ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
ΟΙ ΥΨΗΛΑΝΤΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΑΝ
ΦΙΛΟΜΟΥΣΟ
Είναι χρόνια και πολλά τα
συμπτώματα που αποδεικνύουν την αδυναμία
των Εν Ελλάδι Ομοσπονδιών να ανταποκριθούν
στις ευθύνες, τους ρόλους, τις δυναμικές
μιας μεγάλης υπόθεσης όπως η Ποντιακή.
Τα συμπτώματα αυτά αυξάνονται αντί να
θεραπεύονται. Τελευταία εκδήλωση τους
η συζήτηση κατά την συνεδρίαση της
Επιτροπής του Κοινοβουλίου. Κανείς
Πόντιος, κανείς Έλληνας δεν θα αισθάνθηκε
υπερήφανος. Διαβάζοντας τα πρακτικά
ήρθαν στην μνήμη μου οι στιγμές των
συνεδριάσεων του 1994 οι οποίες είχαν
άλλα διανοητικά, αναλυτικά, ηθικά και
πολιτικά χαρακτηριστικά. Ήταν αυτές
που οδήγησαν σ’ αυτό που μέχρι τότε
ήταν απαγορευμένο. Στην αναγνώριση
της γενοκτονίας των Ποντίων και την
καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας
μνήμης της.
Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι
επώδυνο να παρατηρείς τον ευτελισμό
ενός δημιουργήματος σου. Ευτυχώς την
ίδια περίοδο υπήρξε η Επιστολή απάντηση
του Προέδρου του Κοινοβουλίου της Βάδης
Βυττεμβέργης που απάλυνε την θλίψη και
την οργή μου.
Τα αίτια αυτών των παθολογιών
είναι πολλά. Επεδίωξα να τα αποτρέψω
χωρίς να έχω ψευδαισθήσεις γιατί μετά
το 1996 επενέβησαν επί του Ποντιακού, επί
των ίδιων των Ποντίων ολοκληρωτικού
τύπου μηχανισμοί. Η θεραπεία τους είναι
εύκολη όχι όμως άμεση.
Οι ιστορικοί και πολιτικοί
χρόνοι κίνησης των Ομοσπονδιών είναι
διαφορετικοί, καθυστερημένοι, αδρανείς
σε σχέση με τους ιστορικούς και πολιτικούς
χρόνους, κίνησης της Ποντιακής υπόθεσης.
Ο ιστορικός απολογισμός των
Ομοσπονδιών με αυτά τα χαρακτηριστικά
δεν είναι θετικός. Όπως είναι πολλά τα
μαύρα σημεία τους. Πολύ συνθετικά και
συμπερασματικά κάθε Έντιμος άνθρωπος
κατανοεί ότι χάθηκαν 9 χρόνια με την
Πράσινη Ομοσπονδία και άλλα εννέα με
την Μπλε. Και οι δύο ήταν απούσες στην
προετοιμασία, κυοφορία, τους αγώνες για
την Διεθνοποίηση της Ποντιακής υπόθεσης.
Είναι φτωχές στις μορφωτικές και πολιτικά
θεματικές τους, αδρανείς, μη παραγωγικές.
Η μεγάλη τους όμως ευθύνη είναι
η ύβρις. Είναι ότι δεν υπερασπίσθηκαν
την αξιοπρέπεια, την τιμή, τον αυτοσεβασμό
των ζωντανών και των νεκρών όταν αυτές
προσβάλλονταν με τα προσκυνήματα. Για
αυτό η ιστορία και όχι μόνον η ιστορία
είναι καταδικαστική απέναντι τους.
Το Ποντιακό όμως δεν μπορεί να είναι
εγκλωβισμένο στις αδυναμίες και
παθολογίες αυτού του τύπου των Ομοσπονδιών.
Εξ’ άλλου η Πορεία του δεν κρίθηκε από
αυτές. Με εξαίρεση την συμβολή πριν το
1994.
Γνωρίζοντας αυτές τις δομικές
αδυναμίες επεδίωξα την δημιουργία μιας
ανώτερης δομής που θα κινούνταν σε ένα
άλλο επίπεδο υψηλών μορφωτικών,
διανοητικών, αξιακών, πολιτικών σταθερών
και ικανοτήτων.
Εκεί στόχευε η προσπάθεια μου
με τους Νομάρχες και Δημάρχους που
προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό. Προκάλεσε
μια ιστορικού τύπου συγκίνηση η συνάντηση
της Δράμας. Όποιοι εκ των υστέρων
υπονόμευσαν αυτήν την ιστορικού τύπου
προσπάθεια πρέπει να ονομασθούν δημοσίως.
Αυτό διδάσκουν οι κανόνες της λειτουργίας
της Πόλης, της Εκκλησίας του Δήμου. Η μη
ονομασία τους είναι το αντίθετο της
Πόλης, αυτού του Πολιτισμού.
Εκεί στόχευε ο ιστορικού τύπου
– γιατί κινούνταν με ιστορικούς χρόνους
– σχεδιασμός μου για την συγκρότηση
μιας νέας δυναμικής Θεσμικότητας και
συλλογικότητας. Όταν όμως μετά την
ολοκλήρωση των κύκλων της κυοφορίας
της, ήρθε ο χρόνος της γέννησης της, αυτή
εκφυλίστηκε από την δημιουργία και
εξέλιξη της Ευξείνου Λέσχης Αθηνών.
Πάντοτε στην ιστορία των Λαών
που έχουν υποστεί Πολιτικές Γενοκτόνας
βίας και αποδιάρθρωσης των Τόπων και
των Κοινοτήτων τους, ανάλογα ιδρύματα
είχαν καθοριστικούς ρόλους. Αυτό διδάσκει
και η δική μας ιστορία. Χωρίς την Διεθνή
Ένωση για τα Δικαιώματα και την
Απελευθέρωση των Λαών, το Ελληνικό της
τμήμα και τον Κέντρο Ποντιακών Μελετών
δεν θα υπήρχε το Ποντιακό στα επίπεδα,
τις διανοητικές παραμέτρους και τις
πολιτικές εκφράσεις που το γνωρίσαμε.
Εμείς δεν είχαμε όπλα, είχαμε
ισχυρές ιδέες.
Όπως μαρτυρεί η πραγματικότητα
ανιδιοτελείς, πεφωτισμένοι άνθρωποι
δημιούργησαν θεσμούς, δομές που είχαν
σημαντική συμβολή στην Ποντιακή διαδρομή
μετά τον ξεριζωμό. Αναφέρομαι στην
Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης, την Παναγία
Σουμελά, την Μέριμνα Ποντίων Κυριών,
τους Αργοναύτες Κομνηνούς στην Καλλιθέα.
Ας μείνω σε αυτούς.
Ανεξαρτήτως των επιπέδων
κίνησης των Συλλόγων και των Ομοσπονδιών
– θέμα το οποίο πρέπει να λυθεί – οι
δομές αυτές είναι πολύ χρήσιμες σήμερα
στην προώθηση της Ποντιακής Υπόθεσης.
Έτσι πιστεύω θα σκέφθηκαν, αυτός ήταν
ο ορίζοντας, αυτών που τις δημιούργησαν.
Πιστεύω ότι οι Εκπροσωπήσεις
αυτών των Θεσμών οφείλουν να συνομιλήσουν,
να συναντηθούν, να σχεδιάσουν την
δημιουργία μιας κοινής δομής – οι
Υψηλάντηδες θα την ονόμαζαν Φιλόμουσο
– η οποία θα αναλάβει σοβαρά, υπεύθυνα,
συστηματικά με αξιοπρέπεια και εξυπνάδα
το έργο προώθησης της υπόθεσης μας.
Αυτό ζητά από τους Ποντίους,
από τους Έλληνες η ιστορία, το σήμερα
και το αύριο.
Περιμένω από τις εκπροσωπήσεις
αυτών των ιστορικών θεσμών των Ποντίων
να πάρουν την πρωτοβουλία για αυτό το
αναγκαίο, ιστορικό, διανοητικό, ηθικό
άλμα.
Ακόμη και η σύγχρονη ιστορία,
παρ’ όλες τις υπονομεύσεις που υπέστη
το Ποντιακό εκ των Έσω και Έξωθεν,
απέδειξε ότι η Ποντιακή υπόθεση κινείται
και απαιτεί υψηλά και μεγάλα επίπεδα.
Όχι μικρά και χαμηλά.
Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013
Polis-agora.blogspot.com
Ιστολογία Μιχάλη
Χαραλαμπίδη
