Η διατυπωμένη
εδώ και χρόνια πρότασή μου ήταν η δημιουργία στην Θεσσαλονίκη, οι
κάτοικοι της οποίας γνώρισαν πολιτικές γενοκτόνας βίας, εκφράσεις δύο
ιδεολογιών του θανάτου, του κεμαλισμού και του ναζισμού, Μουσείου των
Ολοκαυτωμάτων.
Θα
αποτελεί εκτός των άλλων έκφραση της ολικής μνήμης και της ταυτότητας της
πόλης.
Η πρότασή
μου αυτή δεν πρέπει να αλλοιώνεται, να διαμοιράζεται, να υποβαθμίζεται, να
ευτελίζεται ένθεν, εκείθεν και παρακείθε.
Μπορεί να
γίνει κάτι μεγάλο, ύψιστο, πρωτότυπο παγκοσμίως. Όπως αξίζει στην ιστορία και
το όνομα της Θεσσαλονίκης. Αυτό έπρεπε να γίνει με αφορμή την Θεσσαλονίκη
Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης , όπως σημείωσα όταν την πρωτοδιατύπωσα (
αυτοί όμως που την χειρίστηκαν δεν είχαν συνείδηση της πόλης. Κοινώς δεν τους
έκοβε ).
Μόνο σε
αυτό το ύψος μπορεί να έχει νόημα αυτό το εγχείρημα. Διαφορετικά δεν εξυπηρετεί
υψηλά πανανθρώπινα ιδανικά και μεγάλους στόχους.
Τί θα
πει μουσείο ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού. Ηχεί περισσότερο ως
δηλωτικό ηλιθιότητας. Θέλουν να μας κάνουν αλλά δεν είμαστε λαός των μουσείων.
