Η επιστολή αυτή στάλθηκε απο την Ελληνική Κοινότητα του Πρίντιζι, Ιταλίας στους Ευρωβουλευτές της Απουλίας στο Ευρωκοινοβούλιο
Μεγάλοι Πατέρες της Ευρώπης όπως ο γεωγράφος και ιστορικός Στράβων, καθώς και ο φιλόσοφος και αργότερα καρδινάλιος Βησσαρίων θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχείς με την έναρξη των διαδικασιών ένταξης της περιοχής της σημερινής Τουρκίας στην Ε.Ε.
Θα ήταν όμως αδιανόητη γι αυτούς η μη ένταξη μιας διάστασης, μιας ψηφίδας, της Ποντιακής, η οποία αποτέλεσε ιστορικά ένα κέντρο πολιτισμού και από την οποία οι ίδιοι προέρχονταν.
Στον Βησσαρίωνα οφείλει πολλά η Ευρωπαϊκή αναγέννηση και στον Στράβωνα οφείλουμε μια πρώτη ολοκληρωμένη εικόνα της Ευρώπης.
Η διάσταση αυτή του Πόντου και των Ποντίων παραμένει ακόμα σήμερα ζωντανή παρ’ όλες τις πολιτικές που στόχευαν στην αποδιάρθρωση και την εξαφάνιση της.
Είναι ζωντανή με την παρουσία μεγάλων πληθυσμών, οι οποίοι διεκδικούν την Ποντιακή ταυτότητα και ομιλούν την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα. Αυτή σήμερα δολοφονείται από το σύγχρονο Τουρκικό κράτος. Απαγορεύεται από την αστυνομία, τους γνωστούς τούρκους τζανταρμά και τους μουσουλμάνους χότζα, ως γλώσσα των απίστων. Μπορείτε να δείτε στην σελίδα 41 του βιβλίου που σας αποστέλλουμε τις αντιδράσεις της Τουρκίας στην Επιτροπή ΜΚΟ του ΟΗΕ, μετά από παρέμβαση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών.
Είναι ζωντανή με το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων που διαπράχθηκε από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς την περίοδο 1916 – 1923.
Χωρίς να κάνουμε διαβαθμίσεις της βίας οφείλουμε να πούμε ότι η φρίκη της κεμαλικής βίας στον Πόντο υπερβαίνει τα επίπεδα βίας που γνώρισε η ανθρωπότητα και η Ευρώπη τον 20ο αιώνα.
Το Ποντιακό δράμα, η δεύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα και το αίσθημα του δικαίου, οδήγησε το 2002 τον Κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pattakis να αναγνωρίσει την Ποντιακή γενοκτονία και να καθιερώσει την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της (σελ. 192 του βιβλίου).
Είχε προηγηθεί το 1994 με μεγάλη καθυστέρηση το Ελληνικό Κοινοβούλιο λόγω γεωπολιτικών εξαρτήσεων.
Στην Ευρωπαϊκή οικοδόμηση κρίνεται σήμερα η δημιουργία ενός περισσότερο ελεύθερου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορεί να παρουσιάζεται αδιάφορη, υποκριτική, αμαθής ως προς τον ίδιο τον εαυτό της. Να αγνοεί μια πανάρχαια ευρωπαϊκή ψηφίδα που αντιπροσωπεύει η Ποντιακή διάσταση.
Όχι μόνο η Ευρώπη αλλά και μια άλλη Ανατολία, μια άλλη Τουρκία θα είναι πιο φτωχή και σε διαρκή σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές αξίες χωρίς την ζώσα παρουσία της Ποντιακής διάστασης.
Γι αυτούς τους λόγους ως Ευρωπαϊκός θεσμός, η δική σας Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο όφειλε και οφείλει να θεωρήσει την Ποντιακή διάσταση ως τον πρώτο σταθμό του μεγάλου δρόμου της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ένταξη αυτή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο ως άνθιση και όχι ως εξαφάνιση των ευρωπαϊκών ψηφίδων αυτής της ιστορικής περιοχής. Στην έκθεση της Επιτροπής και τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, θεωρούμε αυτονόητο ότι θα υπάρχει αναφορά στην υπόθεση της Ποντιακής γενοκτονίας όπως το 2006 (Έκθεση Camiel Eurlings) και ιδιαίτερη αναφορά στην προστασία της Ποντιακής γλώσσας, της πλησιέστερης προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας.
Στο βιβλίο που σας αποστέλλω, προϊόν της δραστηριότητας μιας μεγάλου κύρους ΜΚΟ (Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών), θα συναντήσετε πλευρές μιας μεγάλης υπόθεσης που γεωπολιτικές λογικές κράτησαν μέχρι σήμερα σκεπασμένη. Αυτές οι λογικές ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
I Grandi Padri dell’Europa come lo geografo e storiografo Strabone, il filosofo e cardinale Bessarione, sarebbero particolarmente felici di sapere che oggi si discute dell’ingresso del territorio turco nell’Unione Europea.
Tuttavia, non avrebbero potuto mai dimenticare un popolo, quello dei Pontici, nella loro dimensione storica e culturale, poichè costituirono un centro culturale di grande importanza dal quale essi stessi provenivano.
L’Europa rinascimentale, infatti, deve molto a Bessarione, mentre la prima vera visione reale dell’Europa la si deve a Strabone.
La dimensione storica del territorio del Ponto e del popolo dei Pontici rimane tuttora viva nella memoria- nonostante i numerosi tentativi politici mirati a farla scomparire-, grazie ad una folta comunità che, rendendo onore alle proprie radici, rivendica ad alta voce la propria identità Pontica anche attraverso la lingua di origine, la cui preziosa caratteristica è quella di essere più vicina al greco antico di quanto non lo sia il greco moderno.
E proprio questa identità linguistica è oggi seriamente minacciata dallo stato turco che ne proibisce l’uso, attraverso atti repressivi da parte della polizia turca “zadarma” e dei musulmani “xoza”, poiché la considera “la lingua dei non credenti”. (A pagina 41 del libro, sono riportate le reazioni della Turchia nei confronti del Comitato delle Organizzazioni non governative dell’ONU, subito dopo l’intervento della Lega Internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli).
La memoria ritorna ad essere più che mai viva grazie alla richiesta di riconoscimento del genocidio dei Pontici perpetrato dai Giovani Turchi e dai kemalisti durante il periodo 1916-1923.
Benchè non si vogliano fare paragoni con altri terribili eventi di violenza che hanno fatto soffrire altri popoli, non si può negare che l'orrore della violenza kemalista supera il livello di violenza già sperimentata dall'umanità e dall'Europa durante il 20° secolo.
La tragedia Pontica, il secondo fra i genocidi del 20° secolo, e il senso della giustizia, hanno portato, nel 2002, il Governatore dello Stato di New York, George Pataki, a riconoscere il genocidio dei Pontici e ad istituire il “Giorno della Memoria” il 19 maggio. (pag. 192 del libro).
Una richiesta in tal senso era già stata avanzata- con notevole ritardo a causa di questioni geopolitiche- nel 1994 dal Parlamento greco.
L’Europa che vogliamo costruire non può presentarsi fragile e restare indifferente di fronte a certe questioni; deve, al contrario, dimostrarsi capace di una memoria storica che le consenta di mantenere viva la sua tradizione culturale. Non può e non deve, dunque, ignorare l’antichissima storia del Ponto.
Non solo l’Europa, ma anche l’ Anatolia e la Turchia saranno più povere ed in costante conflitto con i valori europei, se rinunceranno alla memoria del popolo dei Pontici.
Per queste ragioni, il vostro Comitato, in quanto istituzione europea, ed il Parlamento Europeo hanno il dovere di prendere in considerazione la dimensione del Ponto e del suo popolo come primo passo verso l’ingresso della Turchia in Europa, che dovrà contribuire a far rifiorire, e non a far dimenticare, le ricchezze culturali degli antichi popoli europei che abitavano in questi territori.
In sede di assemblea del Comitato nonché alle votazioni del Parlamento Europeo, riteniamo doveroso che si affronti sia il tema del genocidio Pontiaco, così già come avvenuto nel 2006 (relazione Camiel Eurling), che la questione della tutela della lingua Pontiaca così simile al greco antico che è patrimonio non solo della civiltà europea ma dell’intera umanità.
In questo libro, che è il prodotto delle attività condotte da una ONG di grande prestigio, ovvero la Lega internazionale per i diritti e la liberazione dei popoli, sono stati trattati molti aspetti dell’importante questione del popolo dei Pontici, aspetti che, per troppo tempo, sono stati trascurati e messi in secondo piano da complesse logiche geopolitiche. Ma queste logiche, oramai, appartengono al passato.
