Κυπριακό Κέντρο Μελετών ΚΥ.ΚΕ.ΜΘέμα: ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011 ωρα19३०
Οδός Μακάριου & Μπουμπουλίνα Λευκωσία Πολιτιστικό Ίδρυμα Λαϊκής Τράπεζας
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
Κυπριακό Κέντρο Μελετών ΚΥ.ΚΕ.Μ Θέμα: ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Κυπριακό Κέντρο Μελετών ΚΥ.ΚΕ.ΜΘέμα: ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011 ωρα19३०
Οδός Μακάριου & Μπουμπουλίνα Λευκωσία Πολιτιστικό Ίδρυμα Λαϊκής Τράπεζας
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑ-ΕΛΛΑΔΑ ΙΤΑΛΙΑ ΕΥΡΩΠΗ
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑ-ΕΛΛΑΔΑ ΙΤΑΛΙΑ ΕΥΡΩΠΗ
Σαββάτο 26 Φεβρουαρίου Διοργάνωση Ιταλικό Ινστιτούτο φιλοσοφικών Σπουδών
Omilia di Michalis Charalambidis Tema : L’ attualita’ di Bessarione Grecia - Italia - Europa
Il 26 - 2 - 2011 Istituto Italiano di Studi Filosofici Universita’ di Napoli
Σαββάτο 26 Φεβρουαρίου Διοργάνωση Ιταλικό Ινστιτούτο φιλοσοφικών Σπουδών
Omilia di Michalis Charalambidis Tema : L’ attualita’ di Bessarione Grecia - Italia - Europa
Il 26 - 2 - 2011 Istituto Italiano di Studi Filosofici Universita’ di Napoli
Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου ώρα 19.30
ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ (Κλειστό θέατρο)
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ-Για μια νέα πολιτική και αναπτυξιακή παιδεία Διοργάνωση κίνηση ανεξαρτήτων πολιτών
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ-Για μια νέα πολιτική και αναπτυξιακή παιδεία Διοργάνωση κίνηση ανεξαρτήτων πολιτών
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011
Άρθρο του δημοσιογράφου dott. Francesco de Palo για την Γενοκτονία των ποντίων και των λαών.
mercoledì 16 febbraio 2011
Qual è il posto delle minoranze nell'Europa unificata?
Da Ffwebmagazine del 16/02/11Ha scritto Roger Scruton che le «ideologie totalitarie sgorgano da una sola fonte: il rancore». Quel vento del male sul quale spirano i cigni neri della storia, che sovente si affaccia nelle vite e nelle anime dei cittadini, con folate aspre e danni perpetrati a popoli e civiltà.C’è un popolo, nell’Europa unita e ultramoderna, che ha rischiato di scomparire dalla cartina geosociale del continente. Circa trecentocinquantamila elleni del Ponto sono stati massacrati tra il 1916 ed il 1923: per lo più donne e bambini trucidati dal kemalismo, scrivendo una delle pagine più tristi di quel libro leggero e quasi trasparente che non si trova su scaffali color indaco in librerie o sui siti specializzati. Perché è come se non fosse mai stato scritto. E’il libro delle minoranze, di cui in pochi si appassionano, di cui pochi si occupano, approfondiscono, travolti dal moto globalizzante di un’Unione che spesso lo è meramente solo sulla carta.Che non si sforza a sufficienza di essere unita nelle diversità, di abbracciare le peculiari anime che hanno convissuto pacificamente, sino a quando la barbarie della violenza ha deciso di agire. Nemico senza colore e con l’unica bandiera del sangue, che tutto abbatte come una furia cieca.Dettagli scandagliati nel volume La questione pontiaca come questione europea ed internazionale, da Michalis Charalambidis, intellettuale greco, tra i fondatori a soli ventitre anni del partito socialista Pasok, diventandone tra l’altro una delle coscienze più critiche, in quanto libero pensatore fuori dagli schemi. Dove ripercorre la battaglia per il riconoscimento di quell’aggressione, partendo da un articolo scritto nel 1986 per un quotidiano ateniese all’indomani di un viaggio in Russia, che lo condusse a verificare i diritti del popolo Tuva, dell’Asia centrale. Charalambidis affresca due scenari: un piano culturale e pedagogico, e uno istituzionale. All’interno del primo gravitano le nozioni storiche, con la vicende del Ponto che si intrecciano con quelle dei padri spirituali dell’Europa, come il geografo Strabone, o Diogene di Sinopi, che coniò il termine “cosmopolita”. Passando per Bessarione, tra l’altro oggetto di un volume edito dall’International League for the Right and Liberation of Peoples di Ginevra. Si tratta di alcune tessere di stampo culturale che dovrebbero essere rimesse nella giusta collocazione della storia, al fine di armonizzare quella fase di allargamento a est dell’Europa che da qualche anno si sta con lungimiranza attuando. Ma prima che aprire frontiere materiali e spostare dogane sulle mappe, sarà utile pacificare le ferite del passato, le anime di chi quell’Unione ha secoli prima contribuito ad impostare. Ed ecco quindi l’impulso istituzionale, con l’Ue chiamata a dare continuità ai singoli slanci pro minoranze, con risoluzioni a favore di Armeni, Curdi, Grecociprioti che meritano sostegno anche in chiave extracontinentale. Gli studi di Chalambidis risultano preziosi per comprendere quante pagine di storia siano negli anni state dimenticate. Per questo nel 1983 fondò la sezione ellenica della Lega Internazionale per “I Diritti e La Liberazione dei Popoli (Lidlip)”, organizzazione non governativa di grande prestigio, riconosciuta dall’Onu e fondata dall’intellettuale e politico italiano Lelio Basso. La Lidlip rappresentò una delle componenti del cosiddetto «sistema Basso» assieme al "Tribunale Permanente Internazionale dei Popoli" e alla "Fondazione Basso", raccogliendo nel corso degli anni la parte più vivace della compagine intellettuale ed accademica mondiale. Ma lo sforzo di Charalambidis è stato anche quello di cercare sponde istituzionali, come quando in qualità di membro del comitato esecutivo del Consiglio internazionale della Lidlip, ha presentato e difeso dinanzi alla Commissione per i Diritti Umani di Ginevra, le rivendicazioni e le giuste motivazioni avanzate da molte minoranze etniche di tutti i continenti.Più recentemente la Libera Università di Berlino, Studi Orientali, ha pubblicato gli atti di una conferenza sui genocidi dei cristiani nell’Impero ottomano che ha avuto come uno dei relatori principali Michalis Charalambidis; atti che hanno visto la luce con il titoloVerfolgung, Vertreibung und Vernichtung der Christen im Osmanischen Reich 1912 – 1922, Tessa Hofmann (Hg), Studien zur orientalischen Kirchen – geschichte – LIT.Nel marzo 2008, in occasione del sessantesimo anniversario della Dichiarazione dei Diritti Umani, i Comuni della Provincia di Trento hanno pubblicato in italiano il libro Aspetti della Nuova Questione Orientale, già edito dall’intellettuale greco (che si è laureato alla Sapienza di Roma), in lingua inglese nel 1998 con il titolo Aspects of the New Eastern Question, frutto, tra l’altro, dell’ammirazione dell’autore per il cardinale Bessarione e la comune provenienza dalla città di Trebisonda nel Ponto.Uno spunto, quello letterario offerto da Charalambidis, (impegnato in un ciclo di conferenze in alcune città italiane), che potrebbe essere utile per stimolare i vertici europei a valutare con attenzione e con il rispetto che meritano, le minoranze armene, curde, cipriote e pontiache che nell’ultimo secolo hanno sofferto persecuzioni e violenze ingiustificate. In un’ottica di serietà con cui valutare fatti e accadimenti, sui quali finalmente chiudere i conti. E da cui ricominciare per dare intimamente riscontro al grande continente che circonda quel mega lago salato che è il Mediterraneo.Magari ricordando quel sogno che Pablo Neruda affidò a poche righe nella summa «Confesso che ho vissuto», quando si lasciò andare ad un vero e proprio testamento socio-culturale: «Io voglio vivere in un mondo senza scomunicati. Voglio che si possa entrare in tutte le Chiese e in tutte le tipografie».
http://frontedelpensiero.blogspot.com/
Qual è il posto delle minoranze nell'Europa unificata?
Da Ffwebmagazine del 16/02/11Ha scritto Roger Scruton che le «ideologie totalitarie sgorgano da una sola fonte: il rancore». Quel vento del male sul quale spirano i cigni neri della storia, che sovente si affaccia nelle vite e nelle anime dei cittadini, con folate aspre e danni perpetrati a popoli e civiltà.C’è un popolo, nell’Europa unita e ultramoderna, che ha rischiato di scomparire dalla cartina geosociale del continente. Circa trecentocinquantamila elleni del Ponto sono stati massacrati tra il 1916 ed il 1923: per lo più donne e bambini trucidati dal kemalismo, scrivendo una delle pagine più tristi di quel libro leggero e quasi trasparente che non si trova su scaffali color indaco in librerie o sui siti specializzati. Perché è come se non fosse mai stato scritto. E’il libro delle minoranze, di cui in pochi si appassionano, di cui pochi si occupano, approfondiscono, travolti dal moto globalizzante di un’Unione che spesso lo è meramente solo sulla carta.Che non si sforza a sufficienza di essere unita nelle diversità, di abbracciare le peculiari anime che hanno convissuto pacificamente, sino a quando la barbarie della violenza ha deciso di agire. Nemico senza colore e con l’unica bandiera del sangue, che tutto abbatte come una furia cieca.Dettagli scandagliati nel volume La questione pontiaca come questione europea ed internazionale, da Michalis Charalambidis, intellettuale greco, tra i fondatori a soli ventitre anni del partito socialista Pasok, diventandone tra l’altro una delle coscienze più critiche, in quanto libero pensatore fuori dagli schemi. Dove ripercorre la battaglia per il riconoscimento di quell’aggressione, partendo da un articolo scritto nel 1986 per un quotidiano ateniese all’indomani di un viaggio in Russia, che lo condusse a verificare i diritti del popolo Tuva, dell’Asia centrale. Charalambidis affresca due scenari: un piano culturale e pedagogico, e uno istituzionale. All’interno del primo gravitano le nozioni storiche, con la vicende del Ponto che si intrecciano con quelle dei padri spirituali dell’Europa, come il geografo Strabone, o Diogene di Sinopi, che coniò il termine “cosmopolita”. Passando per Bessarione, tra l’altro oggetto di un volume edito dall’International League for the Right and Liberation of Peoples di Ginevra. Si tratta di alcune tessere di stampo culturale che dovrebbero essere rimesse nella giusta collocazione della storia, al fine di armonizzare quella fase di allargamento a est dell’Europa che da qualche anno si sta con lungimiranza attuando. Ma prima che aprire frontiere materiali e spostare dogane sulle mappe, sarà utile pacificare le ferite del passato, le anime di chi quell’Unione ha secoli prima contribuito ad impostare. Ed ecco quindi l’impulso istituzionale, con l’Ue chiamata a dare continuità ai singoli slanci pro minoranze, con risoluzioni a favore di Armeni, Curdi, Grecociprioti che meritano sostegno anche in chiave extracontinentale. Gli studi di Chalambidis risultano preziosi per comprendere quante pagine di storia siano negli anni state dimenticate. Per questo nel 1983 fondò la sezione ellenica della Lega Internazionale per “I Diritti e La Liberazione dei Popoli (Lidlip)”, organizzazione non governativa di grande prestigio, riconosciuta dall’Onu e fondata dall’intellettuale e politico italiano Lelio Basso. La Lidlip rappresentò una delle componenti del cosiddetto «sistema Basso» assieme al "Tribunale Permanente Internazionale dei Popoli" e alla "Fondazione Basso", raccogliendo nel corso degli anni la parte più vivace della compagine intellettuale ed accademica mondiale. Ma lo sforzo di Charalambidis è stato anche quello di cercare sponde istituzionali, come quando in qualità di membro del comitato esecutivo del Consiglio internazionale della Lidlip, ha presentato e difeso dinanzi alla Commissione per i Diritti Umani di Ginevra, le rivendicazioni e le giuste motivazioni avanzate da molte minoranze etniche di tutti i continenti.Più recentemente la Libera Università di Berlino, Studi Orientali, ha pubblicato gli atti di una conferenza sui genocidi dei cristiani nell’Impero ottomano che ha avuto come uno dei relatori principali Michalis Charalambidis; atti che hanno visto la luce con il titoloVerfolgung, Vertreibung und Vernichtung der Christen im Osmanischen Reich 1912 – 1922, Tessa Hofmann (Hg), Studien zur orientalischen Kirchen – geschichte – LIT.Nel marzo 2008, in occasione del sessantesimo anniversario della Dichiarazione dei Diritti Umani, i Comuni della Provincia di Trento hanno pubblicato in italiano il libro Aspetti della Nuova Questione Orientale, già edito dall’intellettuale greco (che si è laureato alla Sapienza di Roma), in lingua inglese nel 1998 con il titolo Aspects of the New Eastern Question, frutto, tra l’altro, dell’ammirazione dell’autore per il cardinale Bessarione e la comune provenienza dalla città di Trebisonda nel Ponto.Uno spunto, quello letterario offerto da Charalambidis, (impegnato in un ciclo di conferenze in alcune città italiane), che potrebbe essere utile per stimolare i vertici europei a valutare con attenzione e con il rispetto che meritano, le minoranze armene, curde, cipriote e pontiache che nell’ultimo secolo hanno sofferto persecuzioni e violenze ingiustificate. In un’ottica di serietà con cui valutare fatti e accadimenti, sui quali finalmente chiudere i conti. E da cui ricominciare per dare intimamente riscontro al grande continente che circonda quel mega lago salato che è il Mediterraneo.Magari ricordando quel sogno che Pablo Neruda affidò a poche righe nella summa «Confesso che ho vissuto», quando si lasciò andare ad un vero e proprio testamento socio-culturale: «Io voglio vivere in un mondo senza scomunicati. Voglio che si possa entrare in tutte le Chiese e in tutte le tipografie».
http://frontedelpensiero.blogspot.com/
Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ – ΟΤΣΑΛΑΝ ΔΕΣΜΩΤΗΣ του ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΣΤΟ ΑΜΕΝΤ (αρχ. Αμίδα)ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ – ΟΤΣΑΛΑΝ ΔΕΣΜΩΤΗΣ του ΑΙΣΧΥΛΟΥ
ΣΤΟ ΑΜΕΝΤ (αρχ. Αμίδα)ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Το περασμένο Σάββατο ως Έλληνας, ως Ευρωπαίος, ως Κοσμοπολίτης, ως Άνθρωπος ήμουν στη συγκέντρωση των Κούρδων δημοκρατών, αντιστασιακών και μεταναστών στην πλατεία Κοτζιά. Οι Κούρδοι είναι από τις ομάδες των μεταναστών με ανύπαρκτο ποσοστό εγκληματικότητας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ήταν παιδιά, γυναίκες, άνδρες, ένας λαός, ο Κουρδικός λαός. Ο ιστορικός λαός προάγγελος, σήμερα, της Δημοκρατίας στην Ανατολία και τη Μεσοποταμία. Αίτημα τους η απελευθέρωση του σύγχρονου Μαντέλα, του Οτσαλάν και το κλείσιμο του Ιμραλί. Όπως στη δικτατορία ζητούσαμε το κλείσιμο της Γυάρου και την απελευθέρωση του Αλέξανδρου Παναγούλη. Σε όλη την Ευρώπη μέχρι και τη Νότια Αφρική, εξελίσσεται αυτή την περίοδο μια εκστρατεία για την απελευθέρωση του. Στην πλατεία Κοτζιά δεν υπήρχε Ελληνική παρουσία. Ο πρώτος λόγος είναι η ένοχη σιωπή των ενόχων. Ο βαθύτερος, η απουσία στη χώρα, τις τελευταίες δεκαετίες, Ελληνικού πνεύματος, δηλαδή ενός ρεύματος ανθρωπισμού και ουσιαστικού διεθνισμού. Οι αξίες αυτές σήμερα κρίνονται στο Ιμραλί, που από Καλόλιμνος, όπως την ονόμαζαν οι Έλληνες, έγινε τόπος θανάτου.
Αν οι Θεσμοί και η Κοινωνία, τα Κινήματα, διαπερνόνταν από αυτές τις αξίες, τότε στις 15 Φεβρουαρίου θα είχαμε στα θέατρα, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους Δήμους, στις πλατείες, το ανέβασμα τις τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης». Ο Οτσαλάν είναι καρφωμένος στο βράχο του Ιμραλί γιατί έδωσε τη Δημοκρατία στους λαούς της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας. Είναι ο σημερινός Πατέρας της Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία. Δεν έχουν σχέση με τη Δημοκρατία ούτε οι Κεμαλικοί ούτε οι κατά φαντασίαν σουλτάνοι του Ερντογάν. Ο Οτσαλάν είναι το δημοκρατικό μέλλον της Μικράς Ασίας. Οι άλλοι το βάρβαρο, σκοτεινό παρόν και παρελθόν. Αυτό δεν κατάλαβε ή δεν θέλει να καταλάβει ο Ομπάμα που κατά την επίσκεψη του στην Άγκυρα, αντί να μιλήσει για τη Δημοκρατία θυμήθηκε τους σουλτάνους.
Αν δεν υπάρξει μια πρωτοβουλία από τους ανθρώπους του θεάτρου στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή άλλες πόλεις, θα απευθυνθούμε σε άλλους Ευρωπαίους ώστε να ανεβάσουν στην Κωνσταντινούπολη ή στο θέατρο της Εφέσου ή στα Μουδανιά της Προποντίδας το έργο του Αισχύλου. Πιστεύω όμως ότι ο «Προμηθέας Δεσμώτης» είτε τον προσεχή Αύγουστο, είτε τον Φεβρουάριο του ’12, είτε στις γιορτές του Νεβρόζ πρέπει να παρουσιαστεί στο Άμεντ της Κουρδίας, στην Ελληνιστική Αμίδα. Το θέατρο είναι συνώνυμο του ανθρωπισμού, της πολιτικής μας ανθρωπολογίας, της δημοκρατίας του δικαίου. Θέλω να κάνω γνωστή αυτή τη σκέψη μου στον δραστήριο Δήμαρχο του Άμεντ, Οσμάν Μπαΐντεμιρ. Ο λαός του Άμεντ έχει ανάγκη την Πόλη, το θέατρο και όχι την ανακύκλωση ιδεολογιών βίας και ρατσισμού.
Το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Εξωτερικών φυσιολογικά θα έπρεπε να πρωταγωνιστούν κινούμενα σε αυτό τον ανθρωπιστικό ευρωπαϊκό ορίζοντα. Εξανθρωπίζοντας και όχι εκβαρβαρίζοντας τους νέους ανθρώπους. Εδώ και καιρό όμως αυτοί οι θεσμοί, οι μηχανισμοί πλέον, κατέχονται από δυνάμεις, άτομα, που τους μεταβάλουν σε μηχανισμούς πνευματικού και ηθικού ακρωτηριασμού των Ελλήνων.
Η εξέλιξη αυτή είναι βαθύτερη. Η σύγχρονη όμως έκφραση της οφείλεται στον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ. Το ιδεατό ΠΑΣΟΚ αλλά και το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ δεν το δημιουργήσαμε για πράξεις διεθνούς χαφιεδισμού. Από τι αποτελείται η εκφυλισμένη τερατογέννεση του, το ΚΚΚΑΣΟΡ; Το «Ο» είναι Οτζαλάν. Μία κατηγορία του τερατώδους μορφώματος αποτελείται από κοινούς καταδότες – χαφιέδες που οφείλουν να αντιμετωπίσουν το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που ανέχονται, τρέφονται από και συνεργάζονται με τους καταδότες. Αυτοί πρέπει να αντιμετωπίζουν την ηθική, κοινωνική και πολιτική περιφρόνηση και απομόνωση. Όπως γράφω στο βιβλίο και όπως είναι γνωστό, «τον Ναζισμό τον δημιούργησε η ιδεολογία της ανοχής».
Μια πράξη αντίστασης, μια πράξη απελευθέρωσης, μια πράξη εξανθρωπισμού ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και απανθρωπισμό, είναι να δωρίσετε στους φίλους, στις φίλες σας, στους συναθλητές των ιδανικών σας, το βιβλίο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου.
ΣΤΟ ΑΜΕΝΤ (αρχ. Αμίδα)ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Το περασμένο Σάββατο ως Έλληνας, ως Ευρωπαίος, ως Κοσμοπολίτης, ως Άνθρωπος ήμουν στη συγκέντρωση των Κούρδων δημοκρατών, αντιστασιακών και μεταναστών στην πλατεία Κοτζιά. Οι Κούρδοι είναι από τις ομάδες των μεταναστών με ανύπαρκτο ποσοστό εγκληματικότητας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ήταν παιδιά, γυναίκες, άνδρες, ένας λαός, ο Κουρδικός λαός. Ο ιστορικός λαός προάγγελος, σήμερα, της Δημοκρατίας στην Ανατολία και τη Μεσοποταμία. Αίτημα τους η απελευθέρωση του σύγχρονου Μαντέλα, του Οτσαλάν και το κλείσιμο του Ιμραλί. Όπως στη δικτατορία ζητούσαμε το κλείσιμο της Γυάρου και την απελευθέρωση του Αλέξανδρου Παναγούλη. Σε όλη την Ευρώπη μέχρι και τη Νότια Αφρική, εξελίσσεται αυτή την περίοδο μια εκστρατεία για την απελευθέρωση του. Στην πλατεία Κοτζιά δεν υπήρχε Ελληνική παρουσία. Ο πρώτος λόγος είναι η ένοχη σιωπή των ενόχων. Ο βαθύτερος, η απουσία στη χώρα, τις τελευταίες δεκαετίες, Ελληνικού πνεύματος, δηλαδή ενός ρεύματος ανθρωπισμού και ουσιαστικού διεθνισμού. Οι αξίες αυτές σήμερα κρίνονται στο Ιμραλί, που από Καλόλιμνος, όπως την ονόμαζαν οι Έλληνες, έγινε τόπος θανάτου.
Αν οι Θεσμοί και η Κοινωνία, τα Κινήματα, διαπερνόνταν από αυτές τις αξίες, τότε στις 15 Φεβρουαρίου θα είχαμε στα θέατρα, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους Δήμους, στις πλατείες, το ανέβασμα τις τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης». Ο Οτσαλάν είναι καρφωμένος στο βράχο του Ιμραλί γιατί έδωσε τη Δημοκρατία στους λαούς της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας. Είναι ο σημερινός Πατέρας της Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία. Δεν έχουν σχέση με τη Δημοκρατία ούτε οι Κεμαλικοί ούτε οι κατά φαντασίαν σουλτάνοι του Ερντογάν. Ο Οτσαλάν είναι το δημοκρατικό μέλλον της Μικράς Ασίας. Οι άλλοι το βάρβαρο, σκοτεινό παρόν και παρελθόν. Αυτό δεν κατάλαβε ή δεν θέλει να καταλάβει ο Ομπάμα που κατά την επίσκεψη του στην Άγκυρα, αντί να μιλήσει για τη Δημοκρατία θυμήθηκε τους σουλτάνους.
Αν δεν υπάρξει μια πρωτοβουλία από τους ανθρώπους του θεάτρου στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή άλλες πόλεις, θα απευθυνθούμε σε άλλους Ευρωπαίους ώστε να ανεβάσουν στην Κωνσταντινούπολη ή στο θέατρο της Εφέσου ή στα Μουδανιά της Προποντίδας το έργο του Αισχύλου. Πιστεύω όμως ότι ο «Προμηθέας Δεσμώτης» είτε τον προσεχή Αύγουστο, είτε τον Φεβρουάριο του ’12, είτε στις γιορτές του Νεβρόζ πρέπει να παρουσιαστεί στο Άμεντ της Κουρδίας, στην Ελληνιστική Αμίδα. Το θέατρο είναι συνώνυμο του ανθρωπισμού, της πολιτικής μας ανθρωπολογίας, της δημοκρατίας του δικαίου. Θέλω να κάνω γνωστή αυτή τη σκέψη μου στον δραστήριο Δήμαρχο του Άμεντ, Οσμάν Μπαΐντεμιρ. Ο λαός του Άμεντ έχει ανάγκη την Πόλη, το θέατρο και όχι την ανακύκλωση ιδεολογιών βίας και ρατσισμού.
Το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Εξωτερικών φυσιολογικά θα έπρεπε να πρωταγωνιστούν κινούμενα σε αυτό τον ανθρωπιστικό ευρωπαϊκό ορίζοντα. Εξανθρωπίζοντας και όχι εκβαρβαρίζοντας τους νέους ανθρώπους. Εδώ και καιρό όμως αυτοί οι θεσμοί, οι μηχανισμοί πλέον, κατέχονται από δυνάμεις, άτομα, που τους μεταβάλουν σε μηχανισμούς πνευματικού και ηθικού ακρωτηριασμού των Ελλήνων.
Η εξέλιξη αυτή είναι βαθύτερη. Η σύγχρονη όμως έκφραση της οφείλεται στον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ. Το ιδεατό ΠΑΣΟΚ αλλά και το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ δεν το δημιουργήσαμε για πράξεις διεθνούς χαφιεδισμού. Από τι αποτελείται η εκφυλισμένη τερατογέννεση του, το ΚΚΚΑΣΟΡ; Το «Ο» είναι Οτζαλάν. Μία κατηγορία του τερατώδους μορφώματος αποτελείται από κοινούς καταδότες – χαφιέδες που οφείλουν να αντιμετωπίσουν το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που ανέχονται, τρέφονται από και συνεργάζονται με τους καταδότες. Αυτοί πρέπει να αντιμετωπίζουν την ηθική, κοινωνική και πολιτική περιφρόνηση και απομόνωση. Όπως γράφω στο βιβλίο και όπως είναι γνωστό, «τον Ναζισμό τον δημιούργησε η ιδεολογία της ανοχής».
Μια πράξη αντίστασης, μια πράξη απελευθέρωσης, μια πράξη εξανθρωπισμού ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και απανθρωπισμό, είναι να δωρίσετε στους φίλους, στις φίλες σας, στους συναθλητές των ιδανικών σας, το βιβλίο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου.
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.com
Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011
ΘΑ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΘΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΜΑΙΟ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ ΚΑΙ ΤΗΣ Ν.Δ. ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΘΑ ΡΙΧΘΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΘΑ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΘΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΜΑΙΟ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ ΚΑΙ ΤΗΣ Ν.Δ. ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ
Η ιστορία και οι εξελίξεις επέτρεπαν την καθιέρωση του Ποντιακού ως ένα από τα πρώτα ζητήματα στην Ευρωπαϊκή Πολιτική ατζέντα. Ζητήματα που συνδέονται με τους αναζητούμενους τρόπους λύσης του Νέου Ανατολικού ζητήματος, του Τουρκικού προβλήματος.
Το περιβάλλον ήταν και παραμένει πολύ ευνοϊκό για αυτό.
Υπονομευθήκαμε όμως συστηματικά από το εσωτερικό της χώρας. Κύρια από την σημερινή διοίκηση του ΚΚΚΑΣΟΡ που μετά το 1996 έδειξε Ποντιοφαγικές τάσεις λόγω έξωθεν υποδείξεων, εντολών και μορφωτικής ανεπάρκειας. Την ακολούθησε λόγω του ιδίου εξαρτημένου γεωπολιτικού πλαισίου η άλλη όψη του νομίσματος, του δικομματισμού χωρίς κόμματα, η Ν.Δ..
Είναι γνωστές οι υπονομεύσεις και ειδικά οι προσβολές των προσκυνημάτων στον μεγαλύτερο εγκληματία του 20ου αιώνα τον Κεμάλ. Μόνο καθεστωτικοί υπήκοοι, δούλοι, άτομα μίας ψυχικής, ηθικής, διανοητικής δομής παρόμοιας με εκείνης των Ναζί ή κοινά λαμόγια μπορούν να δικαιολογήσουν και ανεχθούν παρόμοιες πράξεις.
Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αντισταθήκαμε στον κυνισμό, την βαρβαρότητα και την προσβολή των νεκρών και των νέων γενεών. Δεν θέλαμε – δεν ήθελα να δοθεί στις νέες γενιές το ανήθικο, το δουλικό ραγιαδικό παράδειγμα του προσκυνητή του Ρατσισμού, του Κεμαλισμού. Αυτοί αυτό έδωσαν.
Η ιστορία μας έδωσε δίκαιο. Όταν αυτοί μας υπονόμευαν, ιδιαίτερα το ΚΚΚΑΣΟΡ, εμείς κάναμε το Ποντιακό θέμα, ζήτημα στον Ο.Η.Ε. και την Διεθνή Κοινότητα.
Μια οποιαδήποτε ομάδα, όπως οι Πόντιοι στην περίπτωση μας, που διεκδικεί την δικαίωση της από τους νόμους της ανθρωπότητας και την Διεθνή Κοινότητα αλλά και από τον θύτη την αναγνώριση του εγκλήματος που υπέστη οφείλει να διακατέχεται από υψηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Διαφορετικά η διεκδίκηση της έχει περιορισμένο ορίζοντα. Εκφυλίζεται, Αδυνατίζει στην φθηνή ανταλλαγή ανηθικοτήτων, ψίχουλων, αργυρίων, καρεκλών και αποσύρεται. Αυτό επεδίωξαν οι προαναφερμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις της υπονόμευσης να πετύχουν. Πέτυχαν σε ένα βαθμό να εξανδραποδίσουν αρκετούς «εκπροσώπους». Θλιβερές παρακμιακές φιγούρες σήμερα.
Σήμερα αυτές οι ομάδες, το ΚΚΚΑΣΟΡ και η Ν.Δ., στερούνται οποιασδήποτε νομιμοποίησης ηθικής, πολιτικής και για αυτό τον λόγο δεν είναι επιθυμητές στις προσεχείς εκδηλώσεις μνήμης του Μαΐου του 2011. Υπάρχουν Σύλλογοι Ποντίων με υψηλό επίπεδο αυτοσεβασμού που τα τελευταία χρόνια δήλωσαν προς αυτές τις ομάδες, τους εκπροσώπους τους ότι είναι ανεπιθύμητοι στις εκδηλώσεις μνήμης. Η αποδοκιμασία αυτή πήρε και άλλες μορφές, Ως γνωστόν για λόγους πολιτικής συντήρησης μιας εκλογικής πελατείας, του κοπαδιού οι εκπρόσωποι της Κεμαλολαγνίας με ιδιαίτερη θρασύτητα και κυνισμό ολοκληρωτικού τύπου αποπειρώνται να παρευρίσκονται στις εκδηλώσεις μνήμης χύνοντας δάκρυα Κροκόδειλου ή Υποπόταμου.
Αυτές όμως είναι εικόνες Ζούγκλας όχι εικόνες της Πόλις, του Πολιτισμού μας, της Πολιτικής ανθρωπολογίας μας.
Ο δικός μας Πολιτισμός, ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ο Πολιτισμός της Πόλης, των υψηλών ηθικών πολιτικών αξιών και ιδανικών, της παρρησίας που οφείλουν να χαρακτηρίζουν την ατομική και δημόσια ζωή και να καθορίζουν τις συμπεριφορές και τους κανόνες της.
Η υπεράσπιση αυτών των αξιών επιβάλει την αποπομπή, την αποδοκιμασία των εκπροσώπων αυτών των ανήθικων αλλά και καιροσκοπικών ομάδων από τις εκδηλώσεις μνήμης του προσεχούς Μαΐου.
Η αποδοκιμασία θα είναι ιδιαίτερα έντονη και πολλών μορφών.
Οι νέες γενιές των Ποντίων νομιμοποιούνται, έχουν δικαίωμα για οποιοδήποτε τύπου αποδοκιμασία τους προς τους Ποντιακής καταγωγής Βουλευτές. Πόντιους λόγο αίματος.
Πολλές φορές δήλωσα ότι το Ποντιακό δεν είναι ζήτημα αίματος αλλά Πνεύματος. Πολλές μάλιστα νίκες που πέτυχα Διεθνώς, τις πέτυχα με Πόντιους λόγω Πνεύματος και ηθικών και πολιτικών αξιών συναθλητές. Πόντιοι εξ αίματος, ιδιαίτερα οι καπώ του ΚΚΚΑΣΟΡ με πολεμούσαν με παρακρατικές μέθοδες.
Παρατηρώ ορισμένους από αυτούς να επιδιώκουν την ηθική νομιμοποίηση τους.
Επισκέπτονται ανερυθρίαστα την Σουμελά στο Βέρμιο ή τον Πόντο. Ευτελίζουν το Ποντιακό σε ανατολίτικο ανήθικο πελατειακό παζάρι, θα σας δώσουμε αυτό για να κρατήσουμε το Ποντιακό κοπάδι.
Δεν νομίζω ότι η Παναγία Σουμελά θα τους συγχωρήσει για τα πολλά και βαριά αμαρτήματα τους. Οι νόμοι όμως της Πόλης και οι ποινές της είναι περισσότερο αυστηροί από την Παναγία. Όπως δήλωσα μετά τις προμελετημένες πράξεις προσκυνήματος του Κεμάλ ένας δρόμος υπάρχει για αυτούς. Το πρώτο βήμα είναι ο υιός Παπανδρέου κατ’ αρχάς – γιατί αποτέλεσε το αντιπαράδειγμα του Εθνικού ευτελισμού και ο αρχηγός της Ν.Δ. ο Α. Σαμαράς να ζητήσουν δημόσια – τρεις – πέντε – τρεις – 353 συγνώμες που συμβολίζουν τα θύματα του Ποντιακού ολοκαυτώματος. Η Ελλάδα που προσκυνούσε τον Κεμάλ θα ριχθεί στα σκουπίδια της ιστορίας. Γιατί δεν είναι Ελλάδα.
Αυτό γίνεται στις κοινωνίες, στις χώρες, στα Έθνη που διεκδικούν να έχουν συνέχεια και ρόλο στην Διεθνή Κοινότητα και στην ιστορία.
Αυτό έκαναν Εθνικές ομάδες που είδαν να αποκαθίσταται η ηθική βλάβη που υπέστησαν από πολιτικές γενοκτονίας.
Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος. Για αυτό φτάσαμε έως εδώ. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε 19η Μαΐου. Η ημέρα της Νίκης του Διγενή επί του Χάροντα.
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.com
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011
Η ΙΤΑΛΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στη Ρώμη στο Ίδρυμα Λέλιο Μπάσσιο με θέμα
«Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό Ζήτημα»
Η ΙΤΑΛΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ
ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Η Ιταλία ανήκει σε εκείνη την ομάδα των χωρών που πολύ περισσότερο από άλλες οφείλει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό λέει η Ιστορία, η δική της Ιστορία. Εάν δεν το κάνει διατηρεί ένα κενό ηθικό και πολιτικό στην Ιστορία της, στην ταυτότητα της.
Πριν πέντε χρόνια, λίγο μετά τη δολοφονία του Andrea Santoro στην Τραπεζούντα – αύριο 5 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται ακριβώς 5 χρόνια – πήρα το δρόμο της Σουηδίας των Νόμπελ, της Στοκχόλμης ως πόλης της ειρήνης. Ας το εκφράσω διαφορετικά. Πήρα το Δρόμο του Ούλοφ Πάλμε. Παρόλο που ήξερα ότι το Σουηδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν αρνητικό, πίστευα ότι τελικά θα υπερισχύσει το πνεύμα του Ούλοφ Πάλμε. Ήμουν σίγουρος, πολύ σίγουρος, βέβαιος ότι θα πετύχω την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο. Γι αυτό πήγα στον Τάφο του Ούλοφ Πάλμε που είναι στο Κέντρο της Στοκχόλμης. Στη Στοκχόλμη συνάντησα ορισμένους εμπνεόμενους από τα ίδια με μένα ιδανικά της φιλανθρωπίας, του ανθρωπισμού, συναθλητές. Αυτοί συνέχισαν έναν αγώνα, μια σκυταλοδρομία που οδήγησε στην Αναγνώριση το Μάρτιο του 2010. Το Πνεύμα του Πάλμε νίκησε, όταν στην Αθήνα προπαγάνδιζαν το Πνεύμα του Κεμάλ.
Τη σημερινή μου ομιλία εδώ στο Ίδρυμα Lelio Basso, τον αγώνα μου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, θέλω να την ονομάσω «στον Δρόμο του Lelio Basso». Τη δεκαετία του εβδομήντα τα ιδανικά της ανθρωπιστικής, της διεθνιστικής αλληλεγγύης παγκοσμίως προσωποποιήθηκαν στο πρόσωπό του. Δεν έγινε ένα ραντεβού μας, θα ήταν το τελευταίο, γιατί ξαφνικά έφυγε από αυτή τη ζωή το 1978. Του έδωσα όμως μια υπόσχεση. Πάντοτε συνομιλούμε με τους δασκάλους μας και τους κρατάμε ζωντανούς, αθάνατους, αιώνιους. Να πάω τα ιδανικά της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στη Μικρά Ασία, την Μεσοποταμία. Αυτή σταμάτησε στο Έμπολι κατά τον Λεβι, δηλαδή στην Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Θα αισθάνθηκε υπερήφανος όταν θα έμαθε τη μετάφραση και έκδοση στα Ελληνικά των κειμένων της Λούξεμπουργκ για το «Ανατολικό Ζήτημα». Στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο στα Γερμανικά και τα Ελληνικά. Η Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών που αυτός δημιούργησε, εισήγαγε έναν αληθινό διεθνισμό που δεν έκανε διακρίσεις ούτε αγνοούσε λαούς σε αυτή την απαγορευμένη από την γεωπολιτική των κρατών και των υπερδυνάμεων περιοχή.
Η Διεθνής Ένωση, το Διαρκές Διεθνές Δικαστήριο των Λαών, το Σύστημα Μπάσσο, αποτελεί αγαπητό κομμάτι της νέας Αρμενικής, Κουρδικής και Ποντιακής Ιστορίας.
Πιστεύω ότι σήμερα το Πνεύμα του Lelio Basso, η καρδιά του Lelio Basso, εξακολουθεί να χτυπά σε αυτή την πόλη, την Ρώμη, σε αυτή τη χώρα, την Ιταλία. Εγώ είμαι Ρωμαίος ως Τραπεζούντιος, ως Έλληνας, αλλά και ως φοιτητής, ως πολιτικός φυγάς, ως κάτοικος της Ρώμης τη δεκαετία του ’70. Μόνο το να ζεις στη Ρώμη είναι μία διαρκής εκπαίδευση. Ένα διαρκές Πανεπιστήμιο. Φθάνει να ξέρεις να επικοινωνείς μαζί της. Όπως είπα επίσης πολλές φορές, για μένα η Ελληνικότητα και η Ιταλικότητα είναι συνώνυμες. Αυτή η Ρώμη, αυτή η Ιταλία, δεν μπορεί παρά να πρωταγωνιστεί για μια δίκαιη υπόθεση όπως είναι η Ποντιακή. Το κάνει η Σουηδία που είναι μακρινή ως γεωγραφία, ως ιστορία, ως κοινή ταυτότητα και δεν το κάνει η Ιταλία.
Η Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ιταλικό Κοινοβούλιο θα αποτελέσει, εκτός των άλλων, μια μεγάλη δικαίωση και προσφορά στη μνήμη ενός μεγάλου Ευρωπαίου, του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου στον οποίο η Ιταλία οφείλει πολλά. Ο τάφος του βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα από αυτή την αίθουσα, στο Ναό των Αγίων Αποστόλων, επί της ομώνυμης πλατείας, στο όνομα της οποίας ο Δήμος της Ρώμης οφείλει, τιμώντας την ιστορία της ίδιας της πόλης, αλλά και την ιστορία της Ευρώπης, να προσθέσει το όνομα του.
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.कॉम
Conferenza di Michalis Charalambidis
L’ Italia deve riconoscere il genocidio dei pontiaci *
L ‘ Italia fa parte di quel gruppo di paesi che molto piu’ di altri, ha l’ obbligo
di riconoscere il genocidio dei pontiaci. E’ cio’ che dice la Storia, la sua Storia.
Se non lo fara’ continuera’ ad avere un vuoto etico e politico nella sua Storia,
nella sua identita’.
Cinque anni fa, poco dopo l’ assassinio di Andrea Santoro a Trebisonda -
domani 5 febbraio saranno esattamente 5 anni - ho preso la via
della Svezia dei Nobel, di Stoccolma in quanto citta’ della pace. Per dirlo in
altro modo ho seguito le orme di Olof Palme.
Sebbene sapessi che il Partito Socialista svedese era disposto negativamente,
credevo che alla fine lo spirito di Olof Palme avrebbe prevalso.
Ero sicuro, molto sicuro, avevo la certezza che sarei riuscito a far riconoscere
dal parlamento svedese il genocidio dei pontiaci.
Per questo mi sono recato sulla tomba di Olof Palme, che si trova al
centro di Stoccolma. A Stoccolma ho incontrato delle persone
ispirate dai miei stessi ideali di filantropia , umanitarismo, dei compagni di
squadra, che hanno continuato una battaglia, una corsa alla staffetta che ha
portato a questo riconoscimento nel marzo del 2010, lo spirito di Palme ha
vinto quando nello stesso momento ad Atene si propagandava lo spirito di
Kemal .
La mia omilia odierna qui nella Fondazione Lelio Basso, la mia battaglia
per il riconoscimento del genocidio dei pontiaci , voglio intitolarla
“ sulle orme di Lelio Basso ”.
Negli anni settanta gli ideali umanitaristici e di solidarieta’ internazionalista a
livello mondiale si sono incarnati nella sua persona.
Non si e’ potuto realizzare un nostro incontro , sarebbe stato l’ ultimo, in quanto
in modo inaspettato e’ venuto a mancare nel 1978. Gli ho fatto, pero’ una
promessa. - sempre dialoghiamo con i nostri maestri che restano vivi in noi,
immortali , eterni.- quella di portare avanti gli ideali di solidarieta’
internazionalista in Asia Minore, in Mesopotamia.
Questa si e’ fermata ad Eboli secondo Levi, cioe’ al ripristino della
Democrazia in Grecia .
Sara’ stato orgoglioso di sapere che i testi della Luxemburg “ La questione
orientale “ sono stati tradotti e pubblicati in Grecia.
In Europa esistono solo in tedesco ed in greco.
La Lega Internazionale per i Diritii e la Liberazione dei Popoli, da lui
creata, ha introdotto un vero internazionalismo che non faceva discriminazioni
ne’ disconosceva popoli , in questa zona preclusa dai disegni geopolitici degli
stati e delle superpotenze.
La Lega Internazionale , il Tribunale Internazionale Permanente dei Popoli , il
Sistema Basso sono molto amati dalla nuova Storia armena, kurda, pontiaca.
Credo che oggi lo spirito di Lelio Basso, il cuore di Lelio Basso, continuino a
pulsare in questa citta’, Roma , in questo paese, l’ Italia.
Io sono romano in quanto trebisondino , in quanto greco, ma anche in quanto
studente e rifugiato politico e per aver vissuto a Roma negli anni settanta.
Il semplice fatto di vivere a Roma e’ un’ educazione permanente.
Un’ Universita’ permanente.
Basta saper comunicare con essa.
Inoltre come ho detto piu’ volte , per me Ellenicita’ e Italianita’ sono sinonimi.
Questa Roma , questa Italia, non possono che essere protagoniste per una giusta
causa come e’ quella pontiaca. Lo e’ la Svezia che e’ lontana come geografia,
come storia , come identita’ comune e non lo e’ l’ Italia.
Il riconoscimento del genocidio dei pontiaci da parte del parlamento italiano
costituira’, oltre tutto, un grande atto di giustizia ed un riconoscimento alla
memoria di un grande europeo, Bessarione da Trebisonda, al quale l’ Italia
deve molto।
La sua tomba si trova a poche centinaia di metri da questa sala, nella basilica
dei Santi Apostoli, sulla omonima piazza e il comune di Roma, onorando la storia
della stessa citta’, ma anche la storia dell’ Europa, e’ tenuto ad aggiungere anche
il suo nome a quello della piazza.
* Conferenza tenuta alla Fondazione Lelio Basso il 4 Febbraio 2010,
organizzata dalla comunita’ Ellenica di Roma
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
ΡΩΜΗ Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011. Ώρα 19.00
ΡΩΜΗ
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011. Ώρα 19.00
Θέμα: ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Δ/νση: Via della Dogana Vecchia 5.
Κέντρο Ρώμης. Πλησίον του Κοινοβουλίου.
Διοργάνωση: ΙΔΡΥΜΑ ΛΕΛΙΟ ΜΠΑΣΟ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΡΩΜΗΣ
ROMA VENERDI 4 FEBRAIO ORE 19.00
Tema:La Questione Pontiaca come Questione Europea
Via della Dogana Vecchia 5.
Fondazione Basso-Comunita Ellenica di Roma
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)