ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΟΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΤΟ 74’ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΟΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΤΟ 74’ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Τα μεταπολιτευτικά κόμματα που μετεξελίχθηκαν σε μη – κόμματα είναι πλέον συντελεστές άρνησης, υπονόμευσης της Δημοκρατίας όχι δόμησης, θεμελίωσης της.

Την μεταβατική αυτή περίοδο οφείλουμε να δημιουργήσουμε ως πολίτες, ως κοινωνία πολιτών ορισμένες παρατάξεις, ορισμένα μέτωπα ώστε η χώρα να βρει την φυσιολογικότητα της ως Κοινωνία, ως Έθνος, ως Κράτος, ως Θεσμική συγκρότηση, ως Οικονομία.

Ένα από τα μέτωπα αυτά, 43 χρόνια μετά το 67’ και 36 μετά το 74’ είναι αυτό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Η λέξη που οφείλει να βάλει δυναμικά και ανταγωνιστικά στην ημερήσια διάταξη, στον δημόσιο διάλογο που απουσιάζει, η νέα παράταξη σύγχρονων πολιτών για την Δημοκρατία είναι η Αποκομματικοποίηση. Όπως το 1974 έβαλε το αίτημα της Αποχουντοποίησης.

Πόσοι από τους Επιφανείς αντιχουντικούς δημοκράτες του 1974 είναι σήμερα δημοκράτες; Ελάχιστοι.

Είναι τα μη κόμματα, παραδείγματος χάριν το ΚΚΚΑΣΟΡ δημοκρατικό κόμμα; Η επιστημονική απάντηση όπως γράφω στο βιβλίο μου είναι όχι.

Δεν αρκεί να ήσουν δημοκράτης το 1974. Το ζήτημα είναι να είσαι σήμερα δημοκράτης.

Ο ηθικός όχι μόνον μορφωτικός και πολιτικός αυτός ορίζοντας είναι χρήσιμος ως απάντηση στον νεοσυντηριτισμό, την νέα αντιδραστικότητα, τον χαμελεοντισμό και τον φονταμεταλισμό των πρώην δημοκρατών.

Επί πλέον είναι χρήσιμη μια συζήτηση για τις ομοιότητες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Ακόμη και στο επίπεδο του ανθρωπολογικού τύπου. Του χουντικού με τον πρώην Δημοκράτη. Εκτός από τις ομοιότητες στον τομέα της οικιστικής πολιτικής και άλλους τομείς.

Αυτό που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να απεγκλωβιστεί από τα σύγχρονα δεσμά της είναι η Δημοκρατία, ο Λόγος, ο Διάλογος. Ήταν η απουσία δημοκρατίας που προκάλεσε την κατοχή της Κύπρου. Η απουσία της προκάλεσε το μαρτύριο του Σίσυφου – του Ελληνικού λαού δηλαδή – σε μια οικονομία πληρωμής χρεών, με αμειβόμενους, συντηρούμενους διαχειριστές τα μη κόμματα της μεταπολίτευσης. Παραρτήματα – Καταστήματα του χρηματιστικού κεφαλαίου στην πλέον άγρια μορφή του.

Την 24η Ιουλίου 2010 χρειάζονται μαθήματα μιας νέας σύγχρονης δημοκρατικής παιδείας που θα απαντά και θα περιθωριοποιεί τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που εμφανίζεται και δρα με την μορφή του μη κόμματος, της μη ηγεσίας.

Το βιβλίο μου για το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι ένα καλό βοήθημα, ένα χρήσιμο εγχειρίδιο.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ - ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΟΤΣΑΛΑΝ

Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ - ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΟΤΣΑΛΑΝ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ο μεγάλος πρωταθλητής, ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Νέλσον Μαντέλα.

Το χαμόγελο, το πρόσωπο του, όπως στις Ρωμαίικες εικόνες μας, η ματιά του. Μια ματιά που καθήλωσε τον κόσμο πολύ περισσότερο από όλα τα γκολ.

Ήταν μια άλλη εικόνα της Νότιας Αφρικής που αναδύθυκε από τα ερείπια του Απαρτχάιντ. Είναι μια άλλη εικόνα, μια άλλη ματιά της σημερινής και αυριανής ανθρωπότητας που θέλουν οι λαοί και οι άνθρωποι.

Αντίθετα στη δική μας ιστορική περιοχή ο Ομπάμα, οι Ευρωπαίοι κλπ. συντηρούν, διατηρούν ακόμη το κουτοπόνηρο, δολοφονικό, γενοκτονικό μάτι του Τζέμ χθές και του σοσιαλιστή Μπαικάλ, του Ερντογκάν και του Νταβούτογλου. Των απογόνων, συνεχιστών των Νταήδων.

Για την «δική μας ηγεσία» δεν χρειάζεται καν αναφορά. Ο ηθικός της εκφυλισμός είναι πρωτόγνωρος ιστορικά. Εξάλλου είναι καταζητούμενοι από τους νόμους και τα ήθη της ανθρωπότητας για το έγκλημα και την ντροπή του Ίμραλι. Καλόλυμνο το έλεγαν πριν εξοντωθούν οι Έλληνες κάτοικοι της το 1915.

Οι προηγούμενες απερχόμενες γενιές καταγράφονται στην ιστορία ως καταδότες ή υπήκοοι, απολογητές καταδοτών.

Η νέες γενιές, τα παιδιά των καταδοτών, των ανεχόμενων τον καταδοτισμό μπορούν να δημιουργήσουν άλλες αξίες, νοήματα και ιδανικά ζωής που γεννήθηκαν σε αυτόν τον ιερό τόπο. Να ζήσουν μια άλλη ζωή άξια του τόπου και του ονόματος τους.

Ώστε μαζί με την Ελευθερία του Φιλολάου Τιτάνα, του Προμηθέα του Ίμραλι Αμπτουλάχ Οτσαλάν και το χαμόγελο του επιστρέψει η γη του Ομήρου, του Ηροδότου, του Γκιλγκαμές, των ιερών βιβλίων, των Θεών και των Αγίων στην σφαίρα της πολιτισμένης ανθρωπότητας.

Εύχομαι ο γείτονας, λόγω πατρός, του Μαντέλα Ομπάμα να κατανοήσει το παράδειγμα του αντί να ταυτίζεται με τους νταήδες της Μικράς Ασίας και της Μεσοποταμίας. Ότι πιο βάρβαρο παρήγαγε η ιστορία. Περισσότερο βάρβαρο από το Απαρτχάιντ.

Η θέληση της ιστορίας, του δικαίου και των λαών ανεξάρτητα από την μικρότητα και τους φθηνούς βρώμικούς υπολογισμούς των εξουσιών, επιταχύνει τους χρόνους ώστε οι λάτρεις αυτού του θαυμάσιου οικουμενικού αθλήματος να επευφημούν προσεχώς τους μελλοντικούς Ινιέστα και Φορλάν.

Στα Στάδια, τα Γυμνάσια του Αμέντ της Αρχαίας Άμιδας, της Ούρφα της Αρχαίας Έδεσσας, της Αντιόχειας.

Στην επιστροφή των Γυμνασίων στον τόπο τους.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 με το χαμόγελο του Αμπτουλάχ. Χωρίς το αποκρουστικό βλέμμα των Νταήδων και την γελοία και παρακμιακή εικόνα των εγχώριων φίλων τους.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Το Χρέος, το Μνημόνιο και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Ψηφιοποιημένη μορφή από άρθρο του Γιάννη Κορομήλη*.
Για να δείτε την εικόνα σε μεγαλύτερη ανάλυση, κάντε κλικ πάνω της.
* ο Γιάννης Κορομήλης είναι εκδότης της καθημερινής εφημερίδας ΘΑΡΡΟΣ Δυτικής Μακεδονίας

Συνέντευξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο HELLENIC NEXUS

Διαβάστε την συνέντευξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
στο Μηνιαίο περιοδικό HELLENIC NEXUS
Τεύχος 43. Ιούλιος 2010

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: «Aπό τις δεκαετίες του ’80 και ’90, οι Έλληνες υφίστανται μια αντί-εκπαίδευση. Έχουν μπει σε μια σφαίρα υποβάθμισής τους – ηθικής και νοητικής...»

Hellenic NEXUS: Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, είχατε κάνει μια δήλωση που πολλοί θεώρησαν προφητική. Είχατε πει ότι «στο τέλος του κύκλου το 2010, θα έχουμε μια Ελλάδα που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα “Tουρκομπαρόκ”. Θα είναι, δηλαδή, ένα φτωχό βιλαέτι ή ένα γερμανικό λαντ». Ποια σημάδια βλέπατε τότε και πώς καταλήξαμε στη σημερινή κατάσταση;

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας μου, που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο, έχει δύο πλευρές. Η μια πλευρά αφορά την πολιτική. Στην Ελλάδα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από το τέλος της δεκαετίας του ’80, έχουμε απομακρυνθεί από την πολιτική ως κατηγορία αναλυτική και, κύρια, ως κατηγορία πρόβλεψης. Η πολιτική είναι πρόβλεψη, η πολιτική είναι πρόλογος. Αυτή η εκτίμηση για την πολιτική ήταν πολύ συνειδητοποιημένη και στους κλασικούς Έλληνες, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που είναι ενεργός πολίτης – πολύ περισσότερο, σε αυτούς που θέλουν να έχουν ένα ρόλο στη διεύθυνση μιας χώρας.

Όλα αυτά τα χρόνια, πρότεινα έναν διαφορετικό δρόμο που οδηγούσε σε μια διαφορετική Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα, η οποία θα ανακτούσε τη θέση της στη Γεωγραφία και στην Ιστορία της περιοχής, και θα είχε ένα ρόλο στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σφαίρα. Δυστυχώς, δεν υπήρξε η πολιτική ως πρόβλεψη. H πολιτική υπήρξε ως μικρή διαχείριση και κύρια πελατειακή ή, απλώς, ως διαμοιρασμός των δημόσιων εσόδων – μια πολιτική μικρών οριζόντων, ας το πούμε έτσι... Tον τελευταίο καιρό, ζούμε την πολιτική ως επίλογο και, μάλιστα, ως έναν παρακμιακό επίλογο.

Η άλλη πλευρά, που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι ότι αυτό το μικρό απόσπασμα προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στους νέους ανθρώπους (γιατί αυτοί βρίσκονται κυρίως στο Διαδίκτυο, και όχι οι προηγούμενες γενιές, οι οποίες έχουν μεγάλες ενοχές για το πώς φτάσαμε εδώ). Ενώ, λοιπόν, οι νέοι άνθρωποι επικεντρώνονται συνήθως σε ζητήματα που αφορούν τους καλλιτέχνες κ.λ.π., εδώ επικεντρώνονται σε έναν πολιτικό λόγο. Αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, γιατί αυτοί οι νέοι αναζητούν μια άλλη ερμηνεία για το πώς έφτασε η χώρα ως εδώ και σαφώς έναν άλλο ορίζοντα για τη χώρα και το μέλλον τους.

Την συνέχεια της συνέντευξης θα την βρείτε στο περιοδικό Hellenic NEXUS.
Από την 1η Ιουλίου στα περίπτερα.