ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Το Ποντιακό καταγράφεται πλέον ως ένα όχι μόνο εθνικό, Ελλαδικό, αλλά ένα διεθνές και κύρια Ευρωπαϊκό ζήτημα. Οι διαδικασίες ένταξης της Ανατολίας στην Ε.Ε. αλλά και το αίτημα της ιστορίας για σχέσεις αρμονίας ανάμεσα στους λαούς, τα έθνη, τις θρησκείες, τους πολιτισμούς, επαναφέρει το Ποντιακό ζήτημα όχι μόνον ως ζήτημα του παρελθόντος αλλά του μέλλοντος. Ένα ζήτημα του 21ου αιώνα...
Το πρώτο πεδίο είναι το Πολιτισμικό, το Μορφωτικό. Λέγεται λανθασμένα ότι πρέπει να εξευρωπαϊστεί η Ανατολία, η Μικρά Ασία. Αυτό είναι λάθος. Το αληθινό ζήτημα είναι η επιστροφή, η αναγέννηση των προϋπαρχουσών ευρωπαϊκών ψηφίδων της Μικράς Ασίας, που πολιτικές βίας και ρατσισμού εξόντωσαν, σκέπασαν. Μια τέτοια πολιτισμική ευρωπαϊκή ψηφίδα είναι ο Πόντος. Όπως είναι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.


THE PONTIAN QUESTION AS A EUROPEAN QUESTION

The Pontian issue has been registered not only as a national, Greek issue but also as an international and primarily a European one. The integration processes of Anatolia in the European Union as well as history’s demand for harmonious relations between peoples, nations, religions, and cultures have revived the Pontian Question not only as an issue of the past but also one for the future. It is an issue of the 21st century...
The first nivel is Cultural. It is mistakenly said that Anatolia, Asia Minor must be Europeanized. This is a mistake. The real issue is the return, the restoration, the revival of the pre-existing European tesseras of Asia Minor, that the policies of violence and racism have annihilated, concealed. Pontos is such a cultural European tessera, as is the Ecumenical Patriarchate of Constantinople.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ Δ.Ν.Τ.

ΑΝ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΚΩΤΑ, ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ, ΧΟΡΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ,
ΘΑ ΠΑΣ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ.
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ Δ.Ν.Τ.

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ήταν επόμενο, ήταν φυσιολογικό για αυτούς, ειδικά για τον αρχηγό του ΚΚΚΑΣΟΡ, να το κάνουν. Είναι συμβατό με την φύση, τον χαρακτήρα, την ιστορία τους, την αληθινή πολιτική τους ταυτότητα, να πάνε στο Δ.Ν.Τ.

Η πολιτική δεν είναι μια στιγμιαία διαδικασία, δεν είναι τηλεοπτικό spot. Είναι μία ιστορική διαδικασία. Όταν πάς στον Κοσκωτά, στην οικονομία καζίνο, την Σοφοκλέους, όταν χορεύεις επάνω στα κόκαλα των θυμάτων της Σμύρνης, προσκυνάς τον Κεμάλ, μετά θα πάς επαίτης στο Δ.Ν.Τ.. Είναι μονόδρομος.

Στην όλη προσωπική και συλλογική διαδρομή τους έκαναν τόσα κακά για την χώρα. Δεν άφησαν τίποτε αρνητικό που να μην το κάνουν. Τα έκαναν όλα. Ήταν επόμενο να κάνουν και αυτό. Ίσως πρέπει η δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ» να έχει τίτλο « Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο Δ.Ν.Τ.». Αυτό το ιδιόμορφο μειοψηφικό μόρφωμα, όχι κόμμα, μπορεί να ονομάζεται Δ.Ν.Τ.
Τα αίτια της χρεοκοπίας είναι δομικά, διαχρονικά, διακομματικά. Η εκατέρωθεν μονομερής απόδοση ευθυνών στον άλλο εταίρο της εξουσίας - η PESPI με την COLA - είναι μια ακόμη απόδειξη του αδιόρθωτου του χαρακτήρα τους και αφετηρία νέων αδιεξόδων στο άμεσο μέλλον. Είναι ο ανακυκλούμενος αδιέξοδος κύκλος του ψέματος. Γέμισε η χώρα ψεύτες. Η πολιτική ως απάτη κατά τον επιστημονικό όρο όπως αναλύω στο βιβλίο μου.

Ακόμη όμως και στην συγκυριακή διάσταση της χρεοκοπίας, δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ στην Ευρώπη ένα παρόμοιο φαινόμενο ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού από τις διευθύνουσες ομάδες μιας χώρας.

Η χώρα δεν ήθελε εκλογές, ούτε την επιβολή μιας Κυβέρνησης ελάχιστης συγκατάθεσης και ελάχιστων ικανοτήτων και περισσότερο δημιουργό των δομικών αιτίων της χρεοκοπίας.

Η χώρα ήθελε και θέλει μια Κυβέρνηση ειδικών με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό. Αυτό θα ανέβαζε αυτόματα τα επίπεδα και τις δυνατότητες της πολιτικής και οικονομικής διαπραγμάτευσης. Το κυριότερο θα οδηγήσει στην αποστράτευση – εξοστρακισμό το έλεγαν – του πλέον ανίκανου, ανεύθυνου και καριερίστικου πολιτικού προσωπικού του Πλανήτη. Η Ελλάδα θέλει μια νέα διευθύνουσα τάξη υψηλών αποδόσεων. Όχι ανακύκλωση των ένοχων υπολειμμάτων της μεταπολίτευσης. Ανακύκλωση της κακιστοκρατίας.

Ένα παρόμοιο επίπεδο ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού συναντάμε ίσως στον Γούναρη και εκείνη την ομάδα που έκανε εκλογές στο όνομα της ειρήνης για να κάνει μετά έναν τυχοδιωκτικό πόλεμο με αποδιαρθρωμένο στρατό. Μιλώ για τις εκλογές του 1920. Ήθελαν την εξουσία, τα Πρωθυπουργικά και Υπουργικά οφίτσια επάνω στο πτώμα του Ελληνισμού όπως και οι σημερινοί.

Η χώρα πρέπει να φύγει σύντομα από αυτόν τον εφιάλτη.

Αυτοί που σκηνοθέτησαν αυτό το τοπίο είναι σήμερα αντιμέτωποι με τα δημιουργήματα τους. Όταν μπήκαν στον δρόμο του μηνιαίου – θερινού Ολυμπιακού ονείρου του 2004, χάριν συντομίας, το Λακωνίζειν ….., τους χάρισα, τους προειδοποίησα με τον στίχο του Νίκου Γκάτσου. « Και όταν η φωτιά φουντώνει πάλι εσύ κοιτάς τα Αρχαία σου τα κάλλη». Το αποτέλεσμα, το πέρασμα στον άλλο στίχο. «Και έγινε η Ελλάδα όπως του Σπαθάρη ο Παλιός Μπερντές».

Προσωπικά αγωνίστηκα πολύ έχοντας απέναντι το Κράτος, το Παρακράτος, τις ΥΕΝΕΔ, τους Νέους εσατζήδες, το πεζοδρόμιο να μην φθάσουμε εδώ. Άλλο όμως πολιτική με την έννοια της Αγοράς και άλλο Μπερντές. Όταν η Ελλάδα μπορούσε να δείξει Παγκοσμίως έναν άλλο δρόμο. Τον Ελληνικό Δρόμο που περιγράφω λεπτομερώς στο βιβλίο μου για την Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη. Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ.

Γλυφάδα 26 Απριλίου 2010

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΚΑΣΤΑ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η πρόταση μου για την δημιουργία Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης με Πρωθυπουργό και Υπουργούς τεχνοκράτες είχε ορισμένες πολιτικές αφετηρίες, αυτονόητες για τις ώριμες Δημοκρατικά χώρες. Ακολούθησε μια παράλληλη πρόταση του κ. Μητσοτάκη που κινήθηκε σε μια λογική κάλυψης μεν του κενού αλλά στα πλαίσια συντήρησης των τελματικών για την χώρα ισορροπιών και όχι υπέρβασης τους.

Η μια αφετηρία είναι ιστορικού τύπου. Η Ελλάδα πρέπει – έστω και στο και πέντε – να μπει στον νέο αιώνα με την μεγαλύτερη συγκέντρωση και ενεργοποίηση δυνάμεων, θελήσεων, προσδοκιών. Ένα πολιτικό 1909. Μια ώριμη δημοκρατία σε αυτές τις περιόδους σκέφτεται με όρους ιστορικού κύκλου και Εθνικής ευθύνης. Επιδιώκει όχι μόνον μια υψηλή αλλά μια άλλη σφαίρα συγκατάθεσης και εκκίνησης. Όχι την συγκυριακή τακτοποίηση και συντήρηση των παρακμιακών υπολειμμάτων της μεταπολίτευσης. Ένα λίφτινγκ ενός γερασμένου και διεφθαρμένου οικοδομήματος. Στα πλαίσια μιας επιβαλλόμενης εκβιαστικής συγκατάθεσης, σε συνθήκες της υψηλότερης ιστορικά αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Με μια ομάδα που κατέχει το κράτος με το χαμηλότερο ποσοτικά και ποιοτικά ποσοστό αποδοχής.

Η δεύτερη αφορά μια παγιωμένη στην ιστορία και την πολιτική αρχή η οποία υποστηρίζει ότι δεν μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον αυτοί που είναι ένοχοι για το παρελθόν και το παρόν. Ούτε να λύσουν προβλήματα, την χρεοκοπία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το επαναλαμβανόμενο ανά δεκαπενταετία μαρτύριο του Σίσυφου(1).

Η κυβέρνηση αυτή θα βάλει την χώρα, την κοινωνία, τους θεσμούς και τους πολίτες σε μια σφαίρα αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και αυτουπευθηνοποίησης, οι οποίες απουσίαζαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Ήταν οι δεκαετίες της ανεύθυνης και ανήθικης συναλλαγής «πολιτικής» και «πολιτών» θεμελιωμένης στην κατανάλωση των Ευρωπαϊκών πόρων, της χρέωσης και της Ελλαδοφαγίας όπως την ονομάζω. Η κυβέρνηση αυτή θα εκπέμπει το νόημα της συλλογικής υπευθυνοποιησης, αυτοτιμωρισίας και αυτοσυνειδησίας του συστήματος - Ελλάδα. Ότι δηλαδή λαός και άρχοντες δεν κατέκτησαν ακόμη την ικανότητα, την πολιτική παιδεία και την δημόσια ηθική να κυβερνούν και να κυβερνώνται.

Η κυβέρνηση αυτή θα αντιμετωπίσει το ζήτημα του χρέους από μια σφαίρα υψηλής αποδοχής αλλά και υψηλής κυβερνητικής επάρκειας και ικανότητας. Όχι με διαρκείς γκάφες. Το υψηλό της κύρος εντός και εκτός της χώρας θα μεταφράζεται σε ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο Διεθνούς, Ευρωπαϊκής παρουσίας, διαπραγμάτευσης, σεβασμού και όχι υποτίμησης, διασυρμού και ευτελισμού της.

Εδώ επιλέγουν με υψηλή ελαφρότητα την εξουσία έστω και ταπεινωμένοι και λοιδορούμενοι. Χωρίς εσωτερικό και διεθνές κύρος.

Πάντοτε αυτές οι ομάδες και τα πρόσωπα χαρακτηρίζονταν από ένα εγωιστικό, τραγικό - κωμικό καταστροφισμό. Είναι ο χρόνιος πόθος της εξουσίας.

Η μεταβατική περίοδος μιας κυβέρνησης ειδικών στηριγμένης στην Εθνική συγκατάθεση και συστράτευση θα δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επαναθεμελίωση του μορφωτικού και πολιτικού τοπίου της χώρας. Τις προϋποθέσεις για την επιστροφή δηλαδή της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Η χώρα μπήκε, είναι στο μαγνητόφωνο όχι στην πολιτική. Πριν χρόνια ήταν στον γύψο. Το μαγνητόφωνο και ο γύψος έχουν πολλά κοινά.

Όσον αφορά το ποιος θα πληρώσει το χρέος και τα ελλείμματα. Το χρέος ειδικά στην Ελλάδα είναι πολιτικό. Το δημιούργησε ο ανήθικος τρόπος συνάντησης των αιτημάτων και των προσφορών «Πολιτικών», «Κυβερνώντων», «Πολιτών», «Επιχειρηματιών», ο τρόπος δηλαδή που κυβερνήθηκε στην ακυβερνησία της η χώρα επί δεκαετίες. Το 1981 τους πρότεινα ένα άλλο κυβερνητικό παράδειγμα και ηθικό πρότυπο. Για αυτό δεν έγινα υπουργός. Πολύ εύκολο μου ήταν. Δεν νομίζω όμως να κατανόησαν οι «πολίτες» και ειδικά οι λεγόμενοι δημοκρατικοί ή οι πρώην δημοκρατικοί ότι τους πρότεινα ένα άλλο πρότυπο διακυβέρνησης. Ίσως το κατάλαβαν τώρα σε κατάσταση πένθους. Η ευφορία της εξουσίας τους καθιστούσε τυφλούς και ωφελιμιστές.

Το δημόσιο χρέος είναι χρέος της χώρας αλλά μεταφράζεται σε κέρδη μιας πολυδιάστατης Κάστας. Αυτή η κάστα πρέπει να πληρώσει. Όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα και τα Ευρωπαϊκά πακέτα. Αλλού τα Ευρωπαϊκά πακέτα έγιναν υποδομές. Εδώ έγιναν πακέτα τσέπης όπως το σχέδιο Μάρσαλ ονομάσθηκε σχέδιο μάσα.

Μπορεί η αληθινή πολιτική να μην μπορεί να αποκαλύψει την απάτη, την πολιτική ως απάτη(2) γιατί είναι απαγορευμένη, αλλά είναι η Φύση και οι Θεοί του Ολύμπου που την αποκαλύπτουν. Μιλώ για τα Τέμπη και τον Αγιόκαμπο. Πριν 100 χρόνια πέρασαν ηρωικά τον Σαραντάπορο. Τώρα τον περνούν ταπεινωμένοι και ένοχοι.

Η πολιτική, κοινωνική, οικονομική γεωγραφία της κάστας είναι ορατή. Μπορεί να επιβληθεί ένας πολιτικός φόρος. Επιστροφή ουσιαστικά του δημόσιου χρήματος που ιδιοποιήθηκαν. Αρχίζοντας από τους πρώην και νυν πρωθυπουργούς έως τις άλλες διακλαδώσεις της κάστας. Δεν είναι τάξεις είναι κάστα. Πρώτα όμως πρέπει να καταργηθεί η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων μη - κομμάτων. Γιατί εκτός των άλλων είναι μη παραγωγικά μορφωτικά και πολιτικά. Επιβαρύνουν αντί να ελαφρύνουν τον προϋπολογισμό. Είναι χρεοβόρα κοστίζουν πολύ και εξειδικεύονται στην διανοητική και πολιτική κλοπή αντί την παραγωγή ιδεών προγραμμάτων και σχεδίων.

Αντί όμως της κατάργησης της δημόσιας χρηματοδότησης ή την άρνηση είσπραξης της, στις σημερινές συνθήκες το ΚΚΚΑΣΟΡ και η Ν.Δ. προυσέπραξαν τις ετήσιες δόσεις τους έως το 2017.

Τι θα λένε ο Θ. Κολοκοτρώνης ,ο Δ. Υψηλάντης και ο Ι. Καποδίστριας;

« 200 χρόνια μετά και έχουν τον Τούρκο μέσα τους».


Αναφορές

(1) Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Από το ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος. Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ 2009

(2) Στο ίδιο

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Εκδήλωση εκδόσεων Σπανίδη για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Οι Εκδόσεις Σπανίδη σας προσκαλούν σε εκδήλωση –αφιέρωμα στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τη Δευτέρα 3 Μαΐου στις 20.00 στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης (Καπνεργατών 9, Καπναποθήκη «Π», Ξάνθη)

Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλία με θέμα:
"Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό ζήτημα"
19η Μαΐου Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού.

και παρουσίαση των βιβλίων του:

• Αγροφιλία
• Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ
• Πόλεων και τόπου παιδεία
• Ελληνική ποιότητα και ανάπτυξη

Φιλοκαλλούμε-Φιλοπράττουμε
Φιλόκαλλοι της σκέψης μας καλώς να ορίσετε

Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΧΙ Ο ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΟΧΙ Ο ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ

Στην επόμενη ομιλία μου ήθελα να μου χαρίσετε ένα ομοίωμα Κορινθιακού Κιονόκρανου
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Έλεγαν οι δικοί μας οι αρχαίοι ότι όποιος ονομάζει τα πράγματα καθορίζει την εξέλιξη τους. Το ζήτημα στην Πανεπιστημιακή και Πολιτική ημερήσια διάταξη, την ατζέντα έπρεπε να είναι το Νέο Ανατολικό Ζήτημα(1), το Τουρκικό Πρόβλημα. Η παθογένεια του που διαχέεται βίαια στο εσωτερικό του την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Μεσοποταμία, την Πόλη και στον περίγυρο του.

Αν οι λεγόμενες ηγεσίες της χώρας ήταν επαρκείς ηθικά, ψυχικά, διανοητικά, πολιτικά θα το καθιστούσαν πρώτο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Πολιτικής ατζέντας με αυτό το όνομα: Το Τουρκικό πρόβλημα. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η περιοχή μας.

Είναι λάθος η πρόταξη στην ατζέντα του Νεοοθωμανισμού. Γιατί είναι όνειρο θερινής νυκτός η επί το Τουρκικό, όνειρο του Μαλαστραντίν Χότζα, του Νταβούτογλου, του Κεμαλοισλαμισμού. Επίσης για έναν επί πλέον λόγο. Γιατί μεταβάλλεσαι σε υφιστάμενο προωθητή, πλασιέ του Νταβούτογλου της Άγκυρας και των φίλων της. Αφήνεις τον αντίπαλο να ονομάζει τα πράγματα.

Τους τελευταίους καιρούς παρουσιάζεται αυτή η ανατροπή της θεματολογίας της ατζέντας που προκαλεί μεγάλο αποπροσανατολισμό. Είναι έκφραση μορφωτικής και πολιτικής αδυναμίας. Κύρια όμως είναι η εξάρτηση από Εξωελλαδικούς μηχανισμούς, δυνάμεις που είναι εγκατεστημένες στο Κράτος, στους Θεσμούς, στα Πανεπιστήμια, στον Τύπο. Αυτό συμβαίνει στα περιφερειακά, δορυφορικά κράτη(2).

Έτσι στην Ελλάδα αντί να έχουμε ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης για την απελευθέρωση του Πατέρα της Δημοκρατίας στην Μικρά Ασία, τον Αμπτουλάχ Οτσαλάν, του νέου Νέλσον Μαντέλα όπως επιβάλουν τα ανθρωπιστικά και διεθνιστικά ιδεώδη μιλάμε για τον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν που κρατούν σήμερα φυλακισμένα βρέφη ηλικίας πέντε ετών στο Αμέντ (την αρχαία Αμίδα).

Τι σημαίνει ο Νεοοθωμανισμός τους όχι μόνο για την Μικρά Ασία αλλά για τα Βαλκάνια; Να βάζουν οι γυναίκες στο Κόσσοβο, την Βοσνία, τα Τίρανα φερετζέ, να επανεμφανισθούν Βόσνιοι, Τουρκαλβανοί πασάδες, νταήδες και ναρκοκρατίδια, Ναρκομπεηλίκια. Οι λαοί των Βαλκανίων και ειδικά οι Έλληνες έχουμε νωπή την μνήμη της Οθωμανικής Κεμαλικής βαρβαρότητας και υπανάπτυξης.

Τα σύνορα της υποανάπτυξης στην Ευρώπη φθάνουν μέχρι εκεί που έφθασαν οι Οθωμανοί. Αν η Βιέννη είχε καταληφθεί την 11η Σεπτεμβρίου 1684 από τους Οθωμανούς θα γνώριζε την διαρκείας έξι και πλέον αιώνων τραγωδία της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας. Η την δολοφονία της Σμύρνης.

Ευχαριστώ τον σύλλογο Τερψιχόρη γιατί μου παρέσχε το ΒΗΜΑ – όπως το συναντά κανείς στην Αρχαία Κόρινθο – ώστε να θέσουμε σε ορθή βάση το θέμα της συζήτησης. Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα.

Σε συνθήκες μάλιστα που το ΒΗΜΑ η Αγορά απουσιάζουν, απαγορεύονται από αυτούς που κατέχουν το Κράτος και καταδικάζουν τους Έλληνες στην αφωνία.

Όπως είναι γνωστό δεν θέλω να με βραβεύουν. Από την στιγμή όμως που θέλετε να μου δώσετε κάτι προς ανάμνηση της ομιλίας μου θα προτιμούσα ένα ομοίωμα Κορινθιακού Κιονόκρανου που απουσιάζει από την σημερινή αρχιτεκτονική σας.

Η ανάκτηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου σας, της Κορίνθου είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την ευημερία σας. Προϋπόθεση για να πουλιέται η Σουλτανίνα Κορινθίας και το κρασί Νεμέας. Αυτό όμως είναι το επόμενο θέμα μιας άλλης ομιλίας μου και η κάλυψη εκ μέρους σας του κενού του Κορινθιακού Κιονόκρανου. Αυτό το δώρο θα το ήθελα.

Αναφορές:

1 - Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Όψεις του Νέου Ανατολικού Ζητήματος. Εφημερίδα Ελευθεροτυπία 18 Απριλίου 1986. Επίσης στο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εθνικά Ζητήματα. 4η έκδοση. Εκδόσεις Γόρδιος
καθώς και στο ASPECTS OF THE NEW EASTERN QUESTION (εξαντλημένο) και στο THE PONTIAN QUESTION IN THE UNITED NATIONS. 2η έκδοση. Εκδόσεις Στράβων.

2 - Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Προλεχθέντα. 3η έκδοση. Εκδόσεις Γόρδιος.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΤΟ 2010 Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ

ΤΟ 2010 Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

(Μιλώντας στον Δήμο Ζωγράφου με θέμα: Παραγωγική μνήμη και παγκοσμιοποίηση)

Οι κατέχοντες σήμερα το Κράτος διαμόρφωσαν επί δεκαετίες μια αντίληψη και περισσότερο μια πρακτική – έδωσαν το κακό παράδειγμα – του Κυβερνώ και του αναπτύσσω που τροφοδότησε σταδιακά την χρεοκοπία. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους με τις νέες οργανικές στρατολογήσεις τους. Η Ν.Δ. υπήρξε περισσότερο ο δεύτερης κατηγορίας πιστός αντιγραφέας παρά ο αυθεντικός δημιουργός του μεταπολιτευτικού υποανάπτυκτου παρακμιακού πρότυπου. Ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου καταγράφεται ιστορικά ως ένας από τους βασικούς προωθητές, πρωταγωνιστές του. Αυτό διδάσκει η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία της χώρας.

Η πολιτική ιστορία δεν παραχαράσσεται. Όταν γίνεται αυτό ανακυκλώνεσαι ως κοινωνία ως πολιτική σε ένα αδιέξοδο κύκλο. Όπως έγινε πολλές φορές την περίοδο της μεταπολίτευσης. Όταν βαπτίζουν αντιδημοκρατικά το πολύ παλιό και διεφθαρμένο νέο, ηθικό κλπ.. Έτσι το πλήθος από το Ωσαννά καταλήγει στο Σταύρωσον.

Ποτέ στην παγκόσμια πολιτική ιστορία οι φορείς της παρακμής δεν έγιναν φορείς αναγέννησης, σωτηρίας, εξυγίανσης. Η χώρα είχε ανάγκη ενός άλματος που θα σηματοδοτούσε εσωτερικά και διεθνώς την ασυνέχεια με το παρακμιακό πρότυπο και το γερασμένο και ένοχο πολιτικό προσωπικό του. Αυτό που σήμερα με ολοκληρωτικού τύπου θράσος παρουσιάζεται ως νέο και αθώο.

Μια κυβέρνηση ειδικών, προσωπικοτήτων με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό θα σηματοδοτούσε το άλμα σε μια άλλη δημόσια σφαίρα, την αρχή της εξυγίανσης και ηθικοποίησης της. Την αποστρατεία, κατάργηση της πολιτικής ως απάτη. Θα δημιουργούσε ατμόσφαιρα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας, μετάνοιας και όχι εμπαιγμού, απάτης, χαμελαιοντισμού, ατιμωρησίας.

Η κατάργηση της ατιμωρησίας είναι δικαστική αλλά είναι κύρια πολιτική έννοια. Στην περίπτωση μας μπορούσε και μπορεί να αρχίσει με την επιβολή πολιτικού φόρου στους πρώην και νυν Πρωθυπουργούς, τους Υπουργούς και να επεκταθεί σε όλη την πολιτικό κοινωνική κάστα. Όλοι αυτοί που πλούτισαν δια της ιδιοποίησης του δημοσίου χρήματος και της παραγωγής του κερδοφόρου για αυτούς προτύπου του δανεισμού και των χρεών. Συνεταίρους του χρηματιστικού κεφαλαίου τους ονομάζει η επιστημονική παράδοση.

Σε όλη αυτή την μεταπολιτευτική διαδρομή σε πολύ δύσκολες συνθήκες ως Λόγος αλλά πολύ περισσότερο ως Πράξη σχεδίασα, πρότεινα έναν άλλο δρόμο. Αυτή ήταν η δική μου ιστορική προσδοκία, σχέση μου με την πόλη, με την Πατρίδα, την Ελλάδα, τον Κόσμο. Το δικό μου σχέδιο, ο δικός μου δρόμος οδηγούσε σε μια Ελλάδα που το 2000, το 2004, το 2010 θα δάνειζε δεν θα δανείζονταν.

Αυτό προκύπτει από την μελέτη των προτάσεων, ιδεών αλλά κύρια της πράξης μου σε όλη αυτή την διαδρομή. Στα βιβλία μου, στα πολιτικά μου κείμενα περιγράφεται με λεπτομέρειες αυτή η διαδρομή. Λίγες φορές στην ιστορία έχουμε παρόμοια δικαίωση ιδεών και πολιτικής.

Αυτή η ιδέα για την Ελλάδα ήταν εφικτή. Ποτέ οι συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για την χώρα διακόσια χρόνια μετά τον αγώνα της Παλιγγενεσίας.

Ο ορίζοντας αυτός μπορεί να επανέλθει και μάλιστα σύντομα. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι η άμεση απόσυρση όλης αυτής της πολιτικής κάστας των τιμαριούχων που ιδιοποιήθηκαν το κράτος και προσέβαλαν την ιδέα της Ελλάδας και του Ελληνισμού. (Μας προέκυψαν μάλιστα προσφάτως υπερπατριώτες της χρεοκοπίας. Ένα φαινόμενο, μια κωμική τηλεοπτική εικόνα). Η απόσυρση τους είναι η πρώτη πράξη για μια ατμόσφαιρα, μια πορεία ανάτασης, ανόρθωσης. Ανόδου των προσδοκιών, των αξιακών σταθερών, του πήχη, των στόχων.

Αυτό που προτείνουν ο συνασπισμός, οι δυνάμεις της παρακμής, εκεί που φθάνουν οι προσδοκίες, οι δυνατότητες, ο ρόλος τους, οι υπηρεσίες τους είναι μια Ελλάδα του διαρκούς δανεισμού. Αυτό έκαναν επί δεκαετίες. Αυτές οι δυνάμεις, τα πρόσωπα πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να καταδικασθούν στην ατομική και συλλογική συνείδηση των Ελλήνων. Πολύ κακό έκαναν.

Γλυφάδα 14/04/2010

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη