Στα χνάρια ενός στοχαστή - Γράφει ο Θάνος Ζέλκας
ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗ-«Είμαι πολύ ανήσυχος και πρέπει να σας το πω. (...) Φοβάμαι ότι στο τέλος του κύκλου, που θα είναι το 2004; θα είναι το 2010; τότε θα δούμε ότι αντί γι αυτή την Ελλάδα, για την οποία όλοι λίγο πολύ μιλούν αργά, θα είναι μία Ελλάδα που την ονομάζω εδώ και καιρό, "τουρκομπαρόκ". Θα είναι δηλαδή μία Ελλάδα, ένα φτωχό ίσως και συρρικνωμένο βιλαέτι ή γερμανικό λάντερ».
To 1996 στο 6ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Κώστας Σημίτης, ένα ιδρυτικό στέλεχος και πρώην μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, ο συγγραφέας και στοχαστής Μιχάλης Χαραλαμπίδης, εκφωνεί μια ιστορική ομιλία. Ο συγκλονιστικός του λόγος, καταπέλτης για τα δεδομένα της εποχής, αποδείχθηκε προφητικός.
Ο Χαραλαμπίδης εθίξε τα κακώς κείμενα που είχε εντοπίσει στη λειτουργία του κράτους, παραβιάζοντας το άβατο της ιδεοληψίας και του άκρατου κομματισμού που επικρατούσε τα χρόνια εκείνα. Ήταν εκείνος που μίλησε για την εσωτερική ένωση της Ελλάδας και για τη θυσία των μεγάλων έργων πνοής για τη χώρα που αντ’ αυτών έγιναν δεκάδες μικρότερα προκειμένου να διατηρηθεί το κίνημα στην εξουσία. Ήταν αυτός που έθεσε ερωτήματα ταυτότητας για το κόμμα του και που δε δίστασε να καυτηριάσει πολλά που όλοι τα έβλεπαν αλλά κανένας δε μιλούσε. Κι όταν ο τότε πανίσχυρος πρόεδρος του Συνεδρίου, Κίμωνας Κουλούρης, τον επέπληξε για κατάχρηση του χρόνου του, όλη η αίθουσα διαμαρτυρήθηκε γιατί διψούσε να ακούσει μια άποψη που ήταν πολύ κοντά στην πραγματικότητα.
Ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει ακόμα και σήμερα; Δεν βλέπουμε όλοι τη χώρα μας αυτή τη στιγμή σαν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που η μια άκρη της δε μοιάζει καθόλου με την άλλη; Που αναπτύχθηκε ανισομερώς με θύμα την επαρχία που θρέφει εδώ και χρόνια την υδροκέφαλη πρωτεύουσα; Που κατέστρεψε την πρωτογενή παραγωγή της, όντας ένας εκ των βασικών πυλώνων της οικονομίας της; Που δεν κατέστρωσε ένα πλάνο ανάπτυξης προκειμένου να μη βρεθεί προ απροόπτου μέσα στην παγκόσμια οικονομική δίνη; Που ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα «μυαλά» της και τα στέλνει στη ξενιτιά για να επιβιώσουν; Που ενώ τώρα όσο ποτέ άλλοτε κρίνεται επιτακτική η ενότητα του έθνους, κάποια νοσηρά μυαλά επιχειρούν να προκαλέσουν ανοιχτή διάσπαση;
Μια οικονομική κρίση ήταν αρκετή για να καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος το παραμύθι που μας έλεγαν περί ισχυρής χώρας, περί δεσπόζουσας θέσης στα Βαλκάνια, περί ανάπτυξης και ευημερίας. Κάθε μέρα παντού αντικρίζουμε απόγνωση, μιζέρια και τραγωδίες. Δυόμιση χιλιάδες αυτοκτονίες, παραπάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αδυνατούμε όλοι μας να αναγνωρίσουμε τη χώρα μας.
Κάτι γινόταν λάθος όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιες φωνές τα έλεγαν αλλά μέσα στη μέθη της πρόσκαιρης ευημερίας τα αυτιά μας δεν τις άκουγαν. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είναι μια απ’ αυτές και τον τιμάω σήμερα παρόλο που δεν υπήρξα υπέρμαχος των ιδεών του. Αναγνωρίζω όμως την καθαρότητα του λόγου του και δράττομαι της ευκαιρίας για να καλέσω όλους τους Έλληνες που διαθέτουν ανάλογο ήθος και μαχητικότητα με το Χαραλαμπίδη να δώσουν τον αγώνα από οποιοδήποτε μετερίζι για να βγάλουμε τη χώρα μας από το τέλμα.
Δεν είναι τα κόμματα που καταξιώνουν τους ανθρώπους. Είναι οι ιδέες και οι αξίες που είναι πάνω απ’ όλα. Άξιοι και ικανοί υπάρχουν σε όλους τους χώρους αλλά το σύστημα προσπαθεί να τους απομονώσει, διότι αδυνατεί να τους διαχειριστεί και διότι οι έντιμοι δεν είναι ευάλωτοι στους πειρασμούς, άρα και μη χειραγωγίσιμοι. Αυτή την ώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Προέχει η χώρα και το μέλλον των παιδιών μας. Είναι ύψιστη υποχρέωση να προασπίσουμε τα κεκτημένα μας όσο σκληρή κι αν προμηνύεται η μάχη. Γιατί όπως πολύ εύστοχα λέγεται, η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ…
Από τη στήλη «Ψιλά Γράμματα» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής.
