ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Οι Ξένες Κριτικές είναι Ελληνικού τύπου.
Τα Εγχώρια Άλλοθι είναι Οθωμανικού – Τουρκικού τύπου.
Απόσπασμα 3ο από την ομιλία μου στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ Θεσσαλονίκης κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Παπαγιανόπουλου.
Οι ευθύνες για την παρακμή δεν ανήκουν στους ξένους αλλά στους εγχώριους. Ανήκουν στην Αθήνα και όχι στις ξένες πρωτεύουσες. Ανήκουν στην πλέον ανεπαρκή και διεφθαρμένη πολιτική τάξη – κάστα της Ευρώπης. Οι κατέχοντες το κράτος σήμερα επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό την χειραγώγηση των πολιτών. Μεταθέτουν τις ευθύνες στους ξένους, στους ξένους χρηματιστές όταν αυτοί δημιούργησαν μια οικονομία καζίνο. Είναι μια απόδειξη ότι επαναλαμβάνουν τον κακό ευατό τους. Ότι το παλιό δεν αλλάζει.
Οι τριακονταετείς και πλέον κριτικές μου προς το Ελλαδικό Πολιτικό σύστημα είναι σήμερα κριτικές του Ευρωπαϊκού τύπου και της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Η πλειοψηφία των σοβαρών κριτικών προς το Ελλαδικό σύστημα διακυβέρνησης και της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών και των Ευρωπαϊκών πόρων είναι ορθή και απελευθερωτική για την Ελληνική κοινωνία και πολιτική. Θα πρόσθετα έχει Ελληνικά χαρακτηριστικά. Ενώ η σιωπή, η ανοχή, η δικαιολόγηση των παθολογιών, η ατιμωρησία, η απουσία πολιτικής ερμηνείας της χρεοκοπίας, η αναζήτηση άλλοθι στους Γερμανούς ή τους ξένους, κοινώς η κουτοπονηριά είναι χαρακτηριστικό υποανάπτυκτων αλλοτριωμένων συστημάτων. Είναι χαρακτηριστικό σχηματισμών Ανατολικού, Ασιατικού, Βαλκανικού τύπου. Αυτό εννοούσα όταν Επανέφερα την γνωστή φράση του Κοραή. «Ακόμη έχουν τον Τούρκο μέσα τους». Η συμπεριφορά αυτή. Αυτός ο ατομικός, οικογενειακός και συλλογικός αμοραλισμός δεν είναι σε αρμονία με την Ελληνική παράδοση, κληρονομιά και ταυτότητα. Είναι Οθωμανική, Τουρκική.
Σε συνθήκες ελεύθερου, ουσιαστικού, θα πρόσθετα Ελληνικού τύπου διαλόγου δηλαδή αυτού της Εκκλησίας του Δήμου που δυστυχώς απουσιάζουν από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, η έξωθεν κριτική έπρεπε να κυριαρχεί στον εσωτερικό πολιτικό λόγο. Ένας εσωτερικός κριτικός, αυτοκριτικός λόγος, θα υπεράσπιζε την χώρα διεθνώς αναδεικνύοντας μια άλλη Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της αλήθειας και όχι της Κουτοπονηριάς και επομένως της επαιτείας. Αυτήν την Ελλάδα έφτιαξαν.
Θα ζητούσε τον εξοστρακισμό των Πολιτικών ενόχων από την πολιτική ζωή.
Ένας πολιτικός συνασπισμός ενόχων είναι φοβικός προς την πολιτική κριτική, την εμβάθυνση της, γιατί φοβάται την αποπομπή του. Γιατί στην χώρα δεν υπάρχει σοβαρός Ελληνικού τύπου με την κλασική έννοια του όρου διάλογος για τον διασυρμό της.
Η κυριαρχία στην χώρα της πολιτικής ως Απάτη δεν είναι εφεύρημα των έξωθεν κριτικών. Έπρεπε να κυριαρχεί στην εσωτερική Πανεπιστημιακή βιβλιογραφία και την πολιτική συζήτηση. Είναι η άποψη μου δεκαετίες τώρα. Μπορείτε να συμβουλευθείτε το βιβλίο μου για τον Εκφυλισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Για τις Ευρωπαϊκές πολιτικές σταθερές, δηλαδή το επίπεδο πολιτικής παιδείας του μέσου Ευρωπαίου πολίτη, το να ανακαλύπτεις το ζεστό νερό το 2010 όταν όφειλες να το κάνεις την δεκαετία του 70΄του 80’ είναι η κύρια έκφραση της Πολιτικής ως Απάτη.
Το «ζεστό νερό» είναι το εφευρηθέν τελευταίως ακατέργαστο προπαγανδιστικό σύνθημα «το νέο μοντέλο ανάπτυξης». Αυτό όμως ήταν ζήτημα του 80’ – του 90 όχι του 2010. Δεν το έκανες τότε και το πληρώνεις τώρα. Είναι λοιπόν σώφρων να σιωπάς αντί να το επικαλείσαι. Όταν αυτή η απάτη μένει χωρίς κριτική στην Ελλάδα, ή όταν γίνεται επιτρεπτεί, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι εκτός των Ευρωπαϊκών παραμέτρων της πολιτικής. Θα πρόσθετα εκτός των Ελληνικών παραμέτρων της πολιτικής γιατί η πολιτική ως κριτικός λόγος είναι Ελληνική εφεύρεση. Σημαίνει ότι ζούμε ως κοινωνία σε συνθήκες ολοκληρωτισμού και όχι δημοκρατίας, υπηκόων και όχι πολιτών.
Όπως και η εκ των υστέρων κριτική στο πελατειακό πολιτικό σύστημα από πρόσωπα που έχουν διορίσει την μισή Αχαΐα, την μισή Μεσσηνία, την μισή Αττική, την μισή… κ.λ.π. είναι μια άλλη έκφραση της πολιτικής ως απάτη.
Τέτοιες εκφράσεις έχουμε πολλές. Όταν επί δεκαετίες έκανες το κυβερνώ συνώνυμο του διορίζω, πας στο σπίτι σου. Ή τουλάχιστον «δεν δικαιούσαι να ομιλείς».
Αυτού του τύπου οι πολιτικοί μεταμορφισμοί, οι μεταλλάξεις είναι χαρακτηριστικό υποανάπτυκτων και ολοκληρωτικών συστημάτων. Αναπαράγουν την παρακμή δεν γεννούν την Αναγέννηση. Οι διαφθορείς του παρελθόντος δεν μπορούν να γίνουν απελευθερωτές του μέλλοντος. Έχουν να δείξουν μια απελευθερωτική πράξη στο πολιτικό τους παρελθόν ώστε να τους πιστέψουν οι πολίτες; Καμία.
Η χώρα θα απομακρυνθεί οριστικά από την παρακμή και τις χρόνιες δομικές παθολογίες της όταν κατακτήσει ένα άλλο επίπεδο Πολιτικής Παιδείας, αυτογνωσίας, αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης.
Όταν ανακτήσουμε τον ορθό πολιτικό λόγο που είναι δικό μας δημιούργημα και προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Αυτό είναι όμως έργο νέων μορφωτικών και πολιτικών δυνάμεων. Το παλιό είναι νεκρό.
Τέλος η χειραγωγημένη αναζήτηση ενόχων και άλλοθι στους ξένους εκτός από τυχοδιωκτική κάνει την χώρα κλοτσοσκούφι στον ανταγωνισμό των ξένων δυνάμεων. Ως γνωστόν το Κλοτσοσκούφι στις Διεθνείς σχέσεις δεν αντιμετωπίζει ούτε τον φόβο, ούτε την συμπάθεια, παρά μόνον την περιφρόνηση.
Απαιτείται λοιπόν ευθύνη, σοβαρότητα και ικανότητα. Αυτή δεν υπήρξε. Η χώρα καίγονταν στην Πελοπόννησο, στην Αθήνα ήταν γνωστό σε όλους ότι ήταν υπέρ χρεωμένη και κυριαρχούσε ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Οι φοιτητές, ερευνητές μπορούν να ερευνήσουν αυτήν την περίοδο.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
