Η Χούντα έφυγε ο Κορυδαλλός έμεινε: Απομάκρυνση - αποδιάρθρωση της πέμπτης φάλαγγας του Κορυδαλλού

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Δεν νομίζω ότι κανείς παρατηρώντας τους πολιτικούς αρχηγούς, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχει την εικόνα κυβερνητών, ανθρώπων δηλαδή που ξέρουν να κυβερνούν.
Το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, ανεξαρτήτως της συμμετοχής ή όχι ενός κόμματος στην κυβέρνηση αποδείχθηκε σε πολλούς, τους περισσότερους τομείς, ότι δεν ξέρει να κυβερνά. Προϊόν της ανικανότητας, της ανεπάρκειας τους, της αδιαφορίας τους είναι η σημερινή χώρα. «Αυτή είναι η Ελλάδα», αναφώνησαν ως να επρόκειτο για παρατηρητές, τουρίστες στη χώρα και όχι υπεύθυνους κυβερνήτες, χρόνιους υπουργούς.
Αυτό όμως είναι το δικό τους επίπεδο, ο πήχης τους, το μπόι τους, όχι αυτό της Ελλάδας και των δυνατοτήτων της.
Ο Κορυδαλλός αποτέλεσε μια δομική παθολογία του συστήματος Ελλάδα, του συστήματος Αθήνα μετά την μεταπολίτευση. Η χούντα έφυγε ενώ ο Κορυδαλλός έμεινε.
Οι απλοί πολίτες πόσο μάλλον οι υπεύθυνοι κυβερνήτες οφείλουν να κατανοούν ότι ο Κορυδαλλός αποτελεί μια πέμπτη φάλαγγα με πολλές διακλαδώσεις εις βάρος της χώρας.
Αντί λοιπόν τις υποκριτικές φλύαρες κραυγές ειδικά αυτών που ολιγώρησαν χρόνια και έκαναν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, έσπειραν ανασφάλεια, μπορούμε να έχουμε ένα άλλο επίπεδο Εθνικής, Δημόσιας Ευθύνης και Σοβαρότητας.
Μια άμεση, ΑΥΡΙΟ, ΟΧΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟ απόφαση όλων των μερών του Κοινοβουλίου για την απομάκρυνση των φυλακών από την Αττική. Διμερείς συμφωνίες με άλλες χώρες για τους έγκλειστους στις Ελληνικές φυλακές υπηκόους τους και μεταφορά τους στις δικές τους φυλακές.
Η συνέχεια της χρόνιας απροθυμίας να αντιμετωπισθεί ριζικά, να αποδιοργανωθεί αυτή η παθογόνος δομή, θα αυξάνει τα ερωτηματικά για την συντήρηση και προστασία αυτής της πέμπτης φάλαγγας που ενεργοποιείται κατά καιρούς εις βάρος της χώρας. Σε καμία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν παρατηρείται παρόμοιο φαινόμενο.
Είναι μια ευκαιρία για το πολιτικό προσωπικό να αποδείξει ότι έχει αίσθηση ορισμένων βασικών εννοιών αλλά και ευθύνης. Αρκετά με την ανευθυνότητα τους.

Γλυφάδα 24 Φεβρουαρίου 2009

Το νέο όνομα να είναι ΚΚΚΑΣΟΡ - Όχι ΠΑ.ΣΟ.Κ. πλέον

Μιλώντας στην Κέρκυρα, το Φεβρουάριο του 2009

Δεν νομίζω ότι στην Ευρώπη συναντιέται παρόμοιο φαινόμενο υψηλού εκφυλισμού κα γενετικής μετάλλαξης ενός πολιτικού κόμματος όπως στην περίπτωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Το φαινόμενο αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόκληση για τα Πανεπιστήμια. Για μια επιστημονική αναλυτική προσέγγιση του είναι πολύ χρήσιμο το γνωστό κείμενο μου του 1998. Σήμερα βέβαια είμαστε πέραν της μετάλλαξης, οι παθολογίες βρίσκονται στο ανώτατο στάδιο, αλλά η μελέτη μου του 1998 παραμένει ότι καλύτερο υπήρξε επιστημονικά.
Από την αρχικά ευγενική προσδοκία μας, ορισμένων τουλάχιστον, με την ίδρυση του έμειναν μόνον οι πρώην ΠΑ.ΣΟ.Κ. το αληθινό ΠΑ.ΣΟ.Κ. δηλαδή. Είναι ότι καλύτερο ως ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο έχει τοπικά και περιφερειακά η χώρα. Αυτός ο κόσμος είναι μακριά από την σημερινή αλλοτριωμένη δομή γιατί έχει μνήμη, κομματική μνήμη. Πολιτικό κόμμα σημαίνει πολιτική μνήμη.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η αλλοτριωφόρος δομή, η νέα διοίκηση, οι κατά καιρούς στρατολογήσεις της μπορούν να ιδιοποιούνται το όνομα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Τα ιδανικά, τις αξίες, τους συμβολισμούς, τις ταυτότητες, τις λέξεις που ενέπνευσαν την δημιουργία του. Η ιστορία και η πολιτική λέει ότι δεν μπορούν.
Η ταυτότητα το όνομα ενός προσώπου, μιας πολιτικής ομάδας, μιας κάστας καθορίζεται από τις πράξεις του. Οι πράξεις τους, τούς δίνουν άλλο όνομα.
Ως γνωστόν εδώ και καιρό τους κάλεσα να αλλάξουν όνομα. Η πράξη τους θα συνέβαλε στην καθαρότητα του πολιτικού τοπίου. Τώρα το αν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την καπηλεία και χειραγώγηση ενός ηθικού και διανοητικού κεφαλαίου με το οποίο είναι ξένοι, είναι άλλο ζήτημα. Η σημαία Παναμά όμως ως κομματική σημαία αυξάνει τον δείκτη της σύγχυσης των Ελλήνων και κρατά την χώρα στάσιμη, παγιδευμένη, ναρκοθετημένη.
Νομίζω ότι η ταυτότητα αυτών των ανθρώπων της αλλοτριωφόρου δομής μπορεί να εκφρασθεί με τα αρχικά ΚΚΚΑΣΟΡ.
Σε ένα δημόσιο διάλογο μπορούν να εξηγηθούν και ερμηνευθούν τα αρχικά του νέου τους τίτλου. Γνωρίζουν ότι είμαι άνθρωπος του διαλόγου. Όπως εγώ ότι αυτοί δεν μπορούν να σταθούν στον δημόσιο δημοκρατικό διάλογο. Δεν είναι φίλοι της Δημοκρατίας. Σε αυτό εξάλλου οφείλονται οι παθολογίες που προκάλεσαν και προκαλούν στην χώρα.
Είναι διακριτό ότι στο νέο όνομα το Όμικρον αναφέρεται στον Οτσαλάν, στο έγκλημα του Φεβρουαρίου του 1999, που στο επίπεδο της ταυτότητας μετέβαλε τον δημοκράτη, τον διεθνιστή, τον ανθρωπιστή σε διεθνή χαφιέ. Συμπληρώθηκαν ήδη τα δέκα χρόνια της νέας ταυτότητας.
Υπάρχει μια άλλη σημειολογία που συνδέεται με την Κέρκυρα. Το 1973 δραπετεύοντας από εδώ στην Ιταλία - ήμουν 22 ετών - έβλεπα τους αγώνες μου ως υλικό, προσφορά για την οικοδόμηση ενός πολύ ευγενούς ιστορικού προιόντος και όχι του ΚΚΚΑΣΟΡ. Ούτε βέβαια σκέφθηκα ποτέ ότι θα χρειάζονταν τα ερμηνευτικά σχήματα, τα βιβλία του Τζώρζ Όργουελ για να αναλύσεις σήμερα αυτό το άχρηστο για την Ελλάδα και την ιστορία μόρφωμα, το ΚΚΚΑΣΟΡ. Έναν φορέα ατομικής και συλλογικής αλλοτρίωσης παρά απελευθέρωσης.
Εδώ και καιρό μίλησα για την ανάγκη ενός Νέου Μεγάλου Δημοκρατικού Κόμματος. Άλλο όμως Δημοκρατικό κόμμα και άλλο ΚΚΚΑΣΟΡ. Τα αποτυχημένα, ένοχα κατάλοιπα του πρόσφατου παρελθόντος δεν αποτελούν εφόδια για τον νέο αιώνα. Σε καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν θα τα συντηρούσαν.

Υπάρχουν κόμματα που χαιρετούν με το "Χάιλ Κεμάλ" όπως "Χάιλ Χίλτερ"

Μιλώντας στην Θεσσαλονίκη με θέμα: Από την Γυναικοκτονία στο σεβασμό της Ανθρώπινης ζωής, σε εκδήλωση που οργάνωσε η Μ.Κ.Ο. (μη κυβερνητική οργάνωση) Μνήμη Ποντίων Γυναικών.

Στα κομματικά και προσωπικά βιογραφικά της «πολιτικής» είναι διατυπωμένες διαρκείς πράξεις λατρείας προς μια ιδεολογία του θανάτου τον Κεμαλισμό.

Αυτή η αρρώστια η Κεμαλική ευλογιά έχει προσβάλει πολλά κόμματα και πρόσωπα. Περισσότερο από όλα τον Συνασπισμό και την τερατώδη μετάλλαξη του λεγόμενου ακόμη ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ειδικά η σημερινή αμινιστρέισον, ο σημερινός αρχηγός του, ο Γ.Α. Παπανδρέου, είναι προσωπικά υπεύθυνος για την συγγραφή του φασιστικού, ρατσιστικού βιβλίου με την κυνική φράση συνωστίζονταν στην Σμύρνη. Αυτή είναι πρακτικά η πολιτική τους για την παιδεία των Ελλήνων και των ανθρωπίνων υπάρξεων γενικότερα.

Οι συγγραφείς του βιβλίου ήταν ο Γ.Α. Παπανδρέου και ο Τζέμ. Ο προκάτοχος του Μπαικάλ, του δικηγόρου της «Εργκενεκόν». Η κ. Γιανάκου ήταν η ζυγαριά του Κ. Καραμανλή, η τελική πλασιέ.

Για αυτό το φαινόμενο της Νέας Εθνικοφροσύνης ως δουλικής Αμερικανοσύνης και φιλίας με την Εργκενεκόν μίλησα την δεκαετία του 80. Τους προσκάλεσα σε ένα διάλογο αλλά αυτά τα πρόσωπα, αυτοί οι μηχανισμοί δεν έχουν σχέση με τον διάλογο, με την δημοκρατία. Ήταν Αμερικανοτουρκική απαίτηση, το μάθημα της ιστορίας και όχι μόνο, στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό σύστημα να μην καθορίζεται από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας.

Το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας να είναι κεμαλικό.

Το αποπειράθηκαν το 1988, απέτυχαν και επανήλθαν με νεοεθνικόφρονα φανατικά στελέχη και επεξεργασμένο ύπουλο σχέδιο.

Το φαινόμενο αυτό της Κεμαλολαγνίας είναι ισχυρό στην Ελλάδα όταν μάλιστα ο Κεμαλισμός καταρρέει στον τόπο των εγκλημάτων του.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το κάνουν; Ο πρώτος λόγος είναι η χρόνια γεωπολιτική εξάρτηση, οι επιμέρους πολιτικές εξαρτήσεις και ο δεύτερος η βλακεία του πολιτικού και πανεπιστημιακού προσωπικού. Πολλές φορές αυτά είναι όψεις του ιδίου νομίσματος.

Είναι γνωστό ότι όλες οι επιστημονικές αναλύσεις, οι έρευνες εντοπίζουν στην βλακεία το υπόστρωμα του φασισμού και των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί μαζί τους. Να τους απαλλάξουμε δηλαδή λόγω βλακείας. «Τα κάνει επειδή δεν καταλαβαίνει», «Αριστερός είναι αλλά δεν καταλαβαίνει». Αυτά συμβαίνουν σε υποανάπτυκτες χώρες. Στις πολιτισμένες, ανεπτυγμένες πολιτικά κοινωνίες, στην Ελληνική παιδεία, η ανοχή είναι συνενοχή.

Πως πρέπει να αντιμετωπίζονται λοιπόν αυτές οι φιλοκεμαλικές δυνάμεις όταν μάλιστα αποφεύγουν, εμποδίζουν τον διάλογο λόγω της προστασίας που απολαμβάνουν από τους προστάτες τους. Θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως οι φιλοναζιστές, οι Νεοναζί που στη Ελλάδα για ιστορικούς λόγους είναι ελάχιστοι. Πολλές φορές μάλιστα ο εξορκισμός τους γίνεται για να καλυφθεί ο Φιλοκεμαλισμός, οι Κεμαλιστές που είναι πολλοί και κατέχουν κεντρικές δομές της δημόσιας ζωής, κόμματα, τύπος, τηλεόραση, υπουργεία, γυναικείες οργανώσεις.

Αυτός όμως ο κόσμος χωρίς αξίες, αξιοπρέπεια, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλη περιφρόνηση, ειδικά από τις γυναίκες όλων των λαών που γνώρισαν την βία του Κεμαλισμού. Όπως οι γυναίκες της Πλατείας του Μαΐου στο Μπουένος Αύρες, οι μάνες των Αγνοουμένων, αντιμετώπιζαν τους φασίστες της Αργεντινής.Λόγω όμως μιας πολύ ζωντανής ακόμη στις Ποντιακές οικογένειες Αριστοφάνειας παράδοσης θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τά ιδιαίτερης πνευματικότητας και εξυπνάδας, ιδιαίτερου σαρκασμού, ποντιακά ανέκδοτα. Όχι τα ρατσιστικά ανέκδοτα εις βάρος των Ποντίων, της πλέον μαρτυρικής ομάδας του Ελληνισμού, αλλά αυτά της Αριστοφάνειας παράδοσης μας.

Αυτή η Κεμαλολαγνία που επεβλήθη αντιδημοκρατικά με πολλούς τρόπους μετά το 1995 και υποστηρίχθηκε από αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς, αριστερούς, σοσιαλιστές κ.λπ. όλο αυτό το καρριερίστικο, το ψευτό, το γκρίζο, το σκοτεινό πρέπει να πάρει την απάντηση του. Μια ηθική απάντηση, μια απάντηση ατομικού και συλλογικού αυτοσεβασμού.

Υπερασπίζοντας την μνήμη των χιλιάδων γυναικών και παιδιών που γνώρισαν την γενοκτόνα βία του Κεμάλ. Είναι τόση η παρακμή τους που στην Ελλάδα του νέου αιώνα, το 2009 έχει κόμματα – κόμματα τρόπος του λέγειν – που ουσιαστικά χαιρετούν με το Γιασασίν Κεμάλ, με το Χαιλ Κεμάλ, όπως Χαιλ Χίτλερ.