ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η λύση για την χώρα θα ήταν μια κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης με Εξωκοινοβουλευτικό τεχνικό, τεχνοκράτη πρωθυπουργό και υπουργούς επίσης ειδικούς, τεχνικούς. Ότι καλύτερο έχει η χώρα. Τα πρόσωπα αυτά υπάρχουν. Η κυβέρνηση αυτή θα έχει την ευρύτερη δυνατή συγκατάθεση του κοινοβουλίου.

Όταν μια χώρα, οποιαδήποτε χώρα φθάνει σε μεγάλα αδιέξοδα ακόμη όμως και σε κρίσεις μικρότερου βαθμού, ακολουθεί αυτές τις λύσεις.

Όλα τα μέρη του κοινοβουλίου οφείλουν, είναι υποχρεωμένα να στηρίξουν μια παρόμοια λύση. Γιατί όλα ανεξαιρέτως είναι υπεύθυνα για την θλιβερή πραγματικότητα. Μπορεί κανείς να μιλήσει για ποσοστά ευθύνης, τόσο το ΚΚΚΑΣΟΡ, τόσο η Ν.Δ. τόσο οι άλλοι. Αλλά η ιστορία της μεταπολίτευσης διδάσκει ότι είναι όλοι υπεύθυνοι.

Αποτέλεσαν ένα πολιτικό προσωπικό που συντηρήθηκε δημιουργώντας συστηματικά, με διάρκεια και συνέχεια μια οικονομία πληρωμής χρεών. Δηλαδή εξαγωγής κεφαλαίων. Το αναλύω αυτό στο νέο μου βιβλίο. Μια χρεοκοπημένη πολιτική τάξη, χρεοκοπημένες ανίκανες νομενκλατούρες, σε μια χρεοκοπημένη οικονομία.

Αυτή η κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα Εθνικής και κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, αξιοπιστίας τόσο εντός όσο και εκτός χώρας.

Αυτό που δεν μπορούν να δημιουργήσουν πολιτικές ομάδες - κάστες, παρά πολιτικές ομάδες - και πρόσωπα που είναι ένοχα για την παρακμιακή κατάσταση της χώρας στις αρχές του νέου αιώνα. Όταν μάλιστα η Ελλάδα μπορούσε να βρίσκεται σε αναγεννητική τροχιά, πρότυπο ανόδου και όχι καθόδου.

Αυτή ήταν εδώ και καιρό αλλά ιδιαίτερα σήμερα η λύση, γιατί αυτό που παρατηρείται εκτός του ότι προκαλεί θλίψη για την κατάντια σε κάθε υπεύθυνο πολίτη στερείται σοβαρότητας.

Αρκετά έπαιξαν επί δεκαετίες με τις τύχες αυτής της χώρας, με το όνομα αυτής της χώρας. Παρατήρησα τελευταία, παρακολουθώντας αυτήν την διογκούμενη επιχείρηση ηλεκτρονικού λαϊκισμού ολοκληρωτικού τύπου ότι μας προέκυψαν και πατριώτες.

Έρχεται στην μνήμη μου ο Ίωνας Δραγούμης που μιλά για αυτού του τύπου τους «πατριώτες», τους υπερπατριώτες των στιγμών της κατάρρευσης.

Επαναλαμβάνω όμως ότι τα πράγματα στερούνται σοβαρότητας, η δημόσια σφαίρα στερείται σοβαρότητας, ειλικρίνειας και ευθύνης. Αυτό δεν ταιριάζει στην Ελλάδα. Δεν ταιριάζει στους Έλληνες.

Νομίζω ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και όσοι διακατέχονται από αίσθημα ευθύνης προς αυτόν τον τόπο όπως και κάθε μέλος του Κοινοβουλίου ατομικά, πρέπει να πάρουν τις ευθύνες τους.

Γλυφάδα 15 Δεκεμβρίου 2009

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΟΙ ΣΟΥΗΔΟΙ – ΟΙ ΛΑΟΙ – Ο ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ

ΟΙ ΣΟΥΗΔΟΙ – ΟΙ ΛΑΟΙ – Ο ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΚΚΚΑΣΟΡ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Το ψήφισμα του Συνεδρίου του Σουηδικού σοσιαλιστικού κόμματος που προήλθε από πρωτοβουλία της βάσης, όχι της κορυφής και αναφέρεται στις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ποντίων, είναι μεγάλης σημασίας.

Στην χώρα που έχει το όνομα της Ελλάδας αυτά τα ζητήματα δεν συζητούνται. Είναι απαγορευμένα. Ούτε στα states, τις πολιτείες των ΗΠΑ δεν απαγορεύονται. Εδώ όμως ναι.

Θα αναδείξω μόνο ορισμένες διαστάσεις αυτής της σημαντικής πράξης. Θα μπορούσα να πω είναι η δικαίωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ ή, για να το εκφράσουμε λογοτεχνικά, η επιστροφή των παιδιών της Λούξεμπουργκ της Ρόζας. Παρόλο που στην Ευρώπη και τους κύκλους της Αριστεράς δεν είναι γνωστά, είναι μεγάλης αξίας τα κείμενα της για το Ανατολικό Ζήτημα. Υπάρχουν μόνο στην Γερμανική γλώσσα και την Ελληνική. Είμαι πολύ ευτυχής για πολλούς λόγους που δεν είναι της στιγμής, για την έκδοση τους στην Ελληνική το 1985. Πρόκειται να εκδοθούν από Βέλγους φίλους στο Βέλγιο προσεχώς.

Η πρώτη σημαντική πλευρά του ψηφίσματος είναι η κοινή δραστηριοποίηση της κοινωνίας πολιτών των αυτόχθονων λαών στην Ευρώπη. Πρόκειται για την κοινωνία πολιτών της Μικρασιατικής διασποράς. Κυοφορήθηκε και γεννήθηκε στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Ορισμένες καθοριστικές στιγμές της Ευρωπαϊκής παρουσίασης τους ήταν το Δικαστήριο για την γενοκτονία των Αρμενίων στην Σορβόνη τον Απρίλιο του 1984. Άνοιξε τον δρόμο στην Αρμενική υπόθεση και όχι μόνο. Η συνάντηση των λαών της Μικράς Ασίας στην Βιέννη τον Μάϊο του 1987. Τα πρακτικά εκδόθηκαν από την Διεθνή Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών στον τόμο «Πολυεθνική Τουρκία» των εκδόσεων Γόρδιος. Το Συμπόσιο και η πορεία του Βερολίνου το 2002 που είχε ως πρωταγωνίστρια την Γερμανίδα καθηγήτρια Τέσσα Χόφμαν. Εκδόθηκαν τα πρακτικά από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Η Συνέντευξη των Βρυξελλών τον Σεπτέμβριο του 2004 που εισήγαγε το ζήτημα των τριών γενοκτονιών στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Υπάρχει το κείμενο στο βιβλίο μου για το Ποντιακό Ζήτημα στην Αγγλική και Ελληνική έκδοση.

Η πρωτοβουλία της Στοκχόλμης έχει μεγάλη σημασία γιατί αποτελεί ένα ρήγμα στον συνασπισμό των Σοσιαλιστών στην Ευρώπη που εκτός των Γάλλων ήταν αντιδραστικοί γι αυτά τα ζητήματα. Οι εκπρόσωποι των τριών ομάδων, Ποντίων, Αρμενίων, Ασσυρίων, πέτυχαν κάτι πολύ μεγάλο στην πατρίδα του Ούλωφ Πάλμε με την αλληλεγγύη και ενεργοποίηση των Σουηδών μελών και στελεχών του σοσιαλιστικού κόμματος.

Αξίζει μια αναφορά στον πρόεδρο των Ποντίων. Ο Κώστας Φραγγίδης αντιπροσωπεύει μια νέα παρουσία, μια νέα ποιότητα στην εκπροσώπηση των Ποντίων. Αυτό που έχουμε ανάγκη. Το παλιό στους Πόντιους πεθαίνει και αποσύρεται ένοχα. Οφείλω όμως να αναφερθώ στον πρώην βουλευτή του Αριστερού κόμματος της Σουηδίας τον Αναστάσιο Σταφυλίδη. Οι Πόντιοι της Σουηδίας και του Κιλκίς οφείλουν να τον τιμήσουν. Θα μείνει πάντα στην μνήμη μου η συνάντηση μας στο Σουηδικό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2006. είναι από τις στιγμές που κάνουν τη ζωή πλούσια.

Αυτό το φαινόμενο της επιστροφής των λαών της Μικράς Ασίας δεν έχει να κάνει με τα κράτη, με τους μηχανισμούς. Είναι η κοινωνία πολιτών των τραγικών αυτών λαών στην Ευρώπη. Αν μάλιστα οι Ασσύριοι και οι Αρμένιοι δεν έχουν εμπόδια στο έργο τους, για την περίπτωση των Ποντίων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι πολλοί οι χωροφύλακες της μνήμης μας στο κράτος, στα κόμματα, σε ορισμένες ομοσπονδίες και συλλόγους. Δεν είναι μόνο οι Τούρκοι, Παρόλα τα εμπόδιο το νέο Ανατολικό Ζήτημα μπαίνει στην μορφωτική, διανοητική, πολιτική ατζέντα των Ευρωπαϊκών Πολιτικών δυνάμεων. Ό,τι δεν παρήκμασε από την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επιστρέφει στην αρχική του παράδοση.

Ποια είναι η στάση, ο ρόλος των Ελλήνων Σοσιαλιστών, των Ελληνικών Πολιτικών δυνάμεων;

Εδώ οι παθολογίες είναι πολλές. Φιλοδοξούσα η Ελλάδα να αποτελέσει ακαδημαϊκό, πολιτικό και ηθικό κέντρο γι αυτά τα ζητήματα. Για το νέο Ανατολικό Ζήτημα όπως το ονόμασα από την δεκαετία του ’80. για το άνοιγμα μια κριτικής συζήτησης για τον Κεμαλισμό. Προσωπικά με τις δυνάμεις που διέθετα πέτυχα πολλά, πάρα πολλά. Παρόλο τον φίλιο πόλεμο, βρώμικο πόλεμο που υπέστην. Το παρηκμασμένο σύστημα κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση. Η Κεμαλική ευλογιά επεκτάθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Η εκφυλισμένη εκδοχή του, το ΚΚΚΑΣΟΡ, είναι ένα Κεμαλικό στρώμα, ένα στρώμα καριεριστών κεμαλιστών, όταν μάλιστα ο Κεμαλισμός καταρρέει. Αυτοί μόνον έμειναν. Ο Αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ και ο Μπαϊκάλ στην Άγκυρα.

Αν έμεινε κανείς που δεν είναι κεμαλικός ας το δηλώσει. Θα χαρώ για πολλούς λόγους να τον ακούσω. Μέχρι σήμερα δεν άκουσα μια αντικεμαλική φωνή. Στο βιβλίο μου «Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος» αναλύω την πορεία του εκφυλισμού. Πρόκειται για το όνειδος της δημοκρατικής παράταξης, και της χώρα. Είναι μια ανωμαλία. Είναι έκφραση μιας παρακμιακής πραγματικότητας, της ευλογιάς.

Η υγεία, η φυσιολογικότητα έρχεται από την πόλη του Ούλωφ Πάλμε, την Στοκχόλμη, το κόμμα του Ούλωφ Πάλμε και τους εκπροσώπους τριών πλούσιων κομματιών της ιστορίας και του πολιτισμού της Μικράς Ασίας, του Κώστα Φραγγίδη, του Vahagn Avedian, του Sait Yildiz.
Έτσι γράφεται, έτσι αλλάζει, έτσι επιστρέφει η ιστορία.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Επιστολή της Ελληνικής Κοινότητας του Πρίντιζι, Ιταλίας στους Ευρωβουλευτές της Απουλίας στο Ευρωκοινοβουλίο

Η επιστολή αυτή στάλθηκε απο την Ελληνική Κοινότητα του Πρίντιζι, Ιταλίας στους Ευρωβουλευτές της Απουλίας στο Ευρωκοινοβούλιο
Μεγάλοι Πατέρες της Ευρώπης όπως ο γεωγράφος και ιστορικός Στράβων, καθώς και ο φιλόσοφος και αργότερα καρδινάλιος Βησσαρίων θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχείς με την έναρξη των διαδικασιών ένταξης της περιοχής της σημερινής Τουρκίας στην Ε.Ε.

Θα ήταν όμως αδιανόητη γι αυτούς η μη ένταξη μιας διάστασης, μιας ψηφίδας, της Ποντιακής, η οποία αποτέλεσε ιστορικά ένα κέντρο πολιτισμού και από την οποία οι ίδιοι προέρχονταν.

Στον Βησσαρίωνα οφείλει πολλά η Ευρωπαϊκή αναγέννηση και στον Στράβωνα οφείλουμε μια πρώτη ολοκληρωμένη εικόνα της Ευρώπης.
Η διάσταση αυτή του Πόντου και των Ποντίων παραμένει ακόμα σήμερα ζωντανή παρ’ όλες τις πολιτικές που στόχευαν στην αποδιάρθρωση και την εξαφάνιση της.

Είναι ζωντανή με την παρουσία μεγάλων πληθυσμών, οι οποίοι διεκδικούν την Ποντιακή ταυτότητα και ομιλούν την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα. Αυτή σήμερα δολοφονείται από το σύγχρονο Τουρκικό κράτος. Απαγορεύεται από την αστυνομία, τους γνωστούς τούρκους τζανταρμά και τους μουσουλμάνους χότζα, ως γλώσσα των απίστων. Μπορείτε να δείτε στην σελίδα 41 του βιβλίου που σας αποστέλλουμε τις αντιδράσεις της Τουρκίας στην Επιτροπή ΜΚΟ του ΟΗΕ, μετά από παρέμβαση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών.

Είναι ζωντανή με το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων που διαπράχθηκε από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς την περίοδο 1916 – 1923.

Χωρίς να κάνουμε διαβαθμίσεις της βίας οφείλουμε να πούμε ότι η φρίκη της κεμαλικής βίας στον Πόντο υπερβαίνει τα επίπεδα βίας που γνώρισε η ανθρωπότητα και η Ευρώπη τον 20ο αιώνα.

Το Ποντιακό δράμα, η δεύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα και το αίσθημα του δικαίου, οδήγησε το 2002 τον Κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pattakis να αναγνωρίσει την Ποντιακή γενοκτονία και να καθιερώσει την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της (σελ. 192 του βιβλίου).

Είχε προηγηθεί το 1994 με μεγάλη καθυστέρηση το Ελληνικό Κοινοβούλιο λόγω γεωπολιτικών εξαρτήσεων.

Στην Ευρωπαϊκή οικοδόμηση κρίνεται σήμερα η δημιουργία ενός περισσότερο ελεύθερου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορεί να παρουσιάζεται αδιάφορη, υποκριτική, αμαθής ως προς τον ίδιο τον εαυτό της. Να αγνοεί μια πανάρχαια ευρωπαϊκή ψηφίδα που αντιπροσωπεύει η Ποντιακή διάσταση.

Όχι μόνο η Ευρώπη αλλά και μια άλλη Ανατολία, μια άλλη Τουρκία θα είναι πιο φτωχή και σε διαρκή σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές αξίες χωρίς την ζώσα παρουσία της Ποντιακής διάστασης.

Γι αυτούς τους λόγους ως Ευρωπαϊκός θεσμός, η δική σας Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο όφειλε και οφείλει να θεωρήσει την Ποντιακή διάσταση ως τον πρώτο σταθμό του μεγάλου δρόμου της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ένταξη αυτή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο ως άνθιση και όχι ως εξαφάνιση των ευρωπαϊκών ψηφίδων αυτής της ιστορικής περιοχής. Στην έκθεση της Επιτροπής και τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, θεωρούμε αυτονόητο ότι θα υπάρχει αναφορά στην υπόθεση της Ποντιακής γενοκτονίας όπως το 2006 (Έκθεση Camiel Eurlings) και ιδιαίτερη αναφορά στην προστασία της Ποντιακής γλώσσας, της πλησιέστερης προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας.

Στο βιβλίο που σας αποστέλλω, προϊόν της δραστηριότητας μιας μεγάλου κύρους ΜΚΟ (Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών), θα συναντήσετε πλευρές μιας μεγάλης υπόθεσης που γεωπολιτικές λογικές κράτησαν μέχρι σήμερα σκεπασμένη. Αυτές οι λογικές ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση




I Grandi Padri dell’Europa come lo geografo e storiografo Strabone, il filosofo e cardinale Bessarione, sarebbero particolarmente felici di sapere che oggi si discute dell’ingresso del territorio turco nell’Unione Europea.

Tuttavia, non avrebbero potuto mai dimenticare un popolo, quello dei Pontici, nella loro dimensione storica e culturale, poichè costituirono un centro culturale di grande importanza dal quale essi stessi provenivano.

L’Europa rinascimentale, infatti, deve molto a Bessarione, mentre la prima vera visione reale dell’Europa la si deve a Strabone.
La dimensione storica del territorio del Ponto e del popolo dei Pontici rimane tuttora viva nella memoria- nonostante i numerosi tentativi politici mirati a farla scomparire-, grazie ad una folta comunità che, rendendo onore alle proprie radici, rivendica ad alta voce la propria identità Pontica anche attraverso la lingua di origine, la cui preziosa caratteristica è quella di essere più vicina al greco antico di quanto non lo sia il greco moderno.

E proprio questa identità linguistica è oggi seriamente minacciata dallo stato turco che ne proibisce l’uso, attraverso atti repressivi da parte della polizia turca “zadarma” e dei musulmani “xoza”, poiché la considera “la lingua dei non credenti”. (A pagina 41 del libro, sono riportate le reazioni della Turchia nei confronti del Comitato delle Organizzazioni non governative dell’ONU, subito dopo l’intervento della Lega Internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli).

La memoria ritorna ad essere più che mai viva grazie alla richiesta di riconoscimento del genocidio dei Pontici perpetrato dai Giovani Turchi e dai kemalisti durante il periodo 1916-1923.

Benchè non si vogliano fare paragoni con altri terribili eventi di violenza che hanno fatto soffrire altri popoli, non si può negare che l'orrore della violenza kemalista supera il livello di violenza già sperimentata dall'umanità e dall'Europa durante il 20° secolo.
La tragedia Pontica, il secondo fra i genocidi del 20° secolo, e il senso della giustizia, hanno portato, nel 2002, il Governatore dello Stato di New York, George Pataki, a riconoscere il genocidio dei Pontici e ad istituire il “Giorno della Memoria” il 19 maggio. (pag. 192 del libro).

Una richiesta in tal senso era già stata avanzata- con notevole ritardo a causa di questioni geopolitiche- nel 1994 dal Parlamento greco.
L’Europa che vogliamo costruire non può presentarsi fragile e restare indifferente di fronte a certe questioni; deve, al contrario, dimostrarsi capace di una memoria storica che le consenta di mantenere viva la sua tradizione culturale. Non può e non deve, dunque, ignorare l’antichissima storia del Ponto.

Non solo l’Europa, ma anche l’ Anatolia e la Turchia saranno più povere ed in costante conflitto con i valori europei, se rinunceranno alla memoria del popolo dei Pontici.

Per queste ragioni, il vostro Comitato, in quanto istituzione europea, ed il Parlamento Europeo hanno il dovere di prendere in considerazione la dimensione del Ponto e del suo popolo come primo passo verso l’ingresso della Turchia in Europa, che dovrà contribuire a far rifiorire, e non a far dimenticare, le ricchezze culturali degli antichi popoli europei che abitavano in questi territori.
In sede di assemblea del Comitato nonché alle votazioni del Parlamento Europeo, riteniamo doveroso che si affronti sia il tema del genocidio Pontiaco, così già come avvenuto nel 2006 (relazione Camiel Eurling), che la questione della tutela della lingua Pontiaca così simile al greco antico che è patrimonio non solo della civiltà europea ma dell’intera umanità.
In questo libro, che è il prodotto delle attività condotte da una ONG di grande prestigio, ovvero la Lega internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli, sono stati trattati molti aspetti dell’importante questione del popolo dei Pontici, aspetti che, per troppo tempo, sono stati trascurati e messi in secondo piano da complesse logiche geopolitiche. Ma queste logiche, oramai, appartengono al passato.

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΠΕΗΛΙΚΙ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΠΕΗΛΙΚΙ

Γιατί να πληρώνουμε την Δημόσια ΥΕΝΕΔ

Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είχε και δεν έχει μια ερμηνεία, μια διήγηση του εαυτού της, του ρόλου της, της αποστολής της. Έδωσε αρνητικά πρότυπα προς τις νέες γενιές. Ανακυκλώθηκε στην ψεύτικη συνείδηση, στις επαρχιώτικες μορφωτικά εκδοχές για την χώρα. Έτσι κατέληξε η γενιά της Αφωνίας όπως λέω στο τελευταίο μου βιβλίο. Η Αφωνία είναι το υπόβαθρο του ελέγχου. Έτσι οι εκπρόσωποι της έλεγξαν και την σκέψη μας με πολλούς τρόπους. Οι αντίπαλοι των χωροφυλάκων έγιναν χωροφύλακες της σκέψης μας. Εδώ και χρόνια ο τύπος, η τηλεόραση ελέγχεται από αυτούς ως υπαλλήλους εξουσιών, εξουσιών τρόπος του λέγειν, ένα ψευτοκατεστημένο.

Επόμενο είναι στην χώρα να απουσιάζει ο Λόγος, ο Διάλογος, ο δημόσιος διάλογος. Στην πολιτική επεβλήθηκε η κακιστοκρατία. Ποιος ήταν ο διάλογος με μια Ελληνική ματιά για την πτώση του τείχους του Βερολίνου; Φτώχεια, πιθηκισμός, επανάληψη, ρουτίνα. Ποια η συζήτηση, η ερμηνεία για το Πολυτεχνείο; Ορισμένοι γραφικοί τύποι σε θλιβερά γερασμένα διανοητικά τηλεοπτικά σαλόνια. Οι ένοχοι εκπρόσωποι μιας γενιάς. Επόμενα αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση και την βία δυστυχώς των νέων γενεών. Αντί να είναι οι ηθικοί πνευματικοί πατέρες των νέων γενεών κατέληξαν αρνητικά πρότυπα.

Η Αφωνία και ο καριερισμός τους έφεραν τις πέτρες. Πέτρες και η επαναλαμβανόμενη τελετουργία της πορείας ενσωματώσιμες από καθεστωτικά σχέδια. Χρόνια επεδίωξα να ανοίξω μια συζήτηση για το Πολυτεχνείο και στάθηκε αδύνατο. Δείτε τον χαρακτηρισμό μου στο κείμενο για το Πολυτεχνείο στο βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος». «Απαγορευμένο κείμενο» είναι ο χαρακτηρισμός. Άνθρωπος της «γενιάς» το έκοψε.

Έτσι η χώρα είναι νεκρή ιδεολογικά, μορφωτικά, ο διάλογος ανύπαρκτος. Επέστρεψα πρόσφατα από το εξωτερικό. Άνοιξα την τηλεόραση και την έκλεισα. Ας μείνουμε μόνο στην δημόσια τηλεόραση. Γιατί να πληρώνουν οι πολίτες την ηλιθιότητα, την προπαγάνδα, τον ολοκληρωτισμό, την πνευματική οκνηρία της. Γιατί να πληρώνουν τα χρέη της, την ελεφαντίαση, τις δημοσιοϋπαλληλικές καθεστωτικές εκμπομπές της. Θα φροντίσω άμεσα να βρω τρόπους να πληρώνω την Δ.Ε.Η. αλλά όχι την Πρασινογαλλάζια , την πεντακομματική ΥΕΝΕΔ. Μια Βαλκανική όχι Ευρωπαϊκή, όχι Ελληνική τηλεόραση.

Όταν η ιστορία, η γεωγραφία, ο πολιτισμός δίνει στην χώρα μας τον ρόλο της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ για τον νέο αιώνα. Αυτό μπορούσε και μπορεί να γίνει η Ελλάδα.

Θα σας πω κάτι που συνέβη τις τελευταίες ημέρες μετά την επιστροφή μου. Διαβάζω στην Corriere della sera της 12ης Νοεμβρίου ένα διάλογο του συγγραφέα Κλαούντιο Μαγκρις με τον Ορχάν Παμούκ. Στο τέλος του διαλόγου με ένα τρόπο μάλιστα κριτικό ο πρώτος ρωτά τον δεύτερο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την Σκύλλα του Κεμαλισμού και την Χάρυβδη του Ισλάμ; Διαβάζοντας το μπήκα σε ένα διάλογο, μπήκα στην χαρά και την ανάταση του διαλόγου. Το σχήμα αυτό η Σκύλλα του Κεμαλισμού η Χάρυβδης του Ισλαμισμού ήταν ο τίτλος της ομιλίας μου στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. κατά τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Ποντιακής Γενοκτονίας το 2006. Το μνημείο και η ομιλία μου εμπόδισαν τελικά να μπω στις Η.Π.Α. – Σικάγο μετά δύο χρόνια, τον Μάιο του 2008. Το κείμενο μου αυτό δημοσιεύθηκε σε έντυπα, βιβλία, όσο και ηλεκτρονικά μέσα. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν έπεσε στα χέρια του Κλαούντιο Μαγκρις. Ο Μάγκρις δεν είναι διανοητικό λαμόγιο όπως τα εγχώρια.

Σε μια χώρα σε ένα περιβάλλον, διαλόγου διανοητικής εγρήγορσης, ηθικής έντασης, παράγονται ιδέες, λέξεις, ερμηνείες. Σχήματα που είναι κοινά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται, που ζουν σε διαφορετικούς τόπους.

Το κακό, το εγκληματικό για την χώρα είναι ότι απουσιάζει αυτό το Πνεύμα, αυτό το περιβάλλον, αυτός ο διανοητικός βιότοπος. Εδώ δολοφονούν το πνεύμα των Ελλήνων. Τι δεν έχω ακούσει από επίσημους κρατικούς, παρακρατικούς, κομματικούς μηχανισμούς για τις απόψεις μου γενικά αλλά και τον Κεμαλισμό, το Τουρκικό Ισλάμ. Αυτές που η Corrriere della sera προβάλει ενώ εδώ πολεμούν. Ούτε από την χούντα δεν τα άκουσα. Εκτός από το φαινόμενο της διανοητικής κλοπής. Αντί διανοητική παραγωγή έχουμε κλοπή. Διανοητικά λαμόγια.

Είναι όμως όλα αυτά φυσιολογικά για μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και μια πόλη που λέγεται Αθήνα; Γιατί αυτή η ανωμαλία; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι, οι ένοχοι; οι οργανωτές της ανωμαλίας;

Αυτό ήταν το ιστορικό προϊόν που προσδοκούσαν γενιές ολόκληρες;

Όσο για αυτό που κάνω στο εξωτερικό στην Ιταλία και την Ρωσία τελευταία.

Έξω πάμε καλά. Τον εσωτερικό Γόρδιο Δεσμό πρέπει να κόψουμε.

Η πόρτα του Πολυτεχνείου είναι σήμερα στο μη Αθηναϊκό τηλεοπτικό Πρινγκιπάτο – Μπεηλίκι για να ακριβολογούμε.

Τέλος ας κάνουν το κτίριο του Πολυτεχνείου, Εθνική Πινακοθήκη και Αρχαιολογικό Μουσείο όπως πρότεινα για να σταματήσει ο βιασμός του.


Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ; ΠΟΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Ομιλία Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Θέμα:
ΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΠΟΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τα πεδία Ανάπτυξης
Τα πεδία Επιχειρηματικότητας

Η ομιλία θα γίνει στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00. Η ομιλία οργανώνεται απο την Ομοσπονδία Συνδέσμων Νέων Ελλήνων Επιχειρηματιών

KARADENİZ ŞEHİRLERİNİN BİRİNDE PONTUS SOYKIRIMI ANITI

MİHALİS HARALAMBİDİS

(Karadeniz’de bulunan Rus şehri Gelincik’te yaptığı konuşma)

KARADENİZ ŞEHİRLERİNİN BİRİNDE PONTUS SOYKIRIMI ANITI

Atalarımız binlerce yıl önce kültür , ekonomi , ekoloji , ticaret , tarım ve sanatseverlik alanlarında gösterdikleri azim ve çalışkanlıkları ile yabani Pontus yöresini misafirperver (Efksinos =misafirperver) olarak değiştirmeyi başarmıştır .
Karadenizin eski adı Yunanca’da Efksinos Pontos’tur. (Misafirperver Pontus)
Pontus’luları Karadeniz’den ayırırsak , Karadeniz’i tarihten de ayırmış oluruz. Karadenizin tarihi ve kültürü Pontuslular ile birlikte anılır .
Orta Asyadan yüzyıllar sonra Pontus’a gelen başı boş kavimler Efksinos Pontos’u önce Karadeniz’e , bir müddet sonra da Ermenilerin ve Pontusluların kanını dökerek kızıl denize çevirmiştir .
Sinop’tan Rize’ye kadar olan yörede yaşayan yüzbinlerce Pontuslu 1915 ile 1923 yılları arasında katledilip denize atıldı . Pontus’un nehirleri Amasya , Sıvas , Merzifon , Tripoli , Erzurum , Santa’da yaşanan kitlesel insan ölümlerinden Efksinos Pontos’u kızıla boyadı . Bu ölümlerin anısına yörede tek bir anıtın bulunmaması Pontus’lulara ve Karadeniz çevresinde yerleşen halklara onur kazandırmaz . Herhangi bir şehirde bir anıtın dikilmesi gerekir . Bu anıt neyi sembolize etmelidir ? Mitolojideki sanat perilerini , müziği , olayın anısını .
Benimle birlikte samimi olarak aynı mücadeleyi veren Odiseas Dimitriadis bu anıtın dikilmesinden gurur duyacaktır . Müzik kelimesi Muses’den gelir (Eski Yunancada Mitolojideki sanat perilerine Muses denirdi )
Bu anıt yardımseverliği , inayeti , yanındakileri ve yabancıları sevmeyi gibi Yüce Allahın bazı değerlerini tekrar gündeme getirecektir .İnayet eğer 5 -6 yüzyıl sonra tekrar Pontus’a , Sinop’a , Trabzon’a , Amasya’ya döner yerleşirse o zaman canavarların yerini Museslerin anıtları alacaktır . Bu gün Pontus’un kutsal topraklarında kin ve nefretin anıtları mevcuttur . İnsanlığın ve Muses anıtlarının geri dönme zamanı çok yakındır .

ПОНТИЙСКИЙ ВОПРОС КАК ЕВРОПЕЙСКИЙ И МЕЖДУНАРОДНЫЙ

МИХАЛИС ХАРАЛАМПИДИС
(речи в России 29 октября – 8 ноября 2009 года)

ПОНТИЙСКИЙ ВОПРОС КАК ЕВРОПЕЙСКИЙ И МЕЖДУНАРОДНЫЙ

Кемаль Ататюрк, отец всех турок, верил, что он разберётся с понтийскими греками и решит понтийский вопрос при помощи резни. Для этого он осуществлял заранее спланированную политику геноцида, одну из самых варварских в истории. Большая часть жертв были женщины и дети. Это был геноцид женщин.

Триста пятьдесят три тысячи понтийских греков были уничтожены в период с 1916 по 1923 год. Жертв было бы гораздо больше, если огромная часть греческого населения Понта в 19 и 20 веке, выехавшая в Россию, вернулась бы на свою родину.

Их справедливое требование после поражения Османской империи было отвергнуто многими вовлечёнными в конфликт сторонами, в основном из-за расистских настроений кемализма. Этот запрет спас понтийский эллинизм в России. Очень часто история действует таким способом.
Однако, такой народ с глубокими историческими и культурными корнями, как понтийцы, не может быть уничтожен резнёй. В этом Кемаль потерпел неудачу. Сегодня понтийцев гораздо больше, чем было после геноцида. Нас несколько миллионов. В последние десятилетия понтийский вопрос, понтийские греки, трагическая часть Эллинизма, возвращаются. Почему они возвращаются? Этого хочет История, География и Справедливость.

Это не простое желание нескольких человек, как утверждают некоторые, это возвращение истории. Это возвращение целого народа и древней культуры.

Это началось как требование нашей памяти «Понтийцы Право на Память», такой был заголовок статьи, написанной мной в одной из крупных афинских газет в сентябре 1986 года после поездки в Россию в 1985 году. В ней я писал о том, что народ Тувы* в Центральной Азии имеет свои права. А понтийские греки почему не должны их иметь?

Сегодня Понтийский вопрос является животрепещущим, стоящим на повестке дня во многих политических и академических институтах в Греции, в Европе, в США, в Южной Америке, в Австралии, в Организации Объединённых Наций, после его постоянного поднятия неправительственными организациями и в основном Международная Лига Прав человека и Освобождения Народов, неправительственной организацией, имеющей большой авторитет и признанной Организацией Объединённых Наций.

В Организации по Безопасности и Сотрудничеству в Европе. В моей книге «Понтийский вопрос в ООН» на русском языке имеется наше обращение в эту организацию, как и первое обращение в ООН на русском языке.

Многие штаты США, Австралии признали Геноцид понтийских греков. Голосование в Европарламенте в Страсбурге в 2006 году относится к Геноциду понтийских греков. Я хочу сделать дружеское и братское замечание. История говорит, что в этих исторического значения признаниях первую роль должны играть местные, региональные и национальные российские институты. Это говорит история.

Понтийский вопрос теперь считается не только национальным и греческим, а является международным и главным европейским вопросом. Процессы интеграции Анатолии в Европейский Союз, а также требование истории о гармоничных связях между народами, нациями, религиями, культурами, ставят на повестку дня Понтийский вопрос не только как вопрос прошлого, но и вопрос будущего. Это вопрос 21 века. Где же соприкасаются Понт и Европа?

Первая точка соприкосновения это культура и образование. Неправильно считается, что Анатолия и Малая Азия должны европеизироваться. Это ошибка. Настоящий вопрос состоит в возвращении и возрождении европейской составляющей в Малой Азии, которая была уничтожена политическими силами и расизмом. Одним из таких культурных европейских элементов является Понт. Также как и Патриархия в Константинополе.

В Понте, в его истории и культуре можно видеть великого прародителя Европы. Историка и Географа Страбона. Диогена из Синопа. Ему мы обязаны за слово Космополит. Великого философа, Гуманиста, Политика, Отца, по моему мнению, всей Европы, Виссариона Трапезундского. Европа, Италия, Греция и Россия обязаны ему многим. Я хотел бы когда-нибудь рассказать вам о Виссарионе Трапезундском как о политике и о сегодняшних событиях. Это был великий Политик, Европейский Политик. Я не говорю о догме.

Эта европейская культурная составляющая должна быть возвращена, а не уничтожена. Бриллиантом этой составляющей является понтийский язык, на котором говорят десятки тысяч человек. Понтийцы в историческом Понте и в метрополии. Речь идёт о языке, близком к древнегреческому, на котором говорят сегодня. Турецкие правительства уничтожают, вместо того чтобы защищать этот живой памятник всемирного языкового наследия. Без греческого языка мир от Урала до Огненной Земли был бы вавилонским столпотворением.

Противодействие Турции в ООН после нашего вмешательства**, как неправительственной организации, понтийскому языку, в 2002 году не позволяет отнести её к разряду культурных государств. Это большое безразличие со стороны Европы, правительств Греции и Кипра, ЮНЕСКО, всемирного и российского академического сообщества, и я сказал бы братского нам алфавита.

Вторая точка соприкосновения – правовое устройство. Европа, которую мы строим это Европа городов и регионов. Все государства, не только в Европе, но и во всём мире, проходят от моноцентрической архитектуры к полицентрической. Сама Россия обладает опытом полицентризма.

Предпосылкой для вхождения Анатолии и Малой Азии, Турции в Европейский Союз, это создание там новой полицентрической демократической архитектуры. Эту процедуру я называю «испанизацией» Турции. Выражением прав местных народов Малой Азии в рамках географических и культурных автономий. Это произошло в Испании после Франко и является примером демократической культурной модели в Малой Азии после кемализма.

Благодаря этому понтийцы в Понте сегодня получат такие же права, какие имеют сегодня каталонцы, баски и другие народы Европы от Атлантического океана до Урала. Сколько понтийцев в Понте? Сотни тысяч, один-два миллиона? История ответит сколько их.
Город Трапезунд имеет больше прав, чем Барселона, Сан-Себастьян и Баскский Доности. Трапезунд на протяжении веков был культурным центром. Это один из старейших городов. Как говорят исторические источники: «Самый славный из всех городов на земле».

Сегодня, вместо того чтобы быть культурной столицей, это место где благодаря кемало-исламским традициям пестуются и обучаются убийцы. Оттуда происходят убийцы католического священника Андреа Санторо, а также армянского журналиста Гранта Динка.

Третья точка соприкосновения это – нравственность.

Учреждение 27 января днём памяти жертв нацизма явилось большим историческим событием для человечества и Европы. Это день, когда Красная армия вошла в Освенцим. В Красной армии было много понтийцев. На исторических зданиях Берлина написаны имена понтийских греков - солдат Красной Армии.

В мире, и особенно в географии и политике Европы имеется нравственный и политический пробел. Наши коренные народы на Балканах познали нацизм как идеологию смерти. Однако коренные народы Малой Азии и греческий народ за несколько десятков лет до этого познали и другую идеологию смерти – кемализм. Кемализм является идеологией смерти. Кемаль является предвестником и учителем Гитлера.

В Греции были Канданос на Крите, Калаврита на Пелопоннесе, Дистомос в Румелии, Хортиатис, Месовуно-Пирги в Македонии. Нацисты уничтожили всё население этих сёл.

В Месовуно и Пирги были уничтожены и российские офицеры и солдаты. Их имена начертаны на памятнике. У нас же были Триполи, Керасунд, Мерзифунд, Бафра, Санта, Девизлик. Девизлик, южнее Трапезунда, был кемалистским концентрационным лагерем уничтожения понтийцев. Это было ещё большим варварством чем в Освенциме.

Поэтому, международные и европейские институты должны заполнить этот большой гуманитарный и нравственный пробел, учредив 19 мая как Европейский и Международный День памяти жертв кемализма. Новая Европа, которую мы строим, опирается на базовую ценность. Уважение ценности человеческой жизни.

И сегодня в Понте, в Месопотамии, в Курдистане, в Антиохи, в Стамбуле и Анкаре человеческая жизнь не имеет ценности.

Предпосылкой для вступления Малой Азии и Понта в Европейский Союз является уважение этой ценности. Возвращение этой ценности, которая веками господствовала на Понте, как об этом говорится в понтийском стихотворении.

Если я тебя побью и убью, меня назовут убийцей,
Если я не побью и не убью тебя, меня назовут трусом.
Лучше я не убью тебя, и пусть меня назовут трусом.

Чего мы хотим? Возвращение гуманизма в Малую Азию. Туда, где родилась эта ценность как греческий, как православный тип жизни. У нас есть иконы, эти прекрасные иконы в церкви, поэтому мы против насилия, против уничтожающей силы.
Мы создали и принесли человечеству прекрасное слово: «Филантроп» и «Филантропия».

* Петр Зубков, Республика в сердце Азии, Тувинская Автономная Социалистическая Республика, Агентство печати «Новости» Издательский дом, 1985
** Михалис Харалампидис, Понтийский вопрос в ООН, Издательство Международная Лига прав человека и освобождения народов, Женева – Афины.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Μιλώντας στην Ρωσική πόλη Γκελεντζίκ του Ευξείνου Πόντου)

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ

Χιλιετίες πριν οι πρόγονοι μας έκαναν με τον πολιτισμό την οικονομία, την οικολογία, το εμπόριο, την καλλιέργεια, την φιλοκαλία τους τον άξενο, αφιλόξενο Πόντο εύξεινο, φιλόξενο. Τον ονόμασαν Ευξείνια Θάλασσα, Εύξεινο Πόντο. Αν αφαιρέσεις τους Ποντίους από τον Εύξεινο, ο Εύξεινος Πόντος δεν έχει ιστορία και πολιτισμό, φτωχαίνει.

Αιώνες μετά ορδές ερχόμενες από την κεντρική Ασία την ξαναέκαναν με τη βία Μαύρη Θάλασσα. Ήταν επόμενο κάποια στιγμή να την κάνουν κόκκινη, ερυθρά θάλασσα. Όχι με φυσικά χρώματα αλλά με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων Αρμενίων και Ποντίων. Εκατοντάδες χιλιάδες από την Σινώπη έως την Ριζούντα σφαγιάστηκαν και πετάχτηκαν στα νερά της βάφοντας τα κόκκινα την περίοδο 1915 – 1923. Τα νερά των ποταμών του Πόντου έφταναν κόκκινα στην Ευξείνια Θάλασσα από τις εκατόμβες των θυμάτων στην Αμάσεια, την Σεβάστεια, την Μερζιφούντα, την Τρίπολη, το Ερζερούμ, τη Σάντα. Δεν τιμά τους Ποντίους αλλά και όλους τους λαούς που ζουν σ’ αυτή τη θάλασσα η απουσία ενός τάφου, ενός σήματος, ενός μνημείου μνήμης και τιμής προς τους νεκρούς. Μπορεί να ανεγερθεί σε μια από τις πόλεις του Ευξείνου. Τι θα συμβολίζει; Τις μούσες, την μνήμη, την μουσική. Θα είναι υπερήφανος γ’ αυτό ένας ειλικρινής συναθλητής του αγώνα μου, ο μεγάλος Οδυσσέας Δημητριάδης. Η μουσική έρχεται από τις μούσες.

Το μνημείο θα επαναφέρει την έννοια, τις αξίες της φιλανθρωπίας, του φιλάνθρωπου που γέννησε το Αγαπάτε Αλλήλους, το Αγάπα τον Πλησίον σου. Όταν η φιλανθρωπία επιστρέψει μετά από πέντε – έξη αιώνες στον Πόντο, στην Σινώπη, την Αμισό, την Τραπεζούντα, θα έχουμε και εκεί μνημεία των Μουσών και όχι των σειρήνων, των τεράτων δηλαδή. Τα μνημεία μίσους που λερώνουν σήμερα την ιερή γη του Πόντου. Η στιγμή της επιστροφής των Μουσών, του ανθρωπισμού στον Πόντο είναι κοντά.

МИХАЛИС ХАРАЛАМПИДИС
(речь в российском городе Геленджике на Чёрном море)


ПАМЯТНИК ЖЕРТВАМ ГЕНОЦИДА В ОДНОМ ИЗ ЧЕРНОМОРСКИХ ГОРОДОВ

Тысячи лет назад наши предки своей культурой, экономикой, экологией, торговлей, земледелием и вкусом сделали из Понта Аксинского (негостеприимного моря), море гостеприимное, которое так и назвали Понт Эвксинский. Если убрать понтийцев, Понт Эвксинский не будет имеет культуры и истории и обеднеет.

Спустя века, орды, пришедшие из центральной Азии, силой сделали это море Чёрным. В какой-то следующий момент они сделали это море красным. Но не натуральными красками, а кровью миллионов армян и понтийских греков. Десятки тысяч людей от Синопа до Ризе были уничтожены и брошены в море, ставшее красным в период с 1915 по 1923 год. Воды рек Понта, красные от крови жертв в Амасии, Севастии, Мерзифунде, Триполи, Эрзруме, Санте впадали в Понт Эвксинский. Всем народам и понтийцам, проживающим сегодня на этом море не делает чести тот факт, что не существует ни одного памятника или мемориального знака в память о погибших. Он может быть создан в одном из городов Понта Эвксинского. Что он будет символизировать? Музы, память, музыку. Этому будет очень благодарен один из моих соратников по борьбе великий Одиссей Димитриади. Музыка приходит от муз.

Этот памятник возвратит смысл и ценности человеколюбия, филантропа, родившего «Любите Друг Друга», «Возлюби Ближнего Своего». Когда гуманность спустя пять шесть веков возвратиться в Понт, в Синоп, в Амисос, в Трапезунд, и там появятся памятники Музам, а не сиренам и чудовищам. Памятники ненависти, которые оскверняют сегодня священную землю Понта. Момент возвращения Муз и гуманизма в Понт близок.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Από συνέντευξη σε Ρ/Σ απαντώντας σε ερωτήσεις για την (κλοπή ιδεών – επεξεργασιών και προτάσεων του) από το ΚΚΚΑΣΟΡ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΛΟΥΜΠΕΝ

Πρόκειται για αναμάσημα μηρυκασμό της διανοητικής και πολιτικής παραγωγής άλλων και ιδιαίτερα της δικής μου. Πάντοτε ευτέλιζαν τις ιδέες μου υιοθετώντας τες φραστικά, αφού προηγουμένως τις πολεμούσαν, τις δαιμονοποιούσαν. Και τι δεν έχω ακούσει. Τους τελευταίους χρόνους δεν υπάρχει διανοητική και πολιτική παραγωγή άξια λόγου από το ΚΚΚΑΣΟΡ και τον Γ. Παπανδρέου. Δεν υπήρξε ποτέ. Μιλούν για να νομιμοποιούνται - κοινώς να φαίνονται στον κόσμο – για παραγωγή ιδεών αλλά αυτή είναι ανύπαρκτη γιατί είναι ανεπαρκείς να την κάνουν, γιατί πάντοτε ήθελαν την εξουσία και όχι την ουσία. Έτσι καταφεύγουν στον διανοητικό παρασιτισμό. Αναρωτιέμαι γιατί τους χρηματοδοτεί το δημόσιο. Μια σοβαρή και αξιοπρεπής πολιτική δύναμη θα έβαζε αυτό το ζήτημα. Μετά το 2007, ειδικά από τον Σεπτέμβριο του 2008 βρήκαν κοίτασμα στη δική μου διανοητική πολιτική και προγραμματική παραγωγή που ως γνωστόν δημιουργώ με μεγάλη προσπάθεια, χαρά και κόπο. Βρήκαν τον θησαυρό. Θα μπορούσε να ασχοληθεί με αυτό ένας ερευνητής, ένας δικηγόρος, νομικός, τα δικαστήρια. Στις Η.Π.Α. ασχολούνται οι θεσμοί. Λόγω του ότι το προϊόν τους είναι ξένο, το λεξιλόγιο τους είναι φτωχό και αυτό συλλαβιζόμενο.

Η Ελλάδα που γέννησε τον λόγο μπήκε σε μαγνητόφωνο. Παρατηρείται το φαινόμενο, το θέαμα έχει ενδιαφέρον. Η πλειοψηφία των νέων λέξεων είναι αντιγραφή κλοπή δικών μου λέξεων. Προχθές έκαναν πειρατική επίθεση σε αυτό που ονόμασα εδώ και χρόνια μια νέα Θεσμική Αρχιτεκτονική. Χειραγωγούν, καταστρέφουν τις λέξεις, τις μεταβάλουν σε πέτρες. Πρόκειται για τη ουσία του ολοκληρωτισμού. Μιλώ για αυτό στο νέο βιβλίο μου « Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ – Ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος». Δεν κυβερνάται όμως έτσι μια χώρα ούτε γίνονται με αυτόν τον λαθραίο τρόπο μεταρρυθμίσεις. Το φαινόμενο είναι κωμικό, χαρακτηρίζει υποανάπτυκτες κοινωνίες.

Με ρωτάτε για την αντιγραφή, την κλοπή. Ακόμη όμως και η αντιγραφή έχει κάποιες σταθερές, κάποια όρια. Εδώ έχουμε κακοποίηση, πειρατεία, αρπαχτή.

Μια συμπεριφορά Λούμπεν. Ποντάρουν στην άγνοια μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης γιατί ελέγχουν την πληροφόρηση. Ζήτησα από τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής να παρέμβει. Όπως και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ήταν μεγάλο λάθος που δεν το έκαναν και δεν το κάνουν.

Η Δημοκρατία είναι κατ’ αρχάς ζήτημα ήθους, ατομικού, συλλογικού, θεσμικού, Εθνικού.

Νομίζω ο Γεώργιος ο Τραπεζούντιος – Κρητικός και Πόντιος – που δίδαξε το 1400 στους Φλωρεντίνους την διανοητική εντιμότητα, τους ηθικούς δημοκρατικούς κανόνες του διαλόγου θα ήταν πολύ αυστηρός μαζί τους. Όπως ήταν αυστηρός με τους πρωτόγονους κουτοπόνηρους – αλάνια θα λέγαμε σήμερα – μαθητές του στην Φλωρεντία. Πολλά επίθετα χρησιμοποίησε τότε για να τους Εκπολιτίσει. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα μπροστά σε αυτές τις λούμπεν συμπεριφορές θα τους αποκαλούσε «διανοητικά λαμόγια». Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν θα επιτρέπονταν αυτή η τύπου λούμπεν πειρατεία.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΗΘΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΗΘΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η περίπτωση των λιμανιών είναι μια μεγάλη απόδειξη της απουσίας διευθυνουσών ομάδων στην χώρα, της αδυναμίας του Πολιτικού της προσωπικού. Είναι γνωστό και δεν θα ήθελα να το επαναλάβω ότι από το 1985 η πολιτική μου διαδρομή είναι συνδεδεμένη με αυτό το στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα ζήτημα.

Τα Λιμάνια είναι μια μεγάλη απόδειξη όχι μόνον της ανεπάρκειας της σημερινής όπως την χαρακτήρισα Κυβέρνησης σε κείμενο μου πριν δύο μέρες, αλλά, θα πρόσθετα και της ανευθυνότητας της. Δεν έχουν εδώ και χρόνια μια σύγχρονη αναλυτική προγραμματική προσέγγιση. Κοινώς δεν έχουν μια πολιτική για τα Λιμάνια που να εξυπηρετεί το κοινό καλό, το μέλλον του συστήματος Ελλάδα. Είναι ακόμη νωπές οι εικόνες των Λαϊκών αγωνιστών των Λιμανιών, υπουργών σήμερα, στην Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά. Εικόνες που στην Ευρώπη θα χαρακτηρίζονταν όπως τις αξίζει. Εδώ υπάρχει σιωπή. Το 1999 έγραψα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ένα κείμενο για τον ρόλο των λιμανιών(1). Τότε στην εφημερίδα υπήρχαν άνθρωποι όπως ο Λέων Καραπαναγιώτης. Το έκανε ιδιαίτερη παρουσίαση αναγνωρίζοντας την στρατηγική για την χώρα σημασία του. Τώρα δυστυχώς το επίπεδο της δημόσιας και της πολιτικής ζωής υποβαθμίζεται διαρκώς. Είναι το πέρασμα όχι στο νέο όπως προπαγάνδιζαν αλλά στην κακιστοκρατία.

Ένα μάθημα άλλων διανοητικών πολιτικών και ηθικών σταθερών έδωσε και ο Ισπανός Αρχιτέκτονας. Ένα οποιοδήποτε σχέδιο πρέπει να στηριχθεί στις αυτόχθονες, ενδογενείς δυνάμεις είπε. Θεμελιώδες αξίωμα για ανθρώπους, πολιτικούς ή επιστήμονες. Όχι για τους επαρχιώτες, τους αμαθείς και χειραγωγούς της κοινής γνώμης.

Η γνώμη μου είναι ότι αν γνώριζε την διανοητική μου προσπάθεια και τον πολιτικό μου αγώνα για την Ολυμπία και το Φάληρο,(2) επόμενα και την χρήση, την χειραγώγηση που του έγινε, για να καλυφθούν εγκληματικές πολιτικές του παρελθόντος και προγραμματικά κενά του σήμερα, δεν θα έρχονταν. Δεν θα δέχονταν την ολοκληρωτικού τύπου προσωπική χειραγώγησή του. Πολύ περισσότερο αν γνώριζε ότι φανατικοί αντίπαλοι του αγώνα μου ήταν οι σημερινοί οικοδεσπότες του.

Γράφω για αυτά τα ολοκληρωτικού τύπου χαρακτηριστικά του ΚΚΚΑΣΟΡ στο νέο μου βιβλίο(3). Ας θέσω όμως ορισμένα ερωτήματα. Θα έκανε αυτό το show ο αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ αν υπήρχαν στην χώρα συνθήκες ισότιμου Πολιτικού, Ακαδημαϊκού διαλόγου; Ισηγορία την ονόμαζαν στην Αθήνα. Όχι. Μπορούν να σταθούν αυτοί οι άνθρωποι σε μια ουσιαστική δημοκρατική συζήτηση για το τι έγινε στην Ολυμπία και το Φάληρο; Όχι. Αυτοί μπορούν να σταθούν στο δια βοής ναι ή όχι του γκάλοπ και τον ολοκληρωτικό έλεγχο της τηλεόρασης. Αυτό όμως δεν είναι δημοκρατικός διάλογος. Είμαι σίγουρος, ότι ο Ισπανός Αρχιτέκτονας, αν δεν τους το είπε, θα το σκέφθηκε. «Μα σχεδιάσατε έτσι, στο πόδι, τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, ώστε να γίνουν τόποι σκουπιδιών». Στο Λονδίνο με αφορμή τους Ολυμπιακούς έχουν την εξής προγραμματική αφετηρία. Να μην μιμηθούμε την Αθήνα. Εδώ προπαγανδίζουν, με ολοκληρωτικό, τρόπο, ότι έκαναν τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρόκειται για διαφορετικούς πολιτισμούς, για διαφορετικές αισθητικές. Υπάρχει όμως ένα ουσιαστικότερο ζήτημα. Αυτές οι συμπεριφορές, αυτές οι νοοτροπίες, αυτά τα ήθη, αυτή η πολιτική αισθητική χαρακτηρίζουν κεντρικές κοινωνίες, εκφραστές της κεντρικότητας των κοινωνιών, τις Ελίτ ή είναι συμπεριφορές περιθωρίου και των ανθρώπων του;

(1). Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη. Εκδόσεις Στράβων
(2). Τα Θαλάσσια Προπύλαια της Ακρόπολης, στο Πόλεων και Τόπου Παιδεία. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδόσεις Στράβων.
(3). Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος. Μιχάλης Χαραλαμπίδης Εκδόσεις Στράβων.

Γλυφάδα 14 Οκτωβρίου 2009

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ο ΕΝΟΧΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

Ο ΕΝΟΧΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
Μια πρόταση αποκατάστασης του λόγου απέναντι στον εκβαρβαρισμό.
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Τόσο η καταστροφή από τις πυρκαγιές στην Ολυμπία όσο και το τσιμέντο του Φαλήρου είναι αποκαλυπτικά της Πολιτικής ως ηλεκτρονικός λαϊκισμός, ως εμπαιγμός, ως απάτη που αναλύω στο νέο μου βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος» και αναφέρεται στις ολοκληρωτικού τύπου μεταλλάξεις αυτού του μορφώματος.

Η πυρκαγιά, η καταστροφή, το τσιμέντο οι πράξεις τους δηλαδή αποκαλύπτουν την υποκριτικότητα, το ψέμα, τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του προπαγανδιστικού λόγου τους. Είναι μια γνωστή μεθοδολογία αυτού του τύπου των ομάδων που θέλουν να συντηρηθούν στην εξουσία. Σε αυτές υπάρχει χάσμα λόγου και πράξης.

Η ηγεσία του ΚΚΚΑΣΟΡ έρχεται στην Ολυμπία μετά το δράμα, μετά τα καταστροφικά και εγκληματικά αποτελέσματα των πράξεων της, της αδράνειας, της αδιαφορίας, της ολιγωρίας της. Έρχεται «Κατόπιν εορτής».

Πολύ αργά «σκέφθηκαν» την Ολυμπία. Την «σκέφθηκαν» μετά την περιχαρή επίσκεψη τους την στιγμή της καταστροφής. Οφείλουν μάλιστα να πουν στον Ελληνικό λαό γιατί ήταν περιχαρής όταν καίγονταν η Ολυμπία; Αυτό προκύπτει από την εικόνα στην τηλεόραση κατά την επίσκεψη τους.

Όπως αργά σκέφθηκαν το πρότυπο της Βαρκελώνης. Το σκέφθηκαν μετά την μεγαλύτερη διεθνώς συσσώρευση ασχήμιας και τσιμέντου σε έναν όρμο. Όχι οποιοδήποτε όρμο. Στα «θαλάσσια Προπύλαια της Ακρόπολης» όπως τα ονόμασα το 1995(1). Τον όρμο του Φαλήρου. Ένα έγκλημα που βρίσκει τους ίδιους ενόχους απέναντι στην παγκόσμια κοινότητα η οποία θεωρεί την Ελλάδα πνευματική και αισθητική της πατρίδα.

Τόσο η Ολυμπία όσο και το Φάληρο μπορούσαν να ενταχθούν σε άλλου τύπου σχεδιασμούς με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 αλλά και πριν. Αυτό που πρότεινα ως σχέδιο αλλά και αντιστεκόμενος στην επερχόμενη καταστροφή τους(2).

Αυτοί όμως οι άνθρωποι της γκρίζας όχι της πράσινης ταυτότητας ήταν απέναντι μου, πολέμιοι. Οι ίδιοι υπονόμευσαν την ιδέα των νέων πόλεων όπως της Ρωμανίας και όχι μόνον. Στην Ολυμπία μάλιστα ακυρώθηκε με παρέμβαση τους η συμφωνημένη με τον τότε Δήμαρχο της Γιάννη Σκουλαρίκη ομιλία παρουσίασης του γνωστού σχεδίου μου(3). Αν είχε προϋπάρξει από τότε μέριμνα, αν την σκέφτονταν το 2004 ο ιερός αυτός τόπος δεν θα ήταν ανοχύρωτος από παράξενες επιβουλές, όπως συνέβη το καλοκαίρι του 2007.

Το θέαμα όμως του διευρυμένου περιφερόμενου ένοχου θιάσου προχθές στην Ολυμπία, όπως ένας παρόμοιος, ορισμένους μήνες μετά την πυρκαγιά, αναδεικνύει ζητήματα στα οποία αναφέρθηκα τότε με δήλωση μου που απευθύνονταν προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Βουλής. Η ηγεσία του ΚΚΚΑΣΟΡ εισάγει νέα ήθη, μάλλον αντί - ήθη τα οποία υποβαθμίζουν την πολιτική και δημόσια ζωή. Αναφέρομαι για αυτά τα χαρακτηριστικά, την ταυτότητα της στο νέο βιβλίο ως φαινόμενα που υπονομεύουν την Δημοκρατία.

Η διανοητική κλοπή, η πειρατεία, η αρπαχτή, η κουτοπονηριά, το ψέμα δεν έχουν να κάνουν με τα Ολυμπιακά ιδεώδη, με το πνεύμα της Ολυμπίας, ούτε τα ήθη μιας πολιτισμένης Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής χώρας που αντλεί τα πρότυπα της από την κλασική Ελλάδα. Ανήκουν σε άλλες σφαίρες και άλλες Περιφέρειες.

Ποτέ όμως οι αντί - αξίες , οι φορείς, οι εκφραστές τους δεν ήταν παραγωγοί επινοήσεων, αυθεντικότητας, δημιουργιών, αναγεννητικών πράξεων, ατμόσφαιρας πολιτισμού, ομορφιάς και όχι Κιτς.

Απόδειξη και η χθεσινή εικόνα του θιάσου της Ολυμπίας. Μια νομενκλατούρα που διάβαζε συλλαβίζοντας άναρθρα και ακατέργαστα – πέτρες παρά λόγια - τα κλοπιμαία της σε μια επιχείρηση εικονικής γραφειοκρατικής διακυβέρνησης.

Για ζητήματα όπως αυτά της Ολυμπίας, του περιβάλλοντος, της υπαίθρου, των αγροτών της περιφέρειας(4) που η ιστορία την βρίσκει ένοχη.

Δεν νομίζω ότι αυτό το θέαμα είναι αντιπροσωπευτικό της ποιότητας, των δυνατοτήτων, των προσδοκιών της χώρας και του ήθους μας.

Ένας κύκλος διαλόγου με κινήσεις πολιτών και τοπικούς θεσμούς της Πελοποννήσου μπορεί να αποκαταστήσει τον λόγο απέναντι στις πέτρινες λέξεις των γραφειοκρατών, αυτό το είδος του εκβαρβαρισμού. Προσκαλώ λοιπόν σε αυτόν τον διάλογο όλους τους συντελεστές του θιάσου. Μπορούν να έρθουν με τους συμβούλους τους Έλληνες ή Αλλοδαπούς. Είναι γνωστό όμως ότι φοβούνται τον διάλογο. Ιδιαίτερα μαζί μου.


(1). ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑ 2η Έκδοση. Εκδόσεις Στράβων.
(2). Στο ίδιο
(3). Αγροφιλία Αγροτική Αναγέννηση – Νέα Αγροτικότητα 4η Έκδοση. Εκδόσεις Στράβων και Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη η Νέα Συμμαχία.
(4). Όπως (3)

Γλυφάδα 12 Οκτωβρίου 2009

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ, ΝΟΜΕΒΡΙΟΣ 2009

ΠΡΙΝΤΕΖΙ – ΑΠΟΥΛΙΑ – ΙΤΑΛΙΑ Σαββάτο 17 Οκτωβρίου
BIBLIOTECA PROVINCIALE
LA QUESTIONE PONTIACA COME QUESTIONE EUROPEA – (Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό Ζήτημα)


ΙΘΑΚΗ – ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΔΡΑΚΟΥΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 25 Οκτωβρίου
ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΥΠΑΙΘΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΑΙΩΝΑ – Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΔΡΑΚΟΥΛΗ


ΡΩΣΙΑ ΡΟΣΤΟΒ – ΚΡΑΣΝΑΝΤΑΡ – ΓΚΕΛΕΝ – ΤΖΙΚ – ΜΟΣΧΑ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΩΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΖΗΤΗΜΑ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ιστορία της μεταπολίτευσης έδειξε ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν να Κυβερνούν ούτε να Κυβερνώνται. Επομένως αυτό το φιλμ της κυβέρνησης Χολιγουντιανού τώρα τύπου και την διαβαζόμενη με κόπο σήμερα ρητορεία του, το έχουμε ξαναδεί.

Ως γνωστόν από την δεκαετία του 80’ προσπάθησα να διδάξω ως θεωρία και ως προσωπικό παράδειγμα το πώς Κυβερνάται μια Χώρα. Έγραψα μάλιστα και ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Η ιστορία μου έδωσε δίκαιο. Δεν είχα δυστυχώς συνομιλητές. Τους προειδοποίησα ακόμη και πριν τις εκλογές του 81’. Αυτοί όμως είχαν την βουλιμία, την νεύρωση, την στέρηση με τα υπουργικά κουστούμια και τις Φώτο. Ειδικά οι συνομήλικοι μου. Αυτά συμβαίνουν συνήθως σε υποανάπτυκτα περιβάλλοντα. Πρόκειται για ένα ψώνιο. Με αυτόν τον τρόπο ανακυκλώθηκαν επί δεκαετίες από Υπουργικό κουστούμι σε κουστούμι, όπως στις πασαρέλες, παράγοντας ακυβερνησία παρά διακυβέρνηση, κρατισμό, διαφθορά, σπατάλη, διόγκωση του χρέους.

Έσπασαν όλα τα ρεκόρ. Δεν άφησαν ούτε ένα που δεν κατέρριψαν.

Τελικά μετέβαλαν τον Ελληνικό λαό σε Σίσυφο που αγωνίζεται δεκαετίες τώρα να ανεβάσει την πέτρα του χρέους αλλά αυτή κατρακυλά. Μιλώ στο νέο μου βιβλίο* για τον Σίσυφο επαναφέροντας γνώμες που ανέπτυξα αρχές της δεκαετίας του 80’. Όταν άρχισε το δράμα του Σίσυφου.

Παρατηρώντας κάτω από αυτό το πρίσμα την Κυβέρνηση δεν διακρίνει κανείς το νέο, την επάρκεια, την ικανότητα, μια άλλη πολιτική ηθική. Έχουμε επανάληψη, ανακύκλωση για να χρησιμοποιήσουμε μια οικολογική λέξη αιωνόβιων πλέον κουστουμιών, όπως περίπου στην παλιά Κίνα. Το παράδειγμα σε αυτό έδωσε εδώ και δεκαετίες, ως φανατικός ζηλωτής ο αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ Γ. Παπανδρέου. Αυτή είναι η αλήθεια και η αλήθεια δεν παραχαράζεται στις δημοκρατίες. Μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως παρατηρείται και στα μέρη μας τους τελευταίους καιρούς.

Έχουμε μια συνάθροιση ανεπαρκειών, του παλιού, του υπόλογου για το πρόσφατο παρελθόν, συν τις νέες στρατολογήσεις και προσηλυτισμούς που στερούνται των χαρακτηριστικών της αυθεντικότητας και της αθωότητας του νέου. Αυτήν την κατηγορία περιγράφω στο νέο μου βιβλίο. Έχει ενδιαφέρον και για τις Πανεπιστημιακές σχολές.

Η αναζήτηση «οικολόγου» είναι για να συμπληρωθεί το Look όχι η ουσία. Μπορεί να ονομασθεί ο εκφυλισμός της οικολογίας. Αυτή η επιχείρηση ως γνωστόν επαναλήφθηκε στο παρελθόν. Ήταν αναμενόμενο να διαφωνώ με τις δαιμονοποιήσεις, τις ανθρωποθυσίες για να ντυθεί το εναπομείναν πρώτο παλιό, καινούργιο, νέο και άφθαρτο. Τις θεωρώ κανιβαλισμό και όχι χαρακτηριστικό μιας πολιτικής κοινωνίας.

Αν δούμε και άλλους συμβολισμούς, την σημειολογία της σύνθεσης των προσώπων, των πράξεων, των αληθινών ταυτοτήτων τους, αναδεικνύονται πολλά αρνητικά και προσβολές της αξιοπρέπειας μας. Ένα χαρακτηριστικό είναι η υπερβολική υποκρισία, η θρασύτητα, ο εμπαιγμός, το ψέμα.

Πολύ πρακτικά όμως αναδεικνύεται το εξής ερώτημα; Ποιο είναι το πολιτικό, μορφωτικό, γνωστικό, τεχνοκρατικό βιογραφικό αυτών των ανθρώπων; Η εμπειρία λέει ότι αυτό που ξέρουν να κάνουν είναι να κατέχουν το κράτος, να παρκάρουν στην κυβέρνηση, να δανείζονται και να διορίζουν. Όχι να κυβερνούν.

Είναι οι πρώτοι στην Ευρώπη σε αυτό. Είναι πλέον πολύ γνωστό. Κρίθηκαν ήδη πολλές φορές και απέτυχαν. Αποτελούν πλέον μια κυβέρνηση της κάστας.

Βεβαίως η διανοητική κλοπή και η ολοκληρωτικού τύπου χρήση, προπαγάνδιση με ξύλινες λέξεις και συλλαβισμούς της διανοητικής και πολιτικής παραγωγής άλλων και ειδικά της δικής μου, δεν αποτελεί εφόδιο, πόρο διακυβέρνησης. Πρόκειται για την αυτοσυντήρηση μιας νομενκλατούρας, της κάστας, του λόμπυ όπως γράφω στο βιβλίο.

Η χώρα όμως αρχές του 21ου αιώνα το 2009 δεν μπορεί να διαιωνίζει το δράμα του Σίσυφου. Ούτε εναλλασσόμενοι διαδοχικά στου κασίδη το κεφάλι, να μαθαίνουν διάφοροι μπαρμπέρηδες.

Σε μια ιστορική περίοδο που οι συνθήκες ήταν και είναι πολύ ευνοϊκές για τον Ελληνισμό. Από το 1985 υποστηρίζω ότι μπήκαμε στην ευτοπία. Αντιμετωπίστηκα για αυτά με απόψεις, μεθόδους πεζοδρομίου και όχι μόνον.

Πιστεύω ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια ανακύκλωσης της ανεπάρκειας, της παρακμής, του εμπαιγμού, της κακιστοκρατίας. Είμαστε εκτός παραμέτρων σε όλους τους τομείς με ευθύνη αυτού, με όνομα και επίθετο, παλιού και ανίκανου πολιτικού προσωπικού που αποτελεί όχι μόνο τον μεγάλο ασθενή της χώρας αλλά τον σύγχρονο Γόρδιο Δεσμό της. Οι Πολίτες αρχίζουν να εντοπίζουν την αιτία του κακού παρ’ όλες τις συνθήκες ολοκληρωτισμού.

Τα τελευταία χρόνια αποδείχθηκε ότι η χώρα στερείται Πολιτικών οικονομικών, Πνευματικών Ελίτ. Είναι όμως πλέον η στιγμή αυτών που οφείλουν να στέκονται ως διευθύνουσες ομάδες της χώρας, να σκεφθούν με αίσθημα ευθύνης ιστορικές πρωτοβουλίες άλλων διαστάσεων και επιπέδων. Μέχρι σήμερα δεν έδειξαν ένα παρόμοιο αίσθημα. Αυτή μπορεί να πάρει την μορφή της συγκρότησης μιας κυβέρνησης ειδικών, με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό που θα έχει την υποστήριξη όλων των πτερύγων της Βουλής και την συγκατάθεση των Πολιτών.

Ένα πράγμα παραδείγματος χάριν που θα κάνει αυτή η κυβέρνηση, εκτός των άλλων μαθημάτων Διακυβέρνησης, είναι μια ολοκληρωμένη πολιτική για την ναυτιλία. Η ναυτιλία ειδικά σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης είναι η ΩΚΕΑΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.

Τους μίλησα για αυτό στην Χίο. Ένα στάσιμο, γραφειοκρατικό, ανεπαρκές μυαλό, η κυβέρνηση της ανεπάρκειας στερείται αυτής της λέξης, της οπτικής.

Το δεύτερο πεδίο αφορά την επιστροφή της πολιτικής ως ιδέες, ως αξίες και όχι ως αντιαξίες, ως εκπαίδευση και όχι ως αντιεκπαίδευση, ως αλήθεια και όχι ψέμα, ως πολιτικό κίνημα και όχι λόμπυ και κάστα. Ως σχέδιο και όχι εκφυλισμό της έννοιας του σχεδίου, της προοπτικής που χρόνια επεδίωξα να εισαγάγω.

Αυτό σημαίνει πρωτοβουλίες για την δημιουργία ενός αυθεντικά, νέου μεγάλου Δημοκρατικού Κόμματος. Οι συνομιλητές και οι συμπρωταγωνιστές του βρίσκονται πλέον παντού. Η δημιουργία του είναι αίτημα της περιόδου, των αναγκών και των Εθνικών οριζόντων μας.

Η ανακυκλωνόμενη σύγχυση εμποδίζει την χώρα και τους Έλληνες να συγχρονισθούν με την ιστορία που αυτή την φορά είναι με το μέρος μας.


*Μιχάλης Χαραλαμπίδης «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ». ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΡΑΒΩΝ. ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009.


Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΟ ΣΥΝΤΗΡΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΩΗ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΟ ΣΥΝΤΗΡΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΩΗ

Ο Κ. Καραμανλής οφείλει να πει στον Ελληνικό λαό εάν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα έχουμε ανάδειξη κυβερνήσεων ή παράδοση της κυβέρνησης και εξωθεσμικά διαπραγματευμένη επετηρίδα πρωθυπουργών. Προϋπόθεση για την λειτουργία της Δημοκρατίας και ειδικά της καθολικής ψηφοφορίας είναι η εγγύηση των δικαιώματος των πολιτών να γνωρίζουν. Αυτό το δικαίωμα στερούνται οι Έλληνες πολίτες. Δεν γνωρίζουν.

Είχαμε μια μεθοδευμένη συστηματικά αντιδημοκρατική επιβολή και όχι δημοκρατική εκλογή. Επεβλήθηκαν οι εξωθεσμικές κινήσεις με όργανα την τηλεκρατία, την γκαλοποκρατία, την ελεγχόμενη δημοσιογραφία. Μικρό παράδειγμα η συνέντευξη του αργηγού του ΚΚΚΑΣΟΡ Γ. Παπανδρέου στην έκθεση Θεσσαλονίκης. Επέστρεψε ό,τι πιο παλιό, ένοχο για το παρελθόν και το παρακμιακό παρόν της χώρας συντηρήθηκε αντιδημοκρατικά στην δημόσια ζωή. Πρόκειται για μεθοδεύσεις που προσβάλουν την Ελλάδα και τους Έλληνες και συνιστούν την Ελληνική σύγχρονη ανωμαλία. Μια κοινωνία συντηρούμενης σύγχυσης είναι μια εύκολα χειραγωγήσΙμη κοινωνία.

Οι χειραγωγημένες κοινωνίες στερούνται την κινητήρια δύναμη της αυτοπεποίθησης. Γιατί η αυτοπεποίθηση προϋποθέτει την αυτοεκτίμηση η οποία απουσιάζει. «Το Μηδέν εις το Πηλίκιον» δεν είναι εφόδιο για το μέλλον.

Γλυφάδα 5 Οκτωβρίου 2009

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ο ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΓΚΑΛΟΠΟΚΡΑΤΙΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΓΚΑΛΟΠΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΛΛΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣ – ΚΡΑΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΑΛΛΟ
ΔΙΑΜΟΙΡΑΣΜΟΣ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΛΟΜΠΥ

Ο Γ. Παπανδρέου αφού πρωτοστάτησε φανατικά στον κρατικίστικο εκφυλισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στο επόμενο στάδιο στην μετάβαση στο εικονικό κόμμα, παραμονές εκλογών του 2009, έβγαλε από το καπέλο τον διαχωρισμό Κράτους – Κόμματος. Το ΚΚΚΑΣΟΡ όμως είναι πλέον μια κάστα, ένα λόμπυ. Θέλει να κάνει διαχωρισμό, διαμοιρασμό ρόλων, προνομίων, απολαβών στο εσωτερικό του λόμπυ γιατί κόμμα δεν υπάρχει.

Αυτούς τους μετασχηματισμούς του μη κόμματος αναλύω στο νέο μου βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ». Είναι χρήσιμο γιατί αποκαλύπτει αυτήν την ολοκληρωτικού τύπου αντιπαιδεία, αντιεκπαίδευση και τις αντιαξίες, φορέας των οποίων είναι ο Γ.Π. μεταμορφωνόμενος.

Περιγράφω στο βιβλίο αυτές τις μεταλλάξεις. Τολμά να τις παρουσιάζει γιατί ξέρει, συμμετέχει στην καταστροφή του Διαλόγου, της Δημοκρατίας. Στην Γαλλία, την Γερμανία, την Σουηδία δεν θα το τολμούσε. Ούτε στις Η.Π.Α. Τον διαχωρισμό έπρεπε να τον σκεφθεί το 81’ όχι το 2009. Είναι πολύ αργά πλέον.

Θεωρεί τους Έλληνες Πορτορικανούς ή υπηκόους Βαλκανικών ναρκοκρατιδίων.

Οι Έλληνες πρέπει να τον δείξουν ότι δεν είναι Πορτορικανοί. Το δίλημμα των εκλογών είναι Δημοκρατία ή Γκαλοποκρατία, προϊόν της οποίας είναι ο Γ.Π..

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ «ΤΟ ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ «ΤΟ ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ»

Μια συζήτηση για την παιδεία, την εκπαίδευση οφείλει να έχει ως αφετηρία τα περιεχόμενα τους. Μπορεί να υπήρξαν κύκλοι ονομαζόμενου «διάλογου» για αυτά αλλά απουσίαζαν τα περιεχόμενα της παιδείας, της εκπαίδευσης. Όταν αυτό επικεντρώνεται και περιορίζεται στην πώληση ή δωρεάν παροχή ηλεκτρονικών υπολογιστών τότε μπορεί να είσαι πλασιέ τους όχι όμως αγωγός μιας παιδείας περιεχομένων.

Η πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν σημαίνει πρόσβαση στην γνώση.

Όπως είναι ορατό στα λεγόμενα «ντιπέιτ» το πολιτικό προσωπικό της χώρας, η κακιστοκρατία, δεν μπορεί να αναπτύξει μια συζήτηση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας ως κοινωνία. Αυτό το φαινόμενο των αρχηγών μαγνητοφώνων ειδικά ορισμένων είναι μοναδικό στην Ευρώπη και ίσως στον Κόσμο.

Μια συζήτηση για την παιδεία και την εκπαίδευση θα έθετε εκτός των άλλων το ζήτημα της σχέσης Ιστορίας και Παγκοσμιοποίησης. Για το πώς επιδρά αυτό στον υλικό και πνευματικό μας πολιτισμό. Έχω αναφερθεί χρόνια πριν στο πεδίο των πολιτικών αλλά και των διανοητικών προσπαθειών μου. Στο βιβλίο « Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη» καθώς και στο τελευταίο « Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ».

Μια συζήτηση θα αναδείκνυε το εξής ζήτημα. Μπορεί τα μέλη του ΚΚΚΑΣΟΡ και τα στελέχη του να διδάσκονται στα πλαίσια της νέας ιδεολογίας και της νέας συμπεριφοράς ότι οι Έλληνες «συνωστίζονταν στην Σμύρνη». Μιας και ο ουσιαστικός συγγραφέας του βιβλίου της Ρεπούση είναι ο Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται για μια φιλορατσιστική, απολογητική του Κεμαλισμού φράση. Αυτή πρακτικά επιβεβαιώθηκε και από τον γνωστό χορό στο πράσινο γκαζόν της Σμύρνης. Είναι η αντίληψη του αρχηγού του ΚΚΚΑΣΟΡ και υιού του Ανδρέα Παπανδρέου για το πράσινο αλλά και την Εθνική Ανάταση (με το τελευταίο θέλουν να εκφυλίσουν μια γνωστή φράση μου).

Ο χορός του Γ. Παπανδρέου στο πράσινο γκαζόν της Σμύρνης. Η αντίληψη τους για την «Εθνική Ανάταση»

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι αν η προσδοκία, ο στόχος, το σχέδιο τους είναι να διδάσκονται τα Ελληνόπουλα ότι οι Έλληνες «συνωστίζονταν στην Σμύρνη». Αν δηλαδή θα εισαγάγουν τα παιδιά στον απανθρωπισμό και την βαρβαρότητα. Σε μια Δημοκρατία αυτό το εύλογο ερώτημα θα έθετε μια πραγματική αληθινά ελεύθερη δημοσιογραφία. Αυτή απουσιάζει. Το θέτουν όμως οι Ελεύθεροι Πολίτες εκφράζοντας ταυτόχρονα την περιφρόνηση τους προς όλους αυτούς που ταυτίζονται με αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα και αντιπρότυπα που θέλουν να μας επιβάλλουν αντιδημοκρατικά.

Τόσο ο αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ όσο και οι παλιοί και νέοι προσηλυτισμένοι σε αυτές τις θεωρίες συνεργάτες του αντέδρασαν στην απόσυρση αυτού του φασιστικού βιβλίου. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ορισμένοι Πόντιοι – Ίωνες – Θρακιώτες, άνδρες και γυναίκες. Αυτή η κατηγορία αξίζει της μεγαλύτερης περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Είναι η σύγκρουση των Μουσών με τα τέρατα. Αυτό συμβολίζει το εξώφυλλο του τελευταίου μου βιβλίου.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Άλλο Green Party και άλλο Golden Party

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

Άλλο Green Party και άλλο Golden Party

Ο σχεδιασμός μιας άλλης ανάπτυξης δεν περιορίζεται στο πράσινο, στο δάσος, στην αρκούδα, την ενέργεια. Είναι πολυδιάστατη, ολική. Η μονομερής εμμονή εκφράζει αναλυτική αδυναμία και επόμενα αδυναμία πολιτικών πρωτοβουλιών και σχεδιασμού. Είναι γνωστή και ορατή η αναλυτική αδυναμία αυτού που στην Ελλάδα ονομάσθηκε Οικολογία. Η Θεωρητική, Μορφωτική αδυναμία τους ήταν γνωστή και ερμηνεύσιμη. Διαπίστωσα όμως την καθυστέρηση τους στις προτάσεις μου για τις Πόλεις, την Ρωμανία. Η πλέον σοβαρή Οικολογική πρόταση για την Χώρα και πρωτοποριακή Παγκοσμίως.

Πρόκειται όμως για μια κατηγορία ανθρώπων που εκφράζουν μια αυθεντικότητα. Δεν μιλώ βέβαια για το Κεμαλικό Φιλορατσιστικό δηλαδή δίκτυο που εκφράσθηκε με εκδηλώσεις λατρείας προς τον Χίτλερ των λαών μας, τον Κεμάλ. Κεμάλ και Οικολογία δεν γίνεται.

Διαφορετική είναι η περίπτωση του Γ. Παπανδρέου. Ταυτίσθηκε με το γκρίζο, το πλαστικό όχι το πράσινο, είναι μια περίπτωση ψευτοπρασινισμού που συλλαβίζει ακατέργαστες φράσεις ή αυτό που παρατηρείται στα λεγόμενα Ντιμπέιτ. Μιλάμε με σκονάκια όπως κάνουν οι κακοί μαθητές για να περάσουν τις τάξεις.

Όπως γράφω στο νέο μου βιβλίο Άλλο Green Party και άλλο Golden Party. Όταν όμως θέλεις να επιβάλεις τα Golden Boys ως Green boys τότε είμαστε στον ολοκληρωτισμό, γράφω για αυτά. Μια περίπτωση που κινείται ανάμεσα στην θρασύτητα και την Κωμικότητα είναι η περίπτωση της Βαρκελώνης. Η Βαρκελώνη του Γ. Παπανδρέου είναι οι τόνοι τσιμέντου στο Φάληρο. Αυτή είναι η ταυτότητα του. Δεν είναι η οδός Ικαρίας ή οι Ramplas της Βαρκελώνης.

Οι κάτοικοι της Καλλιθέας και του Φαλήρου γνωρίζουν τον Αγώνα μου να μην γίνει η Καλλιθέα Άθεη. Να έχουμε τις Ramplas κάτω από την Ακρόπολη. Ο Γ.Π. όχι μόνον ήταν στην άλλη πλευρά αλλά υπονόμευσε τον διανοητικό, πολιτικό και προγραμματικό μου αγώνα με Κρατικό – παρακρατικούς μηχανισμούς.

Βέβαια για τον Γ.Π. ισχύει επίσης το Κεμάλ και Οικολογία. Δυστυχώς κάποιοι θέλουν να μας επιβάλουν να ασχολούμαστε με τους εκπροσώπους του χθες, της παρακμής παρουσιάζοντας το πολύ παλιό ως νέο. Είμαστε στο μοντέλο που περιγράφει ο Όργουελ. Αυτό είναι το πρότυπο τους.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ΤΕΡΑΤΟΓΟΝΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ

Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ

Η ΤΕΡΑΤΟΓΟΝΙΑ*

Η πρώτη στιγμή θανάτου, το πρώτο Κάπα είναι ο Κοσκωτάς, η υπόθεση Κοσκωτά. Ήταν η πρώτη απόπειρα πραξικοπηματικής διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ από το Γ. Παπανδρέου. Όχι διαμέσου του ιστορικού φυσικού χώρου, των αντιπαραθέσεων, του διαλόγου, των ικανοτήτων στο εσωτερικό του κόμματος, στα πλαίσια της ιστορικής πολιτικής διαλεκτικής του αλλά διαμέσου εξωτερικών οδών, διαμέσου του παράθυρου, του εξωτερικού περιβάλλοντος, του συστήματος Κοσκωτά.

Η εισήγησή μου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά που δημοσιεύω στον παρόντα τόμο αναλύει τις διαστάσεις του φαινομένου και φωτογραφίζει τον τότε ουσιαστικό πρωταγωνιστή τον Γ. Παπανδρέου. Η τότε απόπειρά του εκτός των άλλων εστερείτο όπως και η σημερινή της ελάχιστης πολιτικής νομιμοποίησης στο επίπεδο της πολιτικής επάρκειας, της προσφοράς, των αγώνων, των γνώσεων, των ικανοτήτων. Η συγγενική δεν ισχύει στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Ο ιστορικός απολογισμός αυτής της εκτροπής του ΠΑΣΟΚ, του πρώτου θανατηφόρου κτυπήματος στην πορεία του ήταν η σύγχρονη τραγωδία που έζησε η χώρα και η δημοκρατική παράταξη από το 1986 έως το 1992. Είχαμε την πρώτη μεγάλη ηθική απονομιμοποίηση της Δημοκρατικής παράταξης. Αντί για το ραντεβού με την ιστορία που περίμεναν γενιές Ελλήνων, όλων των Ελλήνων ζωντανών ή νεκρών, όταν επέστρεφε η ιστορία και η γεωγραφία με το τέλος του διπολισμού, οι Έλληνες έβλεπαν στην τηλεόραση την Δίκη. Θύμιζε το 1920-22, το 1944, άλλες χρονολογίες χαμένων ραντεβού.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν ήταν στην Δίκη.

Εξοστρακίστηκε από τις διαδικασίες της εσωτερικής ζωής του ΠΑΣΟΚ αλλά και της δημόσιας ζωής. Εμφανίζονταν δειλά, ένοχα, σποραδικά στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Σώθηκε στο παρά λίγο εκλεγόμενος πρώτος εκ των τελευταίων στο συνέδριο του 1990. Το κοινό αίσθημα των συνέδρων, η κοινή γνώμη στο ΠΑΣΟΚ ήταν ότι αυτός ήταν το κινητήριο πρόσωπο της υπόθεσης Κοσκωτά στην πολιτική της ουσία. Επανήλθε μετά από χρόνια στη ζωή του ΠΑΣΟΚ και την δημόσια ζωή αφήνοντας ορφανό, παροπλισμένο, έναν μηχανισμό ανθρώπων που σήμερα επιστρατεύει εκ νέου. Το πρώτο Κ του νέου ονόματος είναι ο Γεώργιος Κοσκωτάς...

Πάντοτε στις τραγωδίες υπάρχουν ορισμένοι φυσικοί θάνατοι. Πνευματικοί υπάρχουν πολλοί… Ένας ήταν του Αγαμέμνονα. Αυτά τα ονόματα της κλασικής τραγωδίας επιμένουν να είναι πάντοτε παρόντα…

Στην περίπτωση του προτεινόμενου προτύπου έχουμε την εξής πρωτοτυπία. Απουσιάζει το πολιτικό κόμμα, το συλλογικό χάρισμα του κόμματος. Ταυτόχρονα απουσιάζει το χάρισμα του αρχηγού. Έχουμε το πρότυπο του μη-κόμματος και του μη-αρχηγού.

Που στηρίζεται όμως αυτό το παραφύσιν, το κακόδοξον και αλλότριον, σε σχέση με την ιστορία και τις μελλοντικές ανάγκες της χώρας πρότυπο; Ποια είναι η δύναμη πυρός του;

Η δύναμη πυρός του βρίσκεται στο εξωτερικό περιβάλλον, στα λόμπυ, τα Μ.Μ.Ε, σε εξωθεσμικούς και εξωελλαδικούς μηχανισμούς. Ακόμη και δεξιοί δημοσιογράφοι δέσμιοι αυτών των μηχανισμών το προάγουν. Είναι μια περίοδος επανακαθορισμού των συνασπισμών, των πολιτικών κομμάτων με βάση γεωπολιτικές αφετηρίες…

Η ταύτιση με το Αμερικανικό πρότυπο εκφράζεται σε πολλά πεδία. Πολλές δεσμεύσεις και θέσεις του Γ. Παπανδρέου για τα εθνικά μας ζητήματα ταυτίζονται με τις γεωπολιτικές επιλογές των Η.Π.Α. Με έναν τρόπο υφιστάμενο – νεοεθνικόφρονα όπως το ονόμασα, πελάτη, όχι ισότιμου εταίρου. Το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι το πλέον ή μάλλον είναι το Αμερικανικό κόμμα, μη-κόμμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Το υπό οικοδόμηση Αμερικανικό κόμμα… Υπονόμευσε ήδη αρκετά την Εθνική υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση…

*Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ» Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΦ/ΕΞ. ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Μιλώντας σε Ρ/Σ της Μακεδονίας – Θεσσαλονίκης ως απάντηση στο ερώτημα ποιόν πίεζε ο Γ. Παπανδρέου να εκφρασθεί υπέρ της διπλής ονομασίας στο Σκοπιανό.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΦ/ΕΞ. ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟ: ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

Αυτήν την κρίσιμη για την χώρα περίοδο οφείλουμε να υπερασπισθούμε τις αξίες, τις αρχές, την έννοια των αξιών, τους ανθρώπους που τις υπηρετούν.

Η Ηλεία, η Ολυμπία οφείλει να βραβεύσει, να τιμήσει τον Γ. Ζαφειρόπουλο και να καταδικάσει τους φορείς των αντιαξιών, του σκότους. Ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος αντιστάθηκε στις διαταγές του τότε ΥΠ/ΕΞ Γ. Α. Παπανδρέου να εκφρασθεί υπέρ της διπλής ονομασίας στο Σκοπιανό. Ο Ζαφειρόπουλος φέρνει ως πρόσωπο, μια κληρονομιά αγώνων, αντίστασης του Π.Α.Κ.. Για αυτό αντιστάθηκε, περιφρόνησε τις διαταγές του Γ. Παπανδρέου που μισεί τις μνήμες των αγώνων γιατί δεν συμμετείχε.

Ο Ζαφειρόπουλος αντιστάθηκε, άλλοι δεν αντιστάθηκαν όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες εξελίξεις.

Ήθελα επίσης να απευθύνω ένα ερώτημα στον Ε. Βενιζέλο όχι ως πολιτικό αλλά κύρια ως ακαδημαϊκό. Όχι μόνο η ιστορία και πολιτική αλλά κύρια η Επιστήμη λέει ότι ο Γ.Α. Παπανδρέου αντιπροσωπεύει μια περίπτωση ολοκληρωτισμού. Ο ίδιος ο Ε. Βενιζέλος υπέστη αυτόν τον ολοκληρωτισμό, τον «διάλογο του καφέ». Η περίπτωση του Γ.Π. οφείλει να προκαλεί το επιστημονικό ενδιαφέρον των Πανεπιστημιακών σχολών, των Φοιτητών και των καθηγητών. Το βιβλίο μου είναι πρόταση για μια επιστημονική, εκτός από την πολιτική, συζήτηση. Διαφορετικά όταν στους νέους ανθρώπους παρουσιάζεις τον ολοκληρωτισμό ως Δημοκρατία, το παλιό ως νέο και το γκρίζο ως πράσινο τότε ρίχνουν πέτρες.

Το ερώτημα μου προς τον Ε. Βενιζέλο είναι το εξής. Γιατί συμμετέχει σε αυτήν την αθλιότητα. Στον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και ειδικά του Κόσμου της Δημοκρατικής παράταξης. Η μη συμμετοχή του θα είναι απελευθερωτική για αυτόν τον χώρο και την χώρα.

Τι σχέση έχει αυτό που διαδραματίζεται με την Δημοκρατία και την Αξιοπρέπεια της χώρας. Οι πρώτοι που προσβάλλονται είναι οι πνευματικοί άνθρωποι. Επί πλέον αποτελεί προσβολή για την Δημοκρατική Θεσσαλονίκη η συνέντευξη του Γ. Παπανδρέου στην έκθεση. Η εικόνα παρέπεμπε σε άλλες εποχές που η Δημοκρατία ήταν σε γύψο. Ήμουν τότε στην Θεσσαλονίκη.

Θα καλούσα επίσης ειδικά τους πολίτες της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης να καταψηφίσουν αυτό το στρώμα των καριεριστών υποψηφίων του ΚΚΚΑΣΟΡ που σιωπούν για καίρια ζητήματα όπως αυτό για το οποίο αντιστάθηκε ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος από την Ηλεία.

Πρέπει να ομολογήσω ότι, λόγω μνήμης η στάση του Ζαφειρόπουλου μου ήταν αναμενόμενη. Δυστυχώς όμως στον χώρο αυτό δεν υπάρχουν πλέον ιστορικά υποκείμενα ή ιστορικοί συνομιλητές. Η εικόνα μάλιστα πολλών είναι θλιβερή έως κωμική. Είναι ΚΚΚΑΣΟΡ όπως λέει η ιστορία ΟΧΙ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αν υπάρχουν ας το αποδείξουν.

Το 89’ ζήσαμε την τραγωδία. Τώρα η ιστορία επιστρέφει διαφορετικά, ως φάρσα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(Με αφορμή την παρουσία του Γ.Α. Παπανδρέου στην Θεσσαλονίκη)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ 21^ο ΑΙΩΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ

ΘΕΛΕΙ ΗΓΕΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ο Γ.Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΠΙΕΖΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΘΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

Σε όλα τα ζητήματα στα οποία αναφέρθηκε ο αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ Γ.Α. Παπανδρέου όπως ονομάζω την μετάλλαξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προκύπτει υπόλογος ιστορικά. Πρόκειται για τα χαμένα ραντεβού της χώρας, του συστήματος Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες για τα οποία είναι υπόλογος απέναντι στον Ελληνικό λαό και τον κόσμο της Δημοκρατικής παράταξης.

Η ιστορία λέει ότι ο Γ.Α. Παπανδρέου αποτέλεσε έναν από τους πρώτους υπεύθυνους του εκφυλισμού του εγχειρήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το πρώτο παλιό, το περισσότερο παλιό από τον Τσοχατζόπουλο, τον Σημίτη, τον Βερελή, τον Παπαντωνίου, τον Νεονάκη, τον Τσουκάτο. Αυτό λέει η ιστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Η ιστορία δεν παραχαράσσετε. Προσωπικά μου δίνει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να λέω ποιος είναι το παλιό και ποιος όχι σε αυτόν τον χώρο.

Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία αλλά και η πραγματικότητα είναι αποκαλυπτική των ΜΕΓΑΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΟΥ σε όλα τα ζητήματα στα οποία αναφέρθηκε.

Στην «αυτονομία της πολιτικής»! στην «διαφθορά»! στην «διαφάνεια»! στίς «πόλεις»! στην «Βαρκελώνη»! το «πράσινο»! την «παιδεία»! τις «εναλλακτικές πηγές ενέργειας»! την «Εθνική ανάταση»! την «γεωργία»!

Ας μείνουμε στο τελευταίο. Όταν εξαφάνισες την πλέον πλούσια στον κόσμο γαστρονομική γεωργία κινδυνεύοντας να χάσεις και την τυπικότητα, την αυτοχθονία της φέτας, τότε δεν νομιμοποιείσαι να μιλάς. Μιλάς τρόπος του λέγειν γιατί είναι ορατή η λεκτική πενία, η άγνοια των όρων, η απουσία παιδείας και σχεδίου για την αναγέννηση της υπαίθρου.

Θα μείνω σε μια στιγμή της κομματικής ιστορικής μνήμης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αφορά αυτά τα ζητήματα. Όταν ξέσπασε το φαινόμενο των τρελών αγελάδων σε μία συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η Άννα Διαμαντοπούλου μου είπε «Δικαιώθηκες πάλι». Δικαιώθηκα μεν, όπως και σε πολλά άλλα, η χώρα όμως, οι αγρότες έχασαν το «τραίνο των τροφίμων» όπως το ονόμασα και έμειναν στην παλιά γραμμή Λαρίσης – Βόλου. Αντί για την ειλικρινή συγνώμη, την σιωπή, την παραίτηση, την αποχώρηση - αυτό γίνεται στις δημοκρατίες - ο Γ.Α. Παπανδρέου επιλέγει την θρασύτητα, τον κυνισμό, το ψέμα, τις αντιδημοκρατικές μεθόδους για να καλύψει την ευθύνη, την ενοχή του σε πολλά ζητήματα.

Το δώρο όμως προ ολίγων ετών – προχθές – με την πλαστική σακούλα στον Μπούς κατά την συνάντηση τους είναι δηλωτικό της αληθινής ταυτότητας του, της παρακμιακής εικόνας της χώρας που παρουσίασε διεθνώς, αποκαλυπτικό των σημερινών ψεμάτων και της ανερυθρίαστης υποκρισίας. Δεν του δώρισε ούτε Έλαιον Κρήτης, Μεσσηνίας, Αργολίδος, Ελληνικόν Έλαιον 2004, μαστίχα Χίου, μαυροδάφνη Πατρών και πολλά άλλα κοσμήματα. Έμεινε στην πλαστική σακούλα του Duty Free. Αναφέρομαι σε αυτά στο βιβλίο μου «Αγροφιλία». Αλλά η TV μπορεί να προβάλει την εικόνα με την σακούλα.

Η περίπτωση του Γ.Α. Παπανδρέου όχι μόνον ως παρελθόν αλλά και παρόν εισαγάγει ήθη και μεθόδους που προκαλούν μεγάλες παθολογίες στην Δημοκρατία μας.

Τα άλλα κόμματα δεν έχουν μια αναλυτική, επιστημονική και πολιτική προσέγγιση αυτής της περίπτωσης. Στο νέο μου βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ – Ο Εκφυλισμός Ενός ιστορικού εγχειρήματος» αναφέρομαι και σε αυτήν την παθολογία. Πρόκειται για μια περίπτωση που ρίχνει πολύ χαμηλά τις πολιτικές, διανοητικές, πολιτισμικές και ηθικές σταθερές της δημόσιας ζωής. Όσοι βρίσκονται πίσω από αυτήν δεν προσφέρουν υπηρεσίες στην χώρα και το Έθνος.

Σε καμία Ευρωπαϊκή Δημοκρατική χώρα δεν θα επιτρέπονταν να ειπωθούν τόσο μεγάλα ψέματα, με έναν ολοκληρωτικό τρόπο όπως αυτές τις ημέρες στην Θεσσαλονίκη. Η αποκατάσταση της μνήμης, της αξιοπρέπειας, ενός νέου πολιτικού ήθους, είναι έργο των Ελλήνων Πολιτών και μιας νέας γενιάς αληθινά νέων Πολιτικών, όχι του παλιού, του πολύ παλιού που θέλει με θράσος να παρουσιασθεί ως νέο. Θεωρώντας τους Έλληνες Πορτορικανούς ή υπηκόους Βαλκανικών ναρκοκρατιδίων, προσβάλλοντας τους.

Θα ήθελα όμως να επαναφέρω ένα ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκα πριν λίγες ημέρες και στο οποίο ο Γ.Α. Παπανδρέου συνελήφθη επίσης να ψεύδεται. Οφείλει δημόσια, να πει την αλήθεια, όχι ελισόμενος κουτοπόνηρα όπως έκανε στην ερώτηση δημοσιογράφου για το σχέδιο Ανάν και την δική του πρωταγωνιστική παρεμβατική διαπλοκή.

Οφείλει να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό γιατί ως υπουργός Εξωτερικών – με απόλυτη επιτροπεία, Πρωθυπουργός στα Εθνικά – πίεζε, επέμενε για την γραμμή της διπλής ονομασίας στο Σκοπιανό; Γιατί αυτή η πίεση έφθανε μέχρι τον καταναγκασμό συναδέλφου του ο οποίος αντιστάθηκε;

Ποιος, ποιοι του υπαγόρευσαν αυτήν την γραμμή; Γιατί δεν την έκφρασε δημόσια ο ίδιος όπως έκανε με το σχέδιο Ανάν αλλά ήθελε να την επιβάλει σε άλλον; Τι δηλώνει αυτή η μέθοδος; Τι σημαίνουν όλα αυτά για την δημοκρατία και την Εθνική κυριαρχία;

Η Ελλάδα στον 21^ο αιώνα δεν μπορεί να πορευθεί μέσα στο σκότος και το ψέμα. Θέλει ηγεσία που θα την εμπιστεύονται οι Έλληνες Πολίτες.

Γλυφάδα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΛΛΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΛΛΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΜΩΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

Οι Εκλογές σε κρίσιμες περιοχές όπως η δική μας, σε στιγμές αποφασιστικές που κρίνονται εθνικά συμφέροντα καθώς και στιγμές μεγάλης χειραγώγησης εξωθεσμικών κέντρων απαιτούν από τους πολίτες άλλη στάση και συνείδηση.

Αρκετές στιγμές της ιστορίας τους οι Έλληνες δεν έδειξαν την ανάλογη ευθύνη. Τελευταία ήταν το 2000 και το πλήρωσαν. Η πιο παλιά νέα διοίκηση του ΚΚΚΑΣΟΡ όπως ονομάζει η ιστορία το πρώην ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν διαθέτει τα εχέγγυα που θα προκαλούσαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων Πολιτών και πολύ περισσότερο των παροικούντων την Ιερουσαλήμ.

Στις μεταλλάξεις που έχει υποστεί αυτός ο χώρος αναφέρομαι στο νέο μου βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ – Ο Εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος» θα κυκλοφορήσει εντός του Σεπτεμβρίου. Ανοίγει μια συζήτηση για τα πολιτικά κόμματα και ειδικά το φαινόμενο ΚΚΚΑΣΟΡ. Περιλαμβάνει την επιστημονική μου προσέγγιση για αυτό. Η πολιτική είναι διατυπωμένη εδώ και καιρό. Αντιπροσωπεύει ότι πιο παλιό, ότι πιο οπισθοδρομικό διαθέτει η δημόσια ζωή.

Οι εκλογές ειδικά στις Ελληνικές συνθήκες ίσως περιορίσουν τα περιθώρια συζήτησης αλλά αυτή θα συνεχισθεί μετά από αυτές. Περίμενα να γίνουν τον Μάρτιο. Το γιατί, το πώς γίνονται, η πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι επιβεβαίωση αυτών που γράφω. Ιδίως η προστασία του αρχηγού του ΚΚΚΑΣΟΡ. Είναι γνωστό ότι ο Γ. Παπανδρέου κατά την συνδιοικησή του με τον Κ. Σημίτη ήταν ο επίμων καθοδηγητής της γραμμής της διπλής ονομασίας στο Σκοπιανό. Όπως ήταν καθοδηγητής σε πολλά άλλα. Αυτό αποσιωπάται.

Οι πολίτες στις δημοκρατίες και τις αξιοπρεπείς, πολιτισμένες χώρες δεν μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε αυτού του τύπου τα πρόσωπα. Υπάρχει ακόμη μια πλευρά. Η ήττα αυτών των φαινομένων, που δεν παρατηρούνται στις Ευρωπαϊκές χώρες, η ήττα αυτής της ομάδας θα απελευθερώσει την δυναμική αυτού που ονομάσθηκε δημοκρατική παράταξη και υπέστη βέβαια πολλές αλλοιώσεις. Θα απελευθερώσει κύρια την πολιτική ζωή αλλά και την δυναμική και αυτονομία της χώρας. Θα ανοίξουν οι διαδικασίες για την δημιουργία ενός μεγάλου Προοδευτικού Δημοκρατικού Κόμματος. Που θα προσφέρει αντί να ζει εις βάρος της Ελλάδας.

Η χώρα δεν μπορεί να ανακυκλωθεί στο παλιό και μάλιστα στην χειρότερη του εκδοχή. Πρέπει να πάει μπροστά.

Αυτό που κρίνεται δεν είναι ο Εκλογικός Κύκλος αλλά ο Ιστορικός Κύκλος της χώρας.

Δεν είναι υπόθεση ανήθικων πελατών αλλά αυτών που έχουν ιστορική συνείδηση, των Ελλήνων Πολιτών.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΚΚΑΣΟΡ ΟΧΙ ΠΑ.ΣΟ.Κ.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Μιλώντας σε Ρ/Σ με αφορμή την 3^η του Σεπτέμβρη

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΚΚΑΣΟΡ ΟΧΙ ΠΑ.ΣΟ.Κ.

ΩΡΙΜΑΖΟΥΝ ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Ειδικά το σημερινό μόρφωμα του μεταλλαγμένου ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτό που ονομάζω ΚΚΚΑΣΟΡ βρίσκεται στον αντίποδα των ιδρυτικών προσδοκιών μας. Εδώ και καιρό έπρεπε να αλλάξουν όνομα. Τους ζήτησα να το κάνουν. Δεν το έκαναν.

Η ιστορία δίνει στο σημερινό μόρφωμα το όνομα ΚΚΚΑΣΟΡ. Είναι επίσης η ιστορία που μου δίνει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να λέω τι είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τι δεν είναι. Αυτό είναι ΚΚΚΑΣΟΡ όχι ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Η κρίση, το τέλος των μεταπολιτευτικών κομμάτων αναδεικνύει σήμερα πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν τόσο στους πολίτες αλλά και σε αυτούς που οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες την ιστορική ανάγκη για την δημιουργία ενός νέου μεγάλου Προοδευτικού Δημοκρατικού Κόμματος. Πρέπει να υπάρξει η πολιτική ως έκφραση δημιουργίας, παραγωγής και υγείας. Νομίζω συντομεύουν οι χρόνοι για μια ιστορική πρωτοβουλία που θα συνενώσει ότι Έξυπνο, Έντιμο και Δημιουργικό υπάρχει στην Κοινωνία και την Πολιτική.

Ορισμένοι κύκλοι ωθούν το ΚΚΚΑΣΟΡ ως την λύση για την χώρα στις αρχές του 21^ου αιώνα. Εκεί είναι γνωστό ότι απουσιάζει η ικανότητα, η επάρκεια, η ευθύνη, η υπευθυνότητα.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η σοβαρότητα και η ευθύνη εγκατέλειψαν αυτήν την χώρα. Αυτό διακρίνουν και οι πολίτες και απαντούν δια της συνειδητής αποχής σε αυτό το προσχεδιασμένο παρακμιακό θεατράκι. Θα επιστρέψουν όταν επιστρέψει η Πολιτική.

Ένα βήμα σοβαρότητας θα ήταν η κατάργηση του πεντηκονταετούς πληκτικού πλέον τελετουργικού των «αρχηγών» και των «συνδικάτων» στην έκθεση της Θεσσαλονίκης κάθε Σεπτέμβριο. Δεν μπορεί να είναι αυτή η βιτρίνα της χώρας.

Οι Πολίτες της Θεσσαλονίκης μπορούν να επιβάλουν την σοβαρότητα.

Στού Κασίδη το κεφάλι δεν μπορούν… Αρκετά

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΙΤΑΡΙΟΥ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Από την ομιλία του με θέμα: «Γαστρονομική Εγνατία» στους Φιλιππαίους Γρεβενών

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΙΤΑΡΙΟΥ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ

Η Γιορτή του Μανιταριού μπορεί να αποτελέσει μέρος – στιγμή της Γαστρονομικής Εγνατίας.

Αυτό σημαίνει μεταφορά ενός μέρους των εκδηλώσεων στο εσωτερικό της πόλης των Γρεβενών. Είναι η στρατηγική «της υπαίθρου που καταλαμβάνει την πόλη». Του δάσους που καταλαμβάνει την πόλη.

Αν την επεκτείνουμε περισσότερο μια πολιτική που θέλει να κάνει τα Γρεβενά πόλη. Τα Γρεβενά μπορούν να γίνουν πόλη.

Αυτό απαιτεί μία άλλου τύπου οργάνωση της γιορτής, άλλου τύπου οργάνωση της συζήτησης.

Αποτελεί μια τάση της ιστορίας, της αρχής ενός νέου κύκλου της ή εμφάνιση ενός νέου μορφωτικού, κοινωνικού υποκειμένου. Οι φίλοι του Μανιταριού Πανελλαδικά. Είναι μία άλλη συνάντηση ανθρώπων με μία άλλη ματιά, άλλο βίωμα του ζείν, του ελεύθερου χρόνου, των γεύσεων.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε ανάγκη μιας παιδείας των σχέσεων, του φυσικού, του αρχιτεκτονικού, του ιστορικού, του ανθρώπινου περιβάλλοντος που δεν θα είναι τοποφαγική.

Αυτό σημαίνει μια παιδεία πέρα από το μανιτάρι. Διαφορετικά θα έχουμε αναπαραγωγή των κλειστών οπτικών της μεταπολίτευσης. Εκεί ήταν – είναι ακόμη συντεχνίες.

Νέα υποκείμενα μπορούν να συμβάλουν στο πέρασμα από την ιδεολογία του τσιμέντου και της ασχήμιας που χαρακτηρίζει τα κόμματα της μεταπολίτευσης, τα συνδικάτα σε μια παιδεία της Φιλοκαλίας.

Ο συνασπισμός του τσιμέντου, του γκρίζου - ένα μέρος του με υπέρμετρο θράσος μπροστά στην ιστορική του αποτυχία προσπαθεί να μεταμορφωθεί, να ντυθεί πράσινο, πράσινα άλογα λέει. ο λαός μας - προκάλεσε μια ιστορικού τύπου καταστροφή. Κοιτάξτε τις νέες πυρκαγιές ειδικά στην Αττική. Δεν είναι όμως μόνο το θράσος του παλιού, του πολύ παλιού. Είναι και άλλα. Ας αφήσουμε όμως το παλιό στην παρακμή του.

Η Γαστρονομική Εγνατία* είναι μία Τοποφιλική επεξεργασμένη στρατηγική – όχι ξύλινος υποκριτικός λόγος και συλλαβισμοί - για το μέλλον της περιοχής. Ένα εργοτάξιο που θα αναζωογονήσει, θα οικοδομήσει τον πλούσιο διατροφικό, γαστρονομικό Γαλαξία της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης. Μια πρόκληση για τις τοπικές δυνάμεις.

*Για την Γαστρονομική Εγνατία στο βιβλίο Μιχάλης Χαραλαμπίδης Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη η νέα Συμμαχία. Εκδόσεις Στράβων.

Και πρόταση σχεδίου προς την Αναπτυξιακή Καβάλας.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη