής με την εξυπνάδα και ικανότητα αυτών που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης.
Κάπου γράφω για την εξυπνάδα των θεσμών. Εδώ δεν υπάρχει εξυπνάδα, υπάρχει βλακεία που παράγει διαφθορά όπως έλεγε ο Σωκράτης ο Αθηναίος.
Θα μπορούσε στην Ελλάδα να γίνει μια επανάσταση του Κρίθινου Οίνου, Κρίθινον πόμα, ποτό δηλαδή, όπως το ονόμαζαν οι πρόγονοι μας. Είναι μεγάλη η υπεροχή, ο συμβολισμός του ονόματος. Είναι μεγάλο Brand το Κρίθινος Οίνος. Μπορεί να αποτελέσει αφετηρία μιας Τοπικής, Εθνικής Αναπτυξιακής και Γαστρονομικής Πολιτικής.
Μπορούν να εμφανισθούν σε σύντομους χρόνους μεγάλοι αριθμοί δημιουργών, βιοτεχνών, παραγωγών, επιχειρηματιών Κρίθινου Οίνου.
Είναι εύκολο, απλό να κατανοήσει κανείς τι σημαίνει αυτό σε τοπικό επίπεδο ως θέσεις εργασίας στις νέες βιοτεχνίες ζυθοποιίας, στην εστίαση. Π.χ. νέο στυλ εστιατορίων με καταλόγους Κόκκινου, Λευκού και Κρίθινου Οίνου στην Νάξο, την Κέρκυρα, τους Μεταξάδες του Έβρου, την Χαλκιδική, την Μακεδονία, την Αττική, την Εύβοια, την Αιτωλοακαρνανία, την Χίο, την Λέσβο. Σε αυτά και πολλά άλλα προσθέσετε μια νέα πινελιά στο αγροτικό τοπίο. Τα χιλιάδες στρέμματα κριθαριού που θα καλλιεργηθούν. Στο Αγροτικό τοπίο της Κέρκυρας θα επανέλθουν η ομορφιά των Αμπελιών που έδιναν κατά την γνώμη μου το ωραιότερο κρασί στον Κόσμο το Μοσχάτο Κέρκυρας αλλά και τα Κριθαροχώραφα.
Δυστυχώς στον τομέα της Ζυθοποιίας υπάρχει μια αποικιακού τύπου κυριαρχία των Πολυεθνικών, όπως στο λάδι μιας και «οι κυβερνήτες» ήθελαν να κόψουν τις ελιές. Είναι τόσο μεγάλη ώστε οι τηλεοπτικοί οπαδοί του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ δεν αγαπούν πλέον τις ομάδες τους αλλά τις πολυεθνικές μάρκες μπύρας.
Όταν ο Ελληνικός Κρίθινος Οίνος – μια κυρίαρχη χώρα θα τον είχε προστατεύσει νομικά – θα μπορούσε να είναι ασυναγώνιστος, χωρίς αντίπαλο.
Προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η αγάπη προς τον τόπο, προς την Πατρίδα, προς την Πόλη. Ένα παράδειγμα αγάπης προς τον τόπο είναι μια δική σας διανοούμενη που την αναφέρουν τα Κλασσικά κείμενα η Αγαλίδα. Λόγω αγάπης προς την Κέρκυρα απέδιδε στην Ναυσικά την χρήση της σφαίρας, της μπάλας, στον χορό. Όπως και το τραγούδι, «σφαιρίζουσας άδειν». Δεν ξέρω αν το γνωρίζουν οι τοπικοί δάσκαλοι χορού ή τα μουσικά σχολεία.
Τα ζητήματα αυτά είναι βαθύτερα. Το ζήτημα της οικονομίας είναι ζήτημα πολιτισμού. Όταν στην οικοδόμηση μιας νέας υπαίθρου - το βιβλίο Αγροφιλία - πρόσθεσα την δημιουργία μιας νέας Πόλης της Ρωμανίας είπα το εξής. Το μήνυμα είναι να ακολουθήσουμε, να ανακτήσουμε την Hellenistic – Byzantine way of life όχι την American που υφιστάμεθα επαρχιώτικα. Εξ’ άλλου αυτή κατέρρευσε εκεί που γεννήθηκε.
Στην ιστορία η τοπική σας διάσταση, η πλέον επεξεργασμένη διάσταση του Ελληνικού τρόπου, ονομάσθηκε Φαιάκων Βίος.
Σας το δίδαξαν αυτό στα σχολεία;
Η μάλλον αναφέρεται αυτό στα σχολικά βιβλία;



*Από την ομιλία του στην Βόρεια Κέρκυρα - Αρίλλας


Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Με αφορμή την 3η του Σεπτέμβρη

Το ιδεατό ΠΑ.ΣΟ.Κ., η αρχική σύλληψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως τουλάχιστον την συνέλαβαν ελάχιστοι δεν πήρε σάρκα και οστά. Έπαθε έκτρωση στην κυοφορία του. Συνέβη την δεκαετία του 70’. Το υπαρκτό ΠΑ.ΣΟ.Κ. διένυσε μια τροχιά σταδιακής εκφυλιστικής μετάλλαξης που έφθασε στην Τερατογονία, στο ΚΚΚΑΣΟΡ*.

Ως εξώφυλλο στο βιβλίου μου (Αύγουστος 2009) που αναφέρεται σε αυτήν την τερατογέννεση επέλεξα ένα κλασικό Αγγείο που βρίσκεται στο Μουσείο του Μονάχου και εικονίζει ένα τέρας της Ελληνικής Μυθολογίας. Τελικά η ιστορία άρχισε και τελείωσε στο Μόναχο, στην Siemens. Στο Ίμραλι πριν, στο ΔΝΤ μετά. Στο Μόναχο 23 ετών έγραψα μαζί με άλλους έξη την μυθική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Όσοι έχουν μνήμη αυτής της πολιτικής διαδρομής γνωρίζουν ότι έχω το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να δίνω στο μεταλλαγμένο πλέον μόρφωμα το όνομα που ανταποκρίνεται στην σημερινή τερατώδη φύση του.

Το νέο όνομα, ΚΚΚΑΣΟΡ ειδικά για τις εγχώριες συνθήκες, είναι μια έξυπνη πολιτικά και επιστημονικά απάντηση στην ολοκληρωτικού τύπου προσπάθεια ιδιοποίησης λέξεων, αξιών, ιδανικών, αρχών, αγώνων, συμβολισμών από τους βιαστές και διαφθορείς τους. Αυτών που πρωταγωνίστησαν στην αποτυχία - χρεοκοπία ενός ιστορικού εγχειρήματος. Που δολοφόνησαν τα οράματα μας.

Η επιβολή των σύγχρονων ολοκληρωτισμών γίνεται δια της καταστροφής των λέξεων, των εννοιών, των ταυτοτήτων. Όχι με τα τανκ του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Ένα άλλο που μισούν και δολοφονούν οι ολοκληρωτικές ομάδες και τα πρόσωπα είναι η ιστορική μνήμη ενός Πολιτικού Κινήματος. Γιατί αυτή είναι πολύ αρνητική και αποκαλυπτική για αυτούς.

Τα αρχικά γράμματα του νέου ονόματος εκφράζουν, ονοματοδοτούν τις πολιτικές στιγμές της τερατογονίας, όχι πλέον ενός κόμματος αλλά μίας ολοκληρωτικού τύπου καριερίστικης κάστας. Οι άνθρωποι όλων των ταυτοτήτων, οι άνθρωποι για όλες τις πολιτικές, για όλες τις εποχές που δεν ξέρεις τι πιστεύουν γιατί απλά δεν πιστεύουν σε τίποτε. Βάλτε εσείς τις ταυτότητες και τα επίθετα. Ούτε ο χαμαιλέων έχει τόσες συνεχείς μεταμορφώσεις. Η Πολιτική ως Απάτη είναι ο σύγχρονος επιστημονικός όρος. Το τέλος δηλαδή της πολιτικής.

Η Πολιτική Επιστήμη και η Κοινωνιολογία δεν συναντούν Παγκοσμίως ένα τόσο υψηλό επίπεδο εκφυλισμού και διαφθοράς ενός πολιτικού οργανισμού. Το «εγχώριο Πανεπιστήμιο», η «Πολιτική», τα «Κινήματα» αδυνατούν να το αναλύσουν λόγω διανοητικής επιστημονικής αδυναμίας, πνευματικής οκνηρίας αλλά κυρίως λόγω διαφόρων μορφών εξαρτήσεων και ταυτίσεων. Το «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση».

Προϊόν αυτής της αδυναμίας είναι η πολιτική καχεξία τους, το «κανένας», η απουσία κινημάτων διαρκείας – περιεχομένων και κυρίως η διάχυτη στην κοινωνία σύγχυση και αναξιοπιστία. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε την ανύπαρκτη διαπραγματευτική ισχύ με τους ξένους κερδοσκόπους και ανταγωνιστές του υπονομευμένου στο εσωτερικό του συστήματος Ελλάδα.

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό πρωτάθλημα, με όλες τις φανέλες του, όχι μόνον αυτές της Pepsi και της Cola, μετά το 1989 – 1995 ήταν και είναι σημαδεμένο. Είχε την παράγκα του όπως το άλλο. Έτσι η χώρα βρέθηκε και βρίσκεται χωρίς Κυβέρνηση και χωρίς αντιπολίτευση. Χωρίς Αξιόπιστη Αντιπροσώπευση.

Ιστορικό αποτέλεσμα της τερατογονίας στον πολιτικό χώρο που ανέλαβε κύρια την ευθύνη του τόπου ήταν μια από τις μεγαλύτερες ήττες που υπέστη η χώρα.

Σε μια περίοδο – το 1985, το 1989, το 2001, το 2004 - όπου η ιστορία, η γεωγραφία, η οικονομία και το Ελληνικό πνεύμα της έδιναν και της δίνουν τα εφόδια να πρωταγωνιστεί Παγκοσμίως και στην Ευρώπη.

Αντί για το ραντεβού με την ιστορία οδηγήθηκε προσχεδιασμένα, τυχοδιωκτικά, ανεύθυνα από μικρούς, ανίκανους, τουρίστες της ιστορίας, ιδιώτες παρά δημόσια πρόσωπα στον βάραθρο.

Σε μια Δημοκρατία αυτή η κάστα – τα μιζοκόμματα, τα μη κόμματα – θα βρίσκονταν εκτός νόμου και τα άδεια αραχνιασμένα εικονικά γραφεία τους, οι ποικίλες γιάφκες θα είχαν κλείσει.

Σε μια φυσιολογική χώρα ο Νομικός κόσμος θα έβαζε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα ενός ριζοσπαστικού νομοσχεδίου αντιδιαφθοράς και το αίτημα της τιμωρίας των ενόχων.

Όχι την προδιαπραγματευμένη συγκάλυψη ούτε το πέταγμα δυο τριών κεφαλιών στην πλατεία για τον όχλο. Αυτό γίνεται στα Σουλτανικά καθεστώτα όχι στις Δημοκρατίες. Αλλά επέμβαση στις δομές, στους αντιθεσμούς, στα μιζοκόμματα δηλαδή που επιδιώκουν να συντηρηθούν παρουσιαζόμενα ως θεσμοί της Δημοκρατίας όταν βρίσκονται στον αντίποδα της. Η πηγή της διαφθοράς και της χρεοκοπίας είναι η μιζοπολιτική, το μιζοκόμμα. Για να γίνουμε περισσότερο πρακτικοί ο Τσοχατζόπουλος ή ο Τσουκάτος δεν είναι το πρώτο παλιό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ο πρώτος διαφθορέας ήταν άλλος. Ο Τσοχατζόπουλος ήρθε μετά. Ο Τσουκάτος δεν ήταν στρατηγός. Ήταν παιδί του παιδομαζώματος όπως και άλλοι. Όπως ο Ραγκούσης και ο Πεταλωτής στον άλλο κύκλο ελέγχου της ιστορικής δυναμικής ενός χώρου.

Σε μια φυσιολογική χώρα η Κοινωνία Πολιτών, τα Κινήματα θα έπαιρναν τον χαρακτήρα κινημάτων αντιδιαφθοράς, πολιτικής και ηθικής ανόρθωσης.

Ανάδειξης της πολιτικής ως παραγωγή ιδεών, προγραμμάτων, σχεδίων, ως ανώτερη Τέχνη, ως αγάπη για την Πόλη. Περιορισμό του κόστους, εξαφάνιση της παρασιτικής γραφειοκρατικής κρατικοδίαιτης αντιπολιτικής. Της «πολιτικής» ως μέσο πλουτισμού, Τοποφαγίας και Ελλαδοφαγίας. Πρόκειται για την ύβρη προς τον Παγκόσμιο πολιτισμό.

Το ερώτημα είναι γιατί αυτά απουσιάζουν; Τι τα εμποδίζει; Τι τα παρεκτρέπει από το να διανύσουν ένα φυσιολογικό δημιουργικό κύκλο. Γιατί τα «κινήματα» είναι βίαια, στιγμιαία, καταστροφικά αντί να είναι δημιουργικά, οικοδόμησης.

Τι αντιπροσωπεύει τελικά μετά από τέσσερις περίπου δεκαετίες αυτό το συντηρούμενο, το επιβεβλημένο αντιδημοκρατικά από Εξωελλαδικούς και Εγχώριους Εξωθεσμικούς κύκλους αλλά και τον δανειοδοτούμενο δημόσιο προϋπολογισμό τέρας; Αντιπροσωπεύει το όνειδος της χώρας και των Ελλήνων. Το όνειδος αυτού που ονομάσθηκε ιστορικά Δημοκρατική Παράταξη.

Το ιστορικό, το εθνικό αίτημα είναι η τιμωρία και ο Εξοστρακισμός, του ότι χειρότερου, ένοχου, κακιστοκρατικού και ευτελούς επεβλήθη αντιδημοκρατικά. Η απελευθέρωση της Δημόσιας και Πολιτικής ζωής. Η ηθική, πολιτική και παραγωγική οργάνωση της χώρας.

Όταν η Αναξιοκρατία, η Κακιστοκρατία και η Βλακεία επιβάλλονται στην πολιτική σφαίρα, τότε ειδικά σε χώρες όπως η δική μας, δεν μπορούν να υπάρξουν υψηλές σταθερές αξίες στις άλλες σφαίρες. Στην Εκπαίδευση, στην Παραγωγή, στην πληροφόρηση ακόμη και στην Τέχνη.

Το έλλειμμα, τα δεσμά της χώρας δεν είναι οικονομικά. Ήταν και είναι πολιτικά.

Η οικονομία, η παραγωγική, η δημιουργική, η κερδοφόρα, ήταν μαζί μας. Άλλο κέρδος, άλλο εισόδημα. Η πολιτική δεν ήταν, γιατί δεν ήταν πολιτική. Οι λειτουργοί της εκτός των άλλων ήταν, έγιναν, εισοδηματίες και τιμαριούχοι.

Μια από τις εκφράσεις του μεταπολιτευτικού τέρατος.

Εδώ ήταν πολύ in να παρκάρεις επί δεκαετίες στις Υπουργικές, Βουλευτικές καρέκλες χωρίς να Κυβερνάς. Να διαχειρίζεσαι ιδιωτικά, συντεχνιακά, οικογενειακά το δημόσιο χρήμα στα πλαίσια μίας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων διαμέσου του χρέους. Να είσαι τζογαδόρος στην Σοφοκλέους. Να κάνεις το Κυβερνώ διορίζω.

Όλα αυτά οδήγησαν στην υπερχρέωση. Τι σχέση με την ανάπτυξη είχαν και έχουν αυτά τα πολιτικά υποκείμενα; Συλλαβίζουν τώρα χωρίς να την κατανοούν την λέξη ανάπτυξη.

Ο τυχοδιωκτισμός έκανε την χώρα έρμαιο των κερδοσκόπων στην τελευταία πράξη του δράματος το 2009. Θύμισε εκλογές του 1920.

Όπως οι εκλογές του 2000 έμοιαζαν με αυτές του 1961.

Αντιστάθηκα πολύ, η αλήθεια είναι πολύ μόνος, στην τερατογονία, στο τέρας σε ένα ιδιαίτερα απολίτιστο και βάρβαρο περιβάλλον. Ζώντας στην Αθήνα αλλά μη βλέποντας Αθήνα. Πόλη, Αγορά, Εκκλησία, Αισθητική, Φιλοκαλία. Δολοφόνησαν και την Αθήνα.

Η Ελλάδα πρέπει να σπάσει τα δεσμά της, να απαλλαγή σύντομα από αυτήν την πολύμορφη βαρβαρότητα και πολύμορφή ασχήμια. Από τους δημίους της. Και θα το κάνει.

*Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος. Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη