ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ – ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΕΘΑΝΕ
Ως συμπέρασμα, μιας ιδιαίτερης πονηρίας όπως θα την χαρακτήριζαν στην Αρχαία Αθήνα και αγχώδους προτρεπτικότητας γραφής, διάβασα το εξής. Γραφή γραμμής όπως θα έλεγαν “παλιοί κομουνιστές”. Δια χειρός Ν. Αλιβιζάτου, καθηγητή, συνταγματολόγου. Δεν γνωρίζω το διανοητικό, επιστημονικό του έργο, ούτε την ωφελιμότητα του για τους φοιτητές και βεβαίως το καλό της Πόλης, της χώρας μας.
Αυτό όμως που παρατήρησα, με ιδιαίτερη περιφρόνηση οφείλω να ομολογήσω, λόγω Μνήμης ενός πολιτικού χώρου αλλά και πολιτικής ευγένειας και παιδείας, είναι η πολυπραγμοσύνη του, εργολαβικού τύπου μάλιστα τους τελευταίους καιρούς περί τα κομματικά.
Τόσο επίμονη, αγχώδης, φανατική, αμνήμων που σου δίνει την εικόνα του κομματάρχη.
Ποίο είναι το συμπέρασμα, η προτροπή, η τελική πρόταση και κυρίως πρόταξη της έγγραφης πονηρίας: “ Για μια Συμφωνία του Αιγαίου στο δρόμο που χάραξαν Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ το 1930”.
Οφείλω να πω εν συντομία για λόγους επιστημονικής δεοντολογίας, ακεραιότητας αλλά και πολιτικής ακρίβειας, πολιτικής καθαρότητας τα εξής.
Πρώτον: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Παύλος Κουντουριώτης απελευθέρωσε το Αιγαίο και ως το τέλος της δύσκολης, επώδυνης για αυτόν και την Ελλάδα πολιτικής διαδρομής, υπερασπίσθηκε την Ελληνικότητα του. Δεν πήγε πχ. στην Μαδρίτη και πολύ περισσότερο δεν την υπέγραψε. Ας σταματήσουμε όμως εδώ στα περί Μαδρίτης και όχι μόνον βέβαια.
Δεύτερον: Οι μεταπολιτευτικές πολιτικές “της Ελληνο Τουρκικής φιλίας” όπως ονομάζονται έχουν την αφετηρίας τους, το πλαίσιο εφαρμογής τους, στο χουντικό καθεστώς και στην γνωστή συνάντηση του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου με τον Ντεμιρέλ στην Αλεξανδρούπολη. Στο “Νέο Ανατολικό Ζήτημα -Το Τουρκικό Πρόβλημα - Η Ανθρωπιστικής Ελλάδα”. (Επί πλέον φώτο της συνάντησης). Η πρόσφατη ιστορία διδάσκει τις κερκόπορτες που άνοιξε.
Κοινώς η εφαρμοζόμενη τις τελευταίες δεκαετίες “Ελληνο Τουρκική φιλία” είναι χούντο – νεοφασιστικό γεννημένη.
Σε επίπεδο επιστημονικό, σοβαροί και επαρκείς πανεπιστημιακοί θα παρέπεμπαν τους φοιτητές τους για την κατανόηση της σε μια συζήτηση για το Κράτος στην Ελλάδα. Στο “Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική Ως Ανώτερη Τέχνη” όπως και στο “Νέο Ανατολικό Ζήτημα”. Οφείλω να σημειώσω όμως ότι η παραχαρακτική της πολιτικής του, χρήση και επίκληση του Βενιζέλου σήμερα το 2023, ενενήντα χρόνια μετά, είναι έκφραση εκτός των πολλών άλλων, ενός ολοκληρωτικού και θεμελιοκρατικού Νου. Κοινώς ταλιμπανισμού, των Μολάδων. Όχι χαρακτηριστικό του Ορθού Λόγου των Ελλήνων και των Ευρωπαίων.
Είναι εμφανής η μεγάλη σύγχυση και τα επιστημονικά κενά του κ. Καθηγητή.
Ίσως συγχωρείται γιατί δεν είναι ο τομέας του. Ή ίσως είναι η νέα επιρροή της εργολαβικής πολυπραγμοσύνης του κομματάρχη που την προκαλεί. Έχω γράψει για αυτά.
Η πολιτική θέλει άσκηση, προετοιμασία και καλλιέργεια.
Μια αναδεικνυόμενη, μετά τόσα παθήματα, Νέα Κοινωνία Πολιτών την οποία συναντώ σε όλη την Ελλάδα, οφείλει να έχει Λόγο, Ορθό Λόγο την προεκλογική περίοδο. Για το Αναπτυξιακό, το Εθνικό, το Πολιτικό μας γίγνεσθαι. Οι συνομιλητές μου στην Σικυώνειο Βιβλιοθήκη πριν λίγες ημέρες κατανοούν τι εννοώ.
Αυτός είναι ο δρόμος, μετά την καταστροφή, της σταδιακής οικοδόμησης, μιας Νέας Πολιτισμένης Πολιτικής Κοινωνίας χωρίς τους ενόχους, ευτελείς, διαφόρων ειδών κομματάρχες του παρελθόντος. Στο “ Η Δολοφονία της Πολιτικής - Ο Μεταπολιτευτικός Εκφυλισμός της - Το Δικό μου Εγκώμιο Στην Πολιτική”.
Η ιστορία έχει αποφασίσει για αυτούς μια και δεν το έκανε η Δικαιοσύνη, ο Νόμος, το Δίκαιο.
Είμαστε σε άλλη εποχή. Το παλιό πέθανε.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Αιξωνή, Απρίλιος 23
.jpg)
