ΟΙ ΣΟΥΗΔΟΙ – ΟΙ ΛΑΟΙ – Ο ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ

ΟΙ ΣΟΥΗΔΟΙ – ΟΙ ΛΑΟΙ – Ο ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Το ψήφισμα του Συνεδρίου του Σουηδικού σοσιαλιστικού κόμματος που προήλθε από πρωτοβουλία της βάσης, όχι της κορυφής και αναφέρεται στις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ποντίων, είναι μεγάλης σημασίας.

Στην χώρα που έχει το όνομα της Ελλάδας αυτά τα ζητήματα δεν συζητούνται. Είναι απαγορευμένα. Ούτε στα states, τις πολιτείες των ΗΠΑ δεν απαγορεύονται. Εδώ όμως ναι.

Θα αναδείξω μόνο ορισμένες διαστάσεις αυτής της σημαντικής πράξης. Θα μπορούσα να πω είναι η δικαίωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ ή, για να το εκφράσουμε λογοτεχνικά, η επιστροφή των παιδιών της Λούξεμπουργκ της Ρόζας. Παρόλο που στην Ευρώπη και τους κύκλους της Αριστεράς δεν είναι γνωστά, είναι μεγάλης αξίας τα κείμενα της για το Ανατολικό Ζήτημα. Υπάρχουν μόνο στην Γερμανική γλώσσα και την Ελληνική. Είμαι πολύ ευτυχής για πολλούς λόγους που δεν είναι της στιγμής, για την έκδοση τους στην Ελληνική το 1985. Πρόκειται να εκδοθούν από Βέλγους φίλους στο Βέλγιο προσεχώς.

Η πρώτη σημαντική πλευρά του ψηφίσματος είναι η κοινή δραστηριοποίηση της κοινωνίας πολιτών των αυτόχθονων λαών στην Ευρώπη. Πρόκειται για την κοινωνία πολιτών της Μικρασιατικής διασποράς. Κυοφορήθηκε και γεννήθηκε στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Ορισμένες καθοριστικές στιγμές της Ευρωπαϊκής παρουσίασης τους ήταν το Δικαστήριο για την γενοκτονία των Αρμενίων στην Σορβόνη τον Απρίλιο του 1984. Άνοιξε τον δρόμο στην Αρμενική υπόθεση και όχι μόνο. Η συνάντηση των λαών της Μικράς Ασίας στην Βιέννη τον Μάϊο του 1987. Τα πρακτικά εκδόθηκαν από την Διεθνή Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών στον τόμο «Πολυεθνική Τουρκία» των εκδόσεων Γόρδιος. Το Συμπόσιο και η πορεία του Βερολίνου το 2002 που είχε ως πρωταγωνίστρια την Γερμανίδα καθηγήτρια Τέσσα Χόφμαν. Εκδόθηκαν τα πρακτικά από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Η Συνέντευξη των Βρυξελλών τον Σεπτέμβριο του 2004 που εισήγαγε το ζήτημα των τριών γενοκτονιών στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Υπάρχει το κείμενο στο βιβλίο μου για το Ποντιακό Ζήτημα στην Αγγλική και Ελληνική έκδοση.

Η πρωτοβουλία της Στοκχόλμης έχει μεγάλη σημασία γιατί αποτελεί ένα ρήγμα στον συνασπισμό των Σοσιαλιστών στην Ευρώπη που εκτός των Γάλλων ήταν αντιδραστικοί γι αυτά τα ζητήματα. Οι εκπρόσωποι των τριών ομάδων, Ποντίων, Αρμενίων, Ασσυρίων, πέτυχαν κάτι πολύ μεγάλο στην πατρίδα του Ούλωφ Πάλμε με την αλληλεγγύη και ενεργοποίηση των Σουηδών μελών και στελεχών του σοσιαλιστικού κόμματος.

Αξίζει μια αναφορά στον πρόεδρο των Ποντίων. Ο Κώστας Φραγγίδης αντιπροσωπεύει μια νέα παρουσία, μια νέα ποιότητα στην εκπροσώπηση των Ποντίων. Αυτό που έχουμε ανάγκη. Το παλιό στους Πόντιους πεθαίνει και αποσύρεται ένοχα. Οφείλω όμως να αναφερθώ στον πρώην βουλευτή του Αριστερού κόμματος της Σουηδίας τον Αναστάσιο Σταφυλίδη. Οι Πόντιοι της Σουηδίας και του Κιλκίς οφείλουν να τον τιμήσουν. Θα μείνει πάντα στην μνήμη μου η συνάντηση μας στο Σουηδικό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2006. είναι από τις στιγμές που κάνουν τη ζωή πλούσια.

Αυτό το φαινόμενο της επιστροφής των λαών της Μικράς Ασίας δεν έχει να κάνει με τα κράτη, με τους μηχανισμούς. Είναι η κοινωνία πολιτών των τραγικών αυτών λαών στην Ευρώπη. Αν μάλιστα οι Ασσύριοι και οι Αρμένιοι δεν έχουν εμπόδια στο έργο τους, για την περίπτωση των Ποντίων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι πολλοί οι χωροφύλακες της μνήμης μας στο κράτος, στα κόμματα, σε ορισμένες ομοσπονδίες και συλλόγους. Δεν είναι μόνο οι Τούρκοι, Παρόλα τα εμπόδιο το νέο Ανατολικό Ζήτημα μπαίνει στην μορφωτική, διανοητική, πολιτική ατζέντα των Ευρωπαϊκών Πολιτικών δυνάμεων. Ό,τι δεν παρήκμασε από την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επιστρέφει στην αρχική του παράδοση.

Ποια είναι η στάση, ο ρόλος των Ελλήνων Σοσιαλιστών, των Ελληνικών Πολιτικών δυνάμεων;

Εδώ οι παθολογίες είναι πολλές. Φιλοδοξούσα η Ελλάδα να αποτελέσει ακαδημαϊκό, πολιτικό και ηθικό κέντρο γι αυτά τα ζητήματα. Για το νέο Ανατολικό Ζήτημα όπως το ονόμασα από την δεκαετία του ’80. για το άνοιγμα μια κριτικής συζήτησης για τον Κεμαλισμό. Προσωπικά με τις δυνάμεις που διέθετα πέτυχα πολλά, πάρα πολλά. Παρόλο τον φίλιο πόλεμο, βρώμικο πόλεμο που υπέστην. Το παρηκμασμένο σύστημα κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση. Η Κεμαλική ευλογιά επεκτάθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Η εκφυλισμένη εκδοχή του, το ΚΚΚΑΣΟΡ, είναι ένα Κεμαλικό στρώμα, ένα στρώμα καριεριστών κεμαλιστών, όταν μάλιστα ο Κεμαλισμός καταρρέει. Αυτοί μόνον έμειναν. Ο Αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ και ο Μπαϊκάλ στην Άγκυρα.

Αν έμεινε κανείς που δεν είναι κεμαλικός ας το δηλώσει. Θα χαρώ για πολλούς λόγους να τον ακούσω. Μέχρι σήμερα δεν άκουσα μια αντικεμαλική φωνή. Στο βιβλίο μου «Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος» αναλύω την πορεία του εκφυλισμού. Πρόκειται για το όνειδος της δημοκρατικής παράταξης, και της χώρα. Είναι μια ανωμαλία. Είναι έκφραση μιας παρακμιακής πραγματικότητας, της ευλογιάς.

Η υγεία, η φυσιολογικότητα έρχεται από την πόλη του Ούλωφ Πάλμε, την Στοκχόλμη, το κόμμα του Ούλωφ Πάλμε και τους εκπροσώπους τριών πλούσιων κομματιών της ιστορίας και του πολιτισμού της Μικράς Ασίας, του Κώστα Φραγγίδη, του Vahagn Avedian, του Sait Yildiz.
Έτσι γράφεται, έτσι αλλάζει, έτσι επιστρέφει η ιστορία.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Επιστολή της Ελληνικής Κοινότητας του Πρίντιζι, Ιταλίας στους Ευρωβουλευτές της Απουλίας στο Ευρωκοινοβουλίο

Η επιστολή αυτή στάλθηκε απο την Ελληνική Κοινότητα του Πρίντιζι, Ιταλίας στους Ευρωβουλευτές της Απουλίας στο Ευρωκοινοβούλιο
Μεγάλοι Πατέρες της Ευρώπης όπως ο γεωγράφος και ιστορικός Στράβων, καθώς και ο φιλόσοφος και αργότερα καρδινάλιος Βησσαρίων θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχείς με την έναρξη των διαδικασιών ένταξης της περιοχής της σημερινής Τουρκίας στην Ε.Ε.

Θα ήταν όμως αδιανόητη γι αυτούς η μη ένταξη μιας διάστασης, μιας ψηφίδας, της Ποντιακής, η οποία αποτέλεσε ιστορικά ένα κέντρο πολιτισμού και από την οποία οι ίδιοι προέρχονταν.

Στον Βησσαρίωνα οφείλει πολλά η Ευρωπαϊκή αναγέννηση και στον Στράβωνα οφείλουμε μια πρώτη ολοκληρωμένη εικόνα της Ευρώπης.
Η διάσταση αυτή του Πόντου και των Ποντίων παραμένει ακόμα σήμερα ζωντανή παρ’ όλες τις πολιτικές που στόχευαν στην αποδιάρθρωση και την εξαφάνιση της.

Είναι ζωντανή με την παρουσία μεγάλων πληθυσμών, οι οποίοι διεκδικούν την Ποντιακή ταυτότητα και ομιλούν την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα. Αυτή σήμερα δολοφονείται από το σύγχρονο Τουρκικό κράτος. Απαγορεύεται από την αστυνομία, τους γνωστούς τούρκους τζανταρμά και τους μουσουλμάνους χότζα, ως γλώσσα των απίστων. Μπορείτε να δείτε στην σελίδα 41 του βιβλίου που σας αποστέλλουμε τις αντιδράσεις της Τουρκίας στην Επιτροπή ΜΚΟ του ΟΗΕ, μετά από παρέμβαση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών.

Είναι ζωντανή με το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων που διαπράχθηκε από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς την περίοδο 1916 – 1923.

Χωρίς να κάνουμε διαβαθμίσεις της βίας οφείλουμε να πούμε ότι η φρίκη της κεμαλικής βίας στον Πόντο υπερβαίνει τα επίπεδα βίας που γνώρισε η ανθρωπότητα και η Ευρώπη τον 20ο αιώνα.

Το Ποντιακό δράμα, η δεύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα και το αίσθημα του δικαίου, οδήγησε το 2002 τον Κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pattakis να αναγνωρίσει την Ποντιακή γενοκτονία και να καθιερώσει την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της (σελ. 192 του βιβλίου).

Είχε προηγηθεί το 1994 με μεγάλη καθυστέρηση το Ελληνικό Κοινοβούλιο λόγω γεωπολιτικών εξαρτήσεων.

Στην Ευρωπαϊκή οικοδόμηση κρίνεται σήμερα η δημιουργία ενός περισσότερο ελεύθερου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορεί να παρουσιάζεται αδιάφορη, υποκριτική, αμαθής ως προς τον ίδιο τον εαυτό της. Να αγνοεί μια πανάρχαια ευρωπαϊκή ψηφίδα που αντιπροσωπεύει η Ποντιακή διάσταση.

Όχι μόνο η Ευρώπη αλλά και μια άλλη Ανατολία, μια άλλη Τουρκία θα είναι πιο φτωχή και σε διαρκή σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές αξίες χωρίς την ζώσα παρουσία της Ποντιακής διάστασης.

Γι αυτούς τους λόγους ως Ευρωπαϊκός θεσμός, η δική σας Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο όφειλε και οφείλει να θεωρήσει την Ποντιακή διάσταση ως τον πρώτο σταθμό του μεγάλου δρόμου της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ένταξη αυτή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο ως άνθιση και όχι ως εξαφάνιση των ευρωπαϊκών ψηφίδων αυτής της ιστορικής περιοχής. Στην έκθεση της Επιτροπής και τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, θεωρούμε αυτονόητο ότι θα υπάρχει αναφορά στην υπόθεση της Ποντιακής γενοκτονίας όπως το 2006 (Έκθεση Camiel Eurlings) και ιδιαίτερη αναφορά στην προστασία της Ποντιακής γλώσσας, της πλησιέστερης προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας.

Στο βιβλίο που σας αποστέλλω, προϊόν της δραστηριότητας μιας μεγάλου κύρους ΜΚΟ (Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών), θα συναντήσετε πλευρές μιας μεγάλης υπόθεσης που γεωπολιτικές λογικές κράτησαν μέχρι σήμερα σκεπασμένη. Αυτές οι λογικές ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση




I Grandi Padri dell’Europa come lo geografo e storiografo Strabone, il filosofo e cardinale Bessarione, sarebbero particolarmente felici di sapere che oggi si discute dell’ingresso del territorio turco nell’Unione Europea.

Tuttavia, non avrebbero potuto mai dimenticare un popolo, quello dei Pontici, nella loro dimensione storica e culturale, poichè costituirono un centro culturale di grande importanza dal quale essi stessi provenivano.

L’Europa rinascimentale, infatti, deve molto a Bessarione, mentre la prima vera visione reale dell’Europa la si deve a Strabone.
La dimensione storica del territorio del Ponto e del popolo dei Pontici rimane tuttora viva nella memoria- nonostante i numerosi tentativi politici mirati a farla scomparire-, grazie ad una folta comunità che, rendendo onore alle proprie radici, rivendica ad alta voce la propria identità Pontica anche attraverso la lingua di origine, la cui preziosa caratteristica è quella di essere più vicina al greco antico di quanto non lo sia il greco moderno.

E proprio questa identità linguistica è oggi seriamente minacciata dallo stato turco che ne proibisce l’uso, attraverso atti repressivi da parte della polizia turca “zadarma” e dei musulmani “xoza”, poiché la considera “la lingua dei non credenti”. (A pagina 41 del libro, sono riportate le reazioni della Turchia nei confronti del Comitato delle Organizzazioni non governative dell’ONU, subito dopo l’intervento della Lega Internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli).

La memoria ritorna ad essere più che mai viva grazie alla richiesta di riconoscimento del genocidio dei Pontici perpetrato dai Giovani Turchi e dai kemalisti durante il periodo 1916-1923.

Benchè non si vogliano fare paragoni con altri terribili eventi di violenza che hanno fatto soffrire altri popoli, non si può negare che l'orrore della violenza kemalista supera il livello di violenza già sperimentata dall'umanità e dall'Europa durante il 20° secolo.
La tragedia Pontica, il secondo fra i genocidi del 20° secolo, e il senso della giustizia, hanno portato, nel 2002, il Governatore dello Stato di New York, George Pataki, a riconoscere il genocidio dei Pontici e ad istituire il “Giorno della Memoria” il 19 maggio. (pag. 192 del libro).

Una richiesta in tal senso era già stata avanzata- con notevole ritardo a causa di questioni geopolitiche- nel 1994 dal Parlamento greco.
L’Europa che vogliamo costruire non può presentarsi fragile e restare indifferente di fronte a certe questioni; deve, al contrario, dimostrarsi capace di una memoria storica che le consenta di mantenere viva la sua tradizione culturale. Non può e non deve, dunque, ignorare l’antichissima storia del Ponto.

Non solo l’Europa, ma anche l’ Anatolia e la Turchia saranno più povere ed in costante conflitto con i valori europei, se rinunceranno alla memoria del popolo dei Pontici.

Per queste ragioni, il vostro Comitato, in quanto istituzione europea, ed il Parlamento Europeo hanno il dovere di prendere in considerazione la dimensione del Ponto e del suo popolo come primo passo verso l’ingresso della Turchia in Europa, che dovrà contribuire a far rifiorire, e non a far dimenticare, le ricchezze culturali degli antichi popoli europei che abitavano in questi territori.
In sede di assemblea del Comitato nonché alle votazioni del Parlamento Europeo, riteniamo doveroso che si affronti sia il tema del genocidio Pontiaco, così già come avvenuto nel 2006 (relazione Camiel Eurling), che la questione della tutela della lingua Pontiaca così simile al greco antico che è patrimonio non solo della civiltà europea ma dell’intera umanità.
In questo libro, che è il prodotto delle attività condotte da una ONG di grande prestigio, ovvero la Lega internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli, sono stati trattati molti aspetti dell’importante questione del popolo dei Pontici, aspetti che, per troppo tempo, sono stati trascurati e messi in secondo piano da complesse logiche geopolitiche. Ma queste logiche, oramai, appartengono al passato.

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΠΕΗΛΙΚΙ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΠΕΗΛΙΚΙ

Γιατί να πληρώνουμε την Δημόσια ΥΕΝΕΔ

Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είχε και δεν έχει μια ερμηνεία, μια διήγηση του εαυτού της, του ρόλου της, της αποστολής της. Έδωσε αρνητικά πρότυπα προς τις νέες γενιές. Ανακυκλώθηκε στην ψεύτικη συνείδηση, στις επαρχιώτικες μορφωτικά εκδοχές για την χώρα. Έτσι κατέληξε η γενιά της Αφωνίας όπως λέω στο τελευταίο μου βιβλίο. Η Αφωνία είναι το υπόβαθρο του ελέγχου. Έτσι οι εκπρόσωποι της έλεγξαν και την σκέψη μας με πολλούς τρόπους. Οι αντίπαλοι των χωροφυλάκων έγιναν χωροφύλακες της σκέψης μας. Εδώ και χρόνια ο τύπος, η τηλεόραση ελέγχεται από αυτούς ως υπαλλήλους εξουσιών, εξουσιών τρόπος του λέγειν, ένα ψευτοκατεστημένο.

Επόμενο είναι στην χώρα να απουσιάζει ο Λόγος, ο Διάλογος, ο δημόσιος διάλογος. Στην πολιτική επεβλήθηκε η κακιστοκρατία. Ποιος ήταν ο διάλογος με μια Ελληνική ματιά για την πτώση του τείχους του Βερολίνου; Φτώχεια, πιθηκισμός, επανάληψη, ρουτίνα. Ποια η συζήτηση, η ερμηνεία για το Πολυτεχνείο; Ορισμένοι γραφικοί τύποι σε θλιβερά γερασμένα διανοητικά τηλεοπτικά σαλόνια. Οι ένοχοι εκπρόσωποι μιας γενιάς. Επόμενα αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση και την βία δυστυχώς των νέων γενεών. Αντί να είναι οι ηθικοί πνευματικοί πατέρες των νέων γενεών κατέληξαν αρνητικά πρότυπα.

Η Αφωνία και ο καριερισμός τους έφεραν τις πέτρες. Πέτρες και η επαναλαμβανόμενη τελετουργία της πορείας ενσωματώσιμες από καθεστωτικά σχέδια. Χρόνια επεδίωξα να ανοίξω μια συζήτηση για το Πολυτεχνείο και στάθηκε αδύνατο. Δείτε τον χαρακτηρισμό μου στο κείμενο για το Πολυτεχνείο στο βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος». «Απαγορευμένο κείμενο» είναι ο χαρακτηρισμός. Άνθρωπος της «γενιάς» το έκοψε.

Έτσι η χώρα είναι νεκρή ιδεολογικά, μορφωτικά, ο διάλογος ανύπαρκτος. Επέστρεψα πρόσφατα από το εξωτερικό. Άνοιξα την τηλεόραση και την έκλεισα. Ας μείνουμε μόνο στην δημόσια τηλεόραση. Γιατί να πληρώνουν οι πολίτες την ηλιθιότητα, την προπαγάνδα, τον ολοκληρωτισμό, την πνευματική οκνηρία της. Γιατί να πληρώνουν τα χρέη της, την ελεφαντίαση, τις δημοσιοϋπαλληλικές καθεστωτικές εκμπομπές της. Θα φροντίσω άμεσα να βρω τρόπους να πληρώνω την Δ.Ε.Η. αλλά όχι την Πρασινογαλλάζια , την πεντακομματική ΥΕΝΕΔ. Μια Βαλκανική όχι Ευρωπαϊκή, όχι Ελληνική τηλεόραση.

Όταν η ιστορία, η γεωγραφία, ο πολιτισμός δίνει στην χώρα μας τον ρόλο της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ για τον νέο αιώνα. Αυτό μπορούσε και μπορεί να γίνει η Ελλάδα.

Θα σας πω κάτι που συνέβη τις τελευταίες ημέρες μετά την επιστροφή μου. Διαβάζω στην Corriere della sera της 12ης Νοεμβρίου ένα διάλογο του συγγραφέα Κλαούντιο Μαγκρις με τον Ορχάν Παμούκ. Στο τέλος του διαλόγου με ένα τρόπο μάλιστα κριτικό ο πρώτος ρωτά τον δεύτερο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την Σκύλλα του Κεμαλισμού και την Χάρυβδη του Ισλάμ; Διαβάζοντας το μπήκα σε ένα διάλογο, μπήκα στην χαρά και την ανάταση του διαλόγου. Το σχήμα αυτό η Σκύλλα του Κεμαλισμού η Χάρυβδης του Ισλαμισμού ήταν ο τίτλος της ομιλίας μου στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. κατά τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Ποντιακής Γενοκτονίας το 2006. Το μνημείο και η ομιλία μου εμπόδισαν τελικά να μπω στις Η.Π.Α. – Σικάγο μετά δύο χρόνια, τον Μάιο του 2008. Το κείμενο μου αυτό δημοσιεύθηκε σε έντυπα, βιβλία, όσο και ηλεκτρονικά μέσα. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν έπεσε στα χέρια του Κλαούντιο Μαγκρις. Ο Μάγκρις δεν είναι διανοητικό λαμόγιο όπως τα εγχώρια.

Σε μια χώρα σε ένα περιβάλλον, διαλόγου διανοητικής εγρήγορσης, ηθικής έντασης, παράγονται ιδέες, λέξεις, ερμηνείες. Σχήματα που είναι κοινά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται, που ζουν σε διαφορετικούς τόπους.

Το κακό, το εγκληματικό για την χώρα είναι ότι απουσιάζει αυτό το Πνεύμα, αυτό το περιβάλλον, αυτός ο διανοητικός βιότοπος. Εδώ δολοφονούν το πνεύμα των Ελλήνων. Τι δεν έχω ακούσει από επίσημους κρατικούς, παρακρατικούς, κομματικούς μηχανισμούς για τις απόψεις μου γενικά αλλά και τον Κεμαλισμό, το Τουρκικό Ισλάμ. Αυτές που η Corrriere della sera προβάλει ενώ εδώ πολεμούν. Ούτε από την χούντα δεν τα άκουσα. Εκτός από το φαινόμενο της διανοητικής κλοπής. Αντί διανοητική παραγωγή έχουμε κλοπή. Διανοητικά λαμόγια.

Είναι όμως όλα αυτά φυσιολογικά για μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και μια πόλη που λέγεται Αθήνα; Γιατί αυτή η ανωμαλία; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι, οι ένοχοι; οι οργανωτές της ανωμαλίας;

Αυτό ήταν το ιστορικό προϊόν που προσδοκούσαν γενιές ολόκληρες;

Όσο για αυτό που κάνω στο εξωτερικό στην Ιταλία και την Ρωσία τελευταία.

Έξω πάμε καλά. Τον εσωτερικό Γόρδιο Δεσμό πρέπει να κόψουμε.

Η πόρτα του Πολυτεχνείου είναι σήμερα στο μη Αθηναϊκό τηλεοπτικό Πρινγκιπάτο – Μπεηλίκι για να ακριβολογούμε.

Τέλος ας κάνουν το κτίριο του Πολυτεχνείου, Εθνική Πινακοθήκη και Αρχαιολογικό Μουσείο όπως πρότεινα για να σταματήσει ο βιασμός του.


Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ; ΠΟΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Ομιλία Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Θέμα:
ΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΠΟΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τα πεδία Ανάπτυξης
Τα πεδία Επιχειρηματικότητας

Η ομιλία θα γίνει στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00. Η ομιλία οργανώνεται απο την Ομοσπονδία Συνδέσμων Νέων Ελλήνων Επιχειρηματιών

KARADENİZ ŞEHİRLERİNİN BİRİNDE PONTUS SOYKIRIMI ANITI

MİHALİS HARALAMBİDİS

(Karadeniz’de bulunan Rus şehri Gelincik’te yaptığı konuşma)

KARADENİZ ŞEHİRLERİNİN BİRİNDE PONTUS SOYKIRIMI ANITI

Atalarımız binlerce yıl önce kültür , ekonomi , ekoloji , ticaret , tarım ve sanatseverlik alanlarında gösterdikleri azim ve çalışkanlıkları ile yabani Pontus yöresini misafirperver (Efksinos =misafirperver) olarak değiştirmeyi başarmıştır .
Karadenizin eski adı Yunanca’da Efksinos Pontos’tur. (Misafirperver Pontus)
Pontus’luları Karadeniz’den ayırırsak , Karadeniz’i tarihten de ayırmış oluruz. Karadenizin tarihi ve kültürü Pontuslular ile birlikte anılır .
Orta Asyadan yüzyıllar sonra Pontus’a gelen başı boş kavimler Efksinos Pontos’u önce Karadeniz’e , bir müddet sonra da Ermenilerin ve Pontusluların kanını dökerek kızıl denize çevirmiştir .
Sinop’tan Rize’ye kadar olan yörede yaşayan yüzbinlerce Pontuslu 1915 ile 1923 yılları arasında katledilip denize atıldı . Pontus’un nehirleri Amasya , Sıvas , Merzifon , Tripoli , Erzurum , Santa’da yaşanan kitlesel insan ölümlerinden Efksinos Pontos’u kızıla boyadı . Bu ölümlerin anısına yörede tek bir anıtın bulunmaması Pontus’lulara ve Karadeniz çevresinde yerleşen halklara onur kazandırmaz . Herhangi bir şehirde bir anıtın dikilmesi gerekir . Bu anıt neyi sembolize etmelidir ? Mitolojideki sanat perilerini , müziği , olayın anısını .
Benimle birlikte samimi olarak aynı mücadeleyi veren Odiseas Dimitriadis bu anıtın dikilmesinden gurur duyacaktır . Müzik kelimesi Muses’den gelir (Eski Yunancada Mitolojideki sanat perilerine Muses denirdi )
Bu anıt yardımseverliği , inayeti , yanındakileri ve yabancıları sevmeyi gibi Yüce Allahın bazı değerlerini tekrar gündeme getirecektir .İnayet eğer 5 -6 yüzyıl sonra tekrar Pontus’a , Sinop’a , Trabzon’a , Amasya’ya döner yerleşirse o zaman canavarların yerini Museslerin anıtları alacaktır . Bu gün Pontus’un kutsal topraklarında kin ve nefretin anıtları mevcuttur . İnsanlığın ve Muses anıtlarının geri dönme zamanı çok yakındır .

ПОНТИЙСКИЙ ВОПРОС КАК ЕВРОПЕЙСКИЙ И МЕЖДУНАРОДНЫЙ

МИХАЛИС ХАРАЛАМПИДИС
(речи в России 29 октября – 8 ноября 2009 года)

ПОНТИЙСКИЙ ВОПРОС КАК ЕВРОПЕЙСКИЙ И МЕЖДУНАРОДНЫЙ

Кемаль Ататюрк, отец всех турок, верил, что он разберётся с понтийскими греками и решит понтийский вопрос при помощи резни. Для этого он осуществлял заранее спланированную политику геноцида, одну из самых варварских в истории. Большая часть жертв были женщины и дети. Это был геноцид женщин.

Триста пятьдесят три тысячи понтийских греков были уничтожены в период с 1916 по 1923 год. Жертв было бы гораздо больше, если огромная часть греческого населения Понта в 19 и 20 веке, выехавшая в Россию, вернулась бы на свою родину.

Их справедливое требование после поражения Османской империи было отвергнуто многими вовлечёнными в конфликт сторонами, в основном из-за расистских настроений кемализма. Этот запрет спас понтийский эллинизм в России. Очень часто история действует таким способом.
Однако, такой народ с глубокими историческими и культурными корнями, как понтийцы, не может быть уничтожен резнёй. В этом Кемаль потерпел неудачу. Сегодня понтийцев гораздо больше, чем было после геноцида. Нас несколько миллионов. В последние десятилетия понтийский вопрос, понтийские греки, трагическая часть Эллинизма, возвращаются. Почему они возвращаются? Этого хочет История, География и Справедливость.

Это не простое желание нескольких человек, как утверждают некоторые, это возвращение истории. Это возвращение целого народа и древней культуры.

Это началось как требование нашей памяти «Понтийцы Право на Память», такой был заголовок статьи, написанной мной в одной из крупных афинских газет в сентябре 1986 года после поездки в Россию в 1985 году. В ней я писал о том, что народ Тувы* в Центральной Азии имеет свои права. А понтийские греки почему не должны их иметь?

Сегодня Понтийский вопрос является животрепещущим, стоящим на повестке дня во многих политических и академических институтах в Греции, в Европе, в США, в Южной Америке, в Австралии, в Организации Объединённых Наций, после его постоянного поднятия неправительственными организациями и в основном Международная Лига Прав человека и Освобождения Народов, неправительственной организацией, имеющей большой авторитет и признанной Организацией Объединённых Наций.

В Организации по Безопасности и Сотрудничеству в Европе. В моей книге «Понтийский вопрос в ООН» на русском языке имеется наше обращение в эту организацию, как и первое обращение в ООН на русском языке.

Многие штаты США, Австралии признали Геноцид понтийских греков. Голосование в Европарламенте в Страсбурге в 2006 году относится к Геноциду понтийских греков. Я хочу сделать дружеское и братское замечание. История говорит, что в этих исторического значения признаниях первую роль должны играть местные, региональные и национальные российские институты. Это говорит история.

Понтийский вопрос теперь считается не только национальным и греческим, а является международным и главным европейским вопросом. Процессы интеграции Анатолии в Европейский Союз, а также требование истории о гармоничных связях между народами, нациями, религиями, культурами, ставят на повестку дня Понтийский вопрос не только как вопрос прошлого, но и вопрос будущего. Это вопрос 21 века. Где же соприкасаются Понт и Европа?

Первая точка соприкосновения это культура и образование. Неправильно считается, что Анатолия и Малая Азия должны европеизироваться. Это ошибка. Настоящий вопрос состоит в возвращении и возрождении европейской составляющей в Малой Азии, которая была уничтожена политическими силами и расизмом. Одним из таких культурных европейских элементов является Понт. Также как и Патриархия в Константинополе.

В Понте, в его истории и культуре можно видеть великого прародителя Европы. Историка и Географа Страбона. Диогена из Синопа. Ему мы обязаны за слово Космополит. Великого философа, Гуманиста, Политика, Отца, по моему мнению, всей Европы, Виссариона Трапезундского. Европа, Италия, Греция и Россия обязаны ему многим. Я хотел бы когда-нибудь рассказать вам о Виссарионе Трапезундском как о политике и о сегодняшних событиях. Это был великий Политик, Европейский Политик. Я не говорю о догме.

Эта европейская культурная составляющая должна быть возвращена, а не уничтожена. Бриллиантом этой составляющей является понтийский язык, на котором говорят десятки тысяч человек. Понтийцы в историческом Понте и в метрополии. Речь идёт о языке, близком к древнегреческому, на котором говорят сегодня. Турецкие правительства уничтожают, вместо того чтобы защищать этот живой памятник всемирного языкового наследия. Без греческого языка мир от Урала до Огненной Земли был бы вавилонским столпотворением.

Противодействие Турции в ООН после нашего вмешательства**, как неправительственной организации, понтийскому языку, в 2002 году не позволяет отнести её к разряду культурных государств. Это большое безразличие со стороны Европы, правительств Греции и Кипра, ЮНЕСКО, всемирного и российского академического сообщества, и я сказал бы братского нам алфавита.

Вторая точка соприкосновения – правовое устройство. Европа, которую мы строим это Европа городов и регионов. Все государства, не только в Европе, но и во всём мире, проходят от моноцентрической архитектуры к полицентрической. Сама Россия обладает опытом полицентризма.

Предпосылкой для вхождения Анатолии и Малой Азии, Турции в Европейский Союз, это создание там новой полицентрической демократической архитектуры. Эту процедуру я называю «испанизацией» Турции. Выражением прав местных народов Малой Азии в рамках географических и культурных автономий. Это произошло в Испании после Франко и является примером демократической культурной модели в Малой Азии после кемализма.

Благодаря этому понтийцы в Понте сегодня получат такие же права, какие имеют сегодня каталонцы, баски и другие народы Европы от Атлантического океана до Урала. Сколько понтийцев в Понте? Сотни тысяч, один-два миллиона? История ответит сколько их.
Город Трапезунд имеет больше прав, чем Барселона, Сан-Себастьян и Баскский Доности. Трапезунд на протяжении веков был культурным центром. Это один из старейших городов. Как говорят исторические источники: «Самый славный из всех городов на земле».

Сегодня, вместо того чтобы быть культурной столицей, это место где благодаря кемало-исламским традициям пестуются и обучаются убийцы. Оттуда происходят убийцы католического священника Андреа Санторо, а также армянского журналиста Гранта Динка.

Третья точка соприкосновения это – нравственность.

Учреждение 27 января днём памяти жертв нацизма явилось большим историческим событием для человечества и Европы. Это день, когда Красная армия вошла в Освенцим. В Красной армии было много понтийцев. На исторических зданиях Берлина написаны имена понтийских греков - солдат Красной Армии.

В мире, и особенно в географии и политике Европы имеется нравственный и политический пробел. Наши коренные народы на Балканах познали нацизм как идеологию смерти. Однако коренные народы Малой Азии и греческий народ за несколько десятков лет до этого познали и другую идеологию смерти – кемализм. Кемализм является идеологией смерти. Кемаль является предвестником и учителем Гитлера.

В Греции были Канданос на Крите, Калаврита на Пелопоннесе, Дистомос в Румелии, Хортиатис, Месовуно-Пирги в Македонии. Нацисты уничтожили всё население этих сёл.

В Месовуно и Пирги были уничтожены и российские офицеры и солдаты. Их имена начертаны на памятнике. У нас же были Триполи, Керасунд, Мерзифунд, Бафра, Санта, Девизлик. Девизлик, южнее Трапезунда, был кемалистским концентрационным лагерем уничтожения понтийцев. Это было ещё большим варварством чем в Освенциме.

Поэтому, международные и европейские институты должны заполнить этот большой гуманитарный и нравственный пробел, учредив 19 мая как Европейский и Международный День памяти жертв кемализма. Новая Европа, которую мы строим, опирается на базовую ценность. Уважение ценности человеческой жизни.

И сегодня в Понте, в Месопотамии, в Курдистане, в Антиохи, в Стамбуле и Анкаре человеческая жизнь не имеет ценности.

Предпосылкой для вступления Малой Азии и Понта в Европейский Союз является уважение этой ценности. Возвращение этой ценности, которая веками господствовала на Понте, как об этом говорится в понтийском стихотворении.

Если я тебя побью и убью, меня назовут убийцей,
Если я не побью и не убью тебя, меня назовут трусом.
Лучше я не убью тебя, и пусть меня назовут трусом.

Чего мы хотим? Возвращение гуманизма в Малую Азию. Туда, где родилась эта ценность как греческий, как православный тип жизни. У нас есть иконы, эти прекрасные иконы в церкви, поэтому мы против насилия, против уничтожающей силы.
Мы создали и принесли человечеству прекрасное слово: «Филантроп» и «Филантропия».

* Петр Зубков, Республика в сердце Азии, Тувинская Автономная Социалистическая Республика, Агентство печати «Новости» Издательский дом, 1985
** Михалис Харалампидис, Понтийский вопрос в ООН, Издательство Международная Лига прав человека и освобождения народов, Женева – Афины.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στην Ρωσική πόλη Γκελεντζίκ του Ευξείνου Πόντου)

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ

Χιλιετίες πριν οι πρόγονοι μας έκαναν με τον πολιτισμό την οικονομία, την οικολογία, το εμπόριο, την καλλιέργεια, την φιλοκαλία τους τον άξενο, αφιλόξενο Πόντο εύξεινο, φιλόξενο. Τον ονόμασαν Ευξείνια Θάλασσα, Εύξεινο Πόντο. Αν αφαιρέσεις τους Ποντίους από τον Εύξεινο, ο Εύξεινος Πόντος δεν έχει ιστορία και πολιτισμό, φτωχαίνει.

Αιώνες μετά ορδές ερχόμενες από την κεντρική Ασία την ξαναέκαναν με τη βία Μαύρη Θάλασσα. Ήταν επόμενο κάποια στιγμή να την κάνουν κόκκινη, ερυθρά θάλασσα. Όχι με φυσικά χρώματα αλλά με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων Αρμενίων και Ποντίων. Εκατοντάδες χιλιάδες από την Σινώπη έως την Ριζούντα σφαγιάστηκαν και πετάχτηκαν στα νερά της βάφοντας τα κόκκινα την περίοδο 1915 – 1923. Τα νερά των ποταμών του Πόντου έφταναν κόκκινα στην Ευξείνια Θάλασσα από τις εκατόμβες των θυμάτων στην Αμάσεια, την Σεβάστεια, την Μερζιφούντα, την Τρίπολη, το Ερζερούμ, τη Σάντα. Δεν τιμά τους Ποντίους αλλά και όλους τους λαούς που ζουν σ’ αυτή τη θάλασσα η απουσία ενός τάφου, ενός σήματος, ενός μνημείου μνήμης και τιμής προς τους νεκρούς. Μπορεί να ανεγερθεί σε μια από τις πόλεις του Ευξείνου. Τι θα συμβολίζει; Τις μούσες, την μνήμη, την μουσική. Θα είναι υπερήφανος γ’ αυτό ένας ειλικρινής συναθλητής του αγώνα μου, ο μεγάλος Οδυσσέας Δημητριάδης. Η μουσική έρχεται από τις μούσες.

Το μνημείο θα επαναφέρει την έννοια, τις αξίες της φιλανθρωπίας, του φιλάνθρωπου που γέννησε το Αγαπάτε Αλλήλους, το Αγάπα τον Πλησίον σου. Όταν η φιλανθρωπία επιστρέψει μετά από πέντε – έξη αιώνες στον Πόντο, στην Σινώπη, την Αμισό, την Τραπεζούντα, θα έχουμε και εκεί μνημεία των Μουσών και όχι των σειρήνων, των τεράτων δηλαδή. Τα μνημεία μίσους που λερώνουν σήμερα την ιερή γη του Πόντου. Η στιγμή της επιστροφής των Μουσών, του ανθρωπισμού στον Πόντο είναι κοντά.

МИХАЛИС ХАРАЛАМПИДИС
(речь в российском городе Геленджике на Чёрном море)


ПАМЯТНИК ЖЕРТВАМ ГЕНОЦИДА В ОДНОМ ИЗ ЧЕРНОМОРСКИХ ГОРОДОВ

Тысячи лет назад наши предки своей культурой, экономикой, экологией, торговлей, земледелием и вкусом сделали из Понта Аксинского (негостеприимного моря), море гостеприимное, которое так и назвали Понт Эвксинский. Если убрать понтийцев, Понт Эвксинский не будет имеет культуры и истории и обеднеет.

Спустя века, орды, пришедшие из центральной Азии, силой сделали это море Чёрным. В какой-то следующий момент они сделали это море красным. Но не натуральными красками, а кровью миллионов армян и понтийских греков. Десятки тысяч людей от Синопа до Ризе были уничтожены и брошены в море, ставшее красным в период с 1915 по 1923 год. Воды рек Понта, красные от крови жертв в Амасии, Севастии, Мерзифунде, Триполи, Эрзруме, Санте впадали в Понт Эвксинский. Всем народам и понтийцам, проживающим сегодня на этом море не делает чести тот факт, что не существует ни одного памятника или мемориального знака в память о погибших. Он может быть создан в одном из городов Понта Эвксинского. Что он будет символизировать? Музы, память, музыку. Этому будет очень благодарен один из моих соратников по борьбе великий Одиссей Димитриади. Музыка приходит от муз.

Этот памятник возвратит смысл и ценности человеколюбия, филантропа, родившего «Любите Друг Друга», «Возлюби Ближнего Своего». Когда гуманность спустя пять шесть веков возвратиться в Понт, в Синоп, в Амисос, в Трапезунд, и там появятся памятники Музам, а не сиренам и чудовищам. Памятники ненависти, которые оскверняют сегодня священную землю Понта. Момент возвращения Муз и гуманизма в Понт близок.