Άρχισε τον Απρίλιο του
1984 στο Παρίσι, στη Σορβόννη. Άρχισε ταυτόχρονα, μάλλον πριν την εθνικοποίησή
του.
Κανείς σοβαρός και έντιμος άνθρωπος δεν τις
διαχωρίζει αλλά τις συνδυάζει έξυπνα.
Η ανώτατη, η κεντρικότατη στιγμή της ήταν
οι παρεμβάσεις στον ΟΗΕ και ο εξαναγκασμός της Τουρκίας να μπει σε μία έγγραφη
αντιπαράθεση μαζί μας για το ζήτημα του Πόντου και ειδικά της ποντιακής γλώσσας
στον Πόντο σήμερα.
Όλα αυτά περιλαμβάνονται στο « Το Ποντιακό
Ζήτημα Σήμερα. Αγώνας και Νίκες σε Δύο Μέτωπα » καθώς και στην αγγλική και την
τουρκική έκδοσή του.
Πολιτικά σκόπιμα, δόλια και διανοητικά
ανήθικα αποσιωπήθηκαν και αποσιωπούνται, όταν οι στιγμές αυτές ήταν μία
αφετηρία. Το πλεγματικά δεν έχει σημασία. Αναφέρεται στις μικρότητες και στις
ευτέλειες των ανθρωπίνων υπάρξεων. Για την πολιτική πλευρά όμως έχουμε να πούμε
πολλά.
Η διεθνοποίηση έγινε δεκαετίες τώρα από το
Ποντιακό Υπουργείο Εξωτερικών. Την « George and Olga Foundation » δηλαδή.
Αν δεν προϋπήρχε η ιστορική μου σχέση με
την « Διεθνή Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών » που
συγκέντρωσε ότι καλύτερο είχε η παγκόσμια διανόηση τότε, το ζήτημα θα
κατατάσσονταν στο γνωστό κλισέ: « δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της
πολυκατοικίας τους » ή θα περιορίζονταν στους μαχαλάδες, σε πελατειακές σχέσεις
και ανταλλαγές, και σε γεύματα αγάπης μετά κακής μουσικής. Όπως επεδίωξαν και
επιδιώκουν οι γνωστοί κύκλοι αλλά και όπως συμβαίνει με τα άλλα κομμάτια του
ελληνισμού που υπέστησαν επίσης πολιτικές γενοκτόνας βίας.
Η ιστορία όμως και οι νεκροί ήταν μαζί μας.
Τί εννοώ Ποντιακό Υπουργείο Εξωτερικών;
Όπως λέμε Κυπριακό Υπουργείο Εξωτερικών.
