Κοιτάξτε, το
Πολυτεχνείο έχει τους τελετάρχες, τους τραγουδοποιούς, τους πραματευτάδες του,
τελευταία τους βάνδαλους και Έρουλούς τους και πολλά άλλα. Δεν έγινε όμως ποτέ
μία σοβαρή, επιστημονική, έξυπνη συζήτηση γι’ αυτό. Ειδικά για το μετά
Πολυτεχνείο. Γι’ αυτό ήρθαν οι βάνδαλοι. Η μόνη σοβαρή προσέγγιση είναι ένα
απαγορευμένο κείμενό μου γι’ αυτό. Περιέχεται στον τόμο ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ. Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ.
Πρέπει όμως να πω ότι προσωπικά στο ΠΑΣΟΚ
δεν με πολεμούσαν ο Γιάννης Αλευράς, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος αλλά οι
«Πολυτεχνίτες», οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς. Τώρα πολλές φορές συναντώ ανά
την Ελλάδα από την Πελοπόννησο έως τη Μακεδονία πολλά παιδιά εκείνης της
γενιάς, γυναίκες και άνδρες που μου λένε: μας βάζανε να σε πολεμάμε.
Σ ’αυτά τα χαρακτηριστικά οφείλονται οι
μετέπειτα παθολογίες και τα αδιέξοδά του. Το ΠΑΣΟΚ δεν το έπνιξε ο Ανδρέας. Ο
πνιγμός έγινε από άλλους δρόμους και είχε πολλούς σταθμούς. Γράφω γι’ αυτά.
Νομίζω όμως ότι νέες σχολές πολιτικών
επιστημών και νέα φοιτητικά κινήματα θα ανοίξουν αυτήν την συζήτηση και θα με
προσκαλέσουν.
