ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ
ΑΥΤΟΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ;
ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΘΗΚΕ
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗ
Διάβασα αναδημοσιευμένο το άρθρο
του Δραγασάκη στους Financial Times.
Έγραφε ότι είναι συλλογικό έργο, με την συμμετοχή των ειδικών σε αυτά
Βαρουφάκη, Τσακαλώτου. Στο κείμενο είδα ετεροχρονισμένα 30 χρόνια μετά την δική
μου συμβολή. Μια λέξη κλειδί για να κατανοήσει κανείς το πώς λειτουργεί ο
μηχανισμός του χρέους, παρμένη από την Μυθολογία μας. Η λέξη, το όνομα του
Σίσυφου.
Ήταν το 1984–85 όταν σε μία συνεδρίαση
του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τους προειδοποίησα για το επερχόμενο μαρτύριο του Σίσυφου. Όχι
μόνον αυτό. Όλη η στάση μου επί δεκαετίες ήθελε να αποτρέψει το μαρτύριο. Σε
αυτήν την επίμονη προσπάθεια δεν είχα συνομιλητές, ούτε στα δεξιά, ούτε στα
αριστερά. Δεν είχα πολιτικούς αντιπάλους. Είχα εχθρούς, είχα πυρά εναντίον μου
από στρατολογημένους ακροβολιστές.
Ποια είναι η διαφορά με τους
συντάκτες, τους συγγραφείς του άρθρου. Στο ζήτημα του χρέους το κυρίαρχο είναι
να μην αλυσοδέσουν τον Σίσυφο, δηλαδή την χώρα, τον λαό. Αν το πετύχουν τα
πράγματα είναι δύσκολα. Η απελευθέρωση του Σίσυφου από τα δεσμά απαιτεί
ικανότητες που δεν τις διακρίνεις. Αυτό κατανοεί μια επαρκής επιστημονικά και
έμπειρη πολιτικά ματιά. Ανάμεσα στα προσκυνήματα, τα χειροφιλήματα και τις
άναρθρες κραυγές υπάρχει ένας άλλος ηγεμονικός ηθικά και πολιτικά δρόμος και
τρόπος. Προσπάθησα να τον δείξω μετά το 2008 ώστε να αποφύγουμε τον βάραθρο και
να απελευθερώσουμε τον αλυσοδεμένο πλέον Σίσυφο. (Ελληνική Πολιτική Παιδεία).
Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι όταν,
30 χρόνια μετά διαβάζεις μια λέξη η οποία έκρινε την πορεία της χώρας και η
οποία όταν ειπώθηκε αλλά και επαναλαμβανόμενη αντιμετώπιζε επί δεκαετίες την
πολιτική υποανάπτυξη και την πολιτική ανηθικότητα, τότε σε διαπερνούν πολλά
συναισθήματα. Θλίψης, οργής, ακόμη, κυρίως περιφρόνησης. Είναι τριάντα χρόνια.
Ένα τρίτο του αιώνα. Το κακό που έγινε μεγάλο. Πού ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια
αναρωτιέσαι; Το ερώτημα αυτό μπορεί να συμβάλει στην δημόσια πολιτική
ηθικοποίηση της χώρας, αλλά και της ατομικής. Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά ήταν
ο τίτλος μιας ταινίας. Τα μνημόνια τα συνυπέγραφαν δεξιοί – αριστεροί
μανδαρίνοι, μάλλον μπέηδες επί δεκαετίες. Το πλέον σημαντικό είναι ότι μέχρι
σήμερα δεν ακούσθηκε από όλο αυτό το εναλλασσόμενο δεξιό – αριστερό φάσμα, συμπολιτευόμενο
και αντιπολιτευόμενο, μια συγνώμη. Όλοι αυτοί οι αρχηγοί* μπορούσαν προχθές
ανεβαίνοντας στο βήμα του Κοινοβουλίου να αρχίσουν με μια μεγάλη, ειλικρινή
συγνώμη. Αυτή είναι η θεμελιώδης αφετηρία για την οικοδόμηση στην χώρα μίας
υψηλών σταθερών δημόσιας πολιτικής σφαίρας και οριστικής απελευθέρωσης του
Σίσυφου από τα δεσμά.
*Για τους αρχηγούς στο «Από το
ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ».
Τετάρτη
1 Απριλίου 2015
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
