Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΡΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ - Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΣΥΡΜΟ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας σε Ρ/Σ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΡΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ
Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΣΥΡΜΟ

Το αδίκημα είναι πολιτικό. Είναι διαρκές και όχι στιγμιαίο. Μόνο οι ένοχοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν σύγχυση για να επιβιώσουν σε μια αποφασιστική και κρίσιμη μεταβατική πολιτική περίοδο. Τελείωσε η εποχή του διαρκούς ψέματος, της πολιτικής ως διαρκές ψέμα και ήρθε η ώρα της αλήθειας της μνήμης δηλαδή. Ο πολιτικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της μνήμης.

Η χώρα οδηγήθηκε εδώ από συγκεκριμένες αντιλήψεις για την πολιτική και την διακυβέρνηση της. Η διέξοδος βρίσκεται σε ένα νέο μορφωτικό, ηθικό και πολιτικό τοπίο. Αυτοί που έλεγξαν και ελέγχουν την πολιτική ζωή στην χώρα ίσως μπροστά στην τραγωδία αντιληφθούν την καταστροφικότητα των επιλογών τους. Αυτή η αρρώστια διήρκεσε πολύ.

Η χώρα χρειάζεται μια νέα αληθινή όχι νόθα μεταπολίτευση.

Το μέλλον δεν μπορεί να οικοδομηθεί στις χρεοκοπημένες δυνάμεις και πρόσωπα του παρελθόντος, σε παρηκμασμένες ιδιωτικού τύπου κωμικές παρέες. Η πρόσφατη ιστορία έδειξε ότι όταν το παλιό επιβάλλεται αντιδημοκρατικά ως νέο τότε η χώρα οδηγείται στον γκρεμό.

Αυτοί που σήμερα εξορκίζουν το παρελθόν είναι οι πλάστες του, οι απόστολοι του. Το παρακμιακό παρελθόν είναι δημιούργημα τους, τους ανήκει. Όχι μόνον δεν αντιστάθηκαν στον δρόμο της παρακμής αλλά ήταν οι φανατικοί πρωταγωνιστές της. Οι πράξεις τους διαχρονικά οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, στις γαλαρίες των Άλπεων. Στην θλιβερή και κωμική εικόνα στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς τους τελευταίους μήνες. Έφθασαν στις γαλαρίες γιατί πήγαν πριν στον Κοσκωτά στην Σοφοκλέους, στην Ζιεμενς, στην διαφθορά, στον Ανάν, στα Ίμια, στις ζούγκλες της Αφρικής, στον Κρατισμό, στα Λόμπι. Τα εγχώρια golden parties οδήγησαν την Ελλάδα στο Διεθνές καζίνο. Τώρα διαμαρτύρονται ως οι χαμένοι παίχτες του καζίνο.

Στο βιβλίο μου «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ» περιγράφω αυτήν την διαδρομή.

Προϋπόθεση για την αναγεννητική τροχιά της χώρας είναι η καλλιέργεια μιας παιδείας πολιτών και όχι συστηματικής αντιεκπαίδευσης υπηκόων. Η έξοδος προϋποθέτει πολίτες όχι υπηκόους προσδοκούντες την συμμετοχή τους σε μια χρεοκοπημένη, χρεοβόρα κάστα

Ποια ήταν η διαφορά αλλά και η σύγκρουση μου με αυτές τις δυνάμεις της παρακμής;

Ο δικός μου δρόμος οδηγούσε σε ένα νέο Ελληνικό Θαύμα .

Ο δικός τους στον διασυρμό.

Η νομενκλατούρα του ΚΚΚΑΣΟΡ είναι η περισσότερο ένοχη γιατί εκτός των άλλων τους προειδοποίησα πολλές φορές. Μία ήταν ημέρες πριν τις εκλογές του 1981. Έτσι χάθηκε το ραντεβού με την ιστορία. Αντί για το ραντεβού το 1989 – 90 το τέλος του διπολισμού οι Έλληνες έβλεπαν στην τηλεόραση την Δίκη.

Τους προειδοποίησα στο συνέδριο του 1996. Θα μείνω σε ένα απόσπασμα του λόγου μου. Υπάρχει ως γραπτός λόγος αλλά και εικόνα. «Για αυτό λοιπόν είμαι πολύ ανήσυχος και πρέπει να σας το πω εδώ…, Για αυτό η Ελλάδα έχει δυσκολίες να βαδίσει, προχωρώντας μπροστά, με τους ρυθμούς που προκαλεί η ιστορία, στο νέο μεγάλο της ραντεβού. Φοβάμαι ότι στο τέλος του κύκλου το 2010 θα έχουμε μια Ελλάδα που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζω μια Ελλάδα «Τουρκομπαρόκ», θα είναι δηλαδή ένα φτωχό Βιλαέτι ή Γερμανικού Λάντ».

Αυτή ήταν η δική μου ανησυχία το 1996.

Η δική τους ήταν η αδιαφανής συγκρότηση της συμμαχίας της παρακμής, του Δίδυμου Κ. Σημίτη – Γ. Παπανδρέου.
Είναι ιδιαίτερα επώδυνο να βλέπεις τις προβλέψεις σου να δικαιώνονται στην παρακμή. Προκαλεί όμως ένα αίσθημα οργής και περιφρόνησης προς τους δράστες ιδιαίτερα όταν από υπόλογοι ένοχοι προσπαθούν να παρουσιασθούν κριτές..

Ακόμη και τις στιγμές που το καταστρεπτικό για την χώρα έργο τους έφθασε στο υψηλότερο σημείο, παρουσιάσθηκαν και παρουσιάζονται χωρίς αίσθημα ευθύνης. Είναι γνωστή η άποψη μου. Η χώρα από το 2007 ή το 2008, το 2009 χρειάζονταν Κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης, Κυβέρνηση ειδικών με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό στις ώριμες δημοκρατίες. Δεν χρειάζονταν να μπει σε ένα κύκλο τυχοδιωκτισμού και χαμελεοντισμού. Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν λόγω ειδικών πολιτικών συνθηκών αναξιοκρατίας και κακιστοκρατίας που επεβλήθηκαν στην χώρα, δεν εκδηλώνεται ένα ανάλογο αίσθημα ευθύνης, τότε αυτό το κενό, οφείλουν να καλύψουν, αυτούς που ονομάζουμε ανθρώπους του Έθνους και του Κράτους. Οφείλω να πω ότι αυτό ήταν κατ’ αρχήν έργο των πρώην και του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας. Για να κινείται η πολιτική ζωή σε ένα επίπεδο ευθύνης αλλά και σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Μ ε τον λαό συμμέτοχο πρωταγωνιστή και όχι όμηρο ενός μπλοκαρισμένου πολιτικού συστήματος, όμηρο της αναξιοκρατίας και της κακιστοκρατίας. Χωρίς δυνατότητα Δημοκρατικής επιλογής και έκφρασης της ελεύθερης θέλησης του, απέχοντα. Άλλο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και άλλο στρούγκα, τα μαντριά δηλαδή των λύκων και των προβάτων.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη