ΟΚΤΩ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

ΤΟΥ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΚΟΥ ΛΟΙΜΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Για την 28η Οκτωβρίου και την ήττα του Ιταλικού παράξενου ιμπεριαλισμού, Κουρελιάρικο τον αποκαλεί ένας Ιταλός Ιστορικός, Φούρμπο δηλαδή πονηρό τον αποκαλώ εγώ, γράφω στο “Νέο Ανατολικό Ζήτημα Το Τουρκικό Πρόβλημα η Ανθρωπιστική Ελλάδα”. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση που υπερβαίνει τα γνωστά κλισέ ακαδημαϊκής ρουτίνας, σκοπιμότητας ή ανεπάρκειας.

Στην σημερινή συνομιλία μας θέλω να θέσω ένα ζήτημα που αποτελεί βάρος στην ατομική και συλλογική συνείδησή μας ως Έλληνες, ως Αθηναίοι, ως Άνθρωποι.

Το 1952 με την ένταξη στο ΝΑΤΟ μας υπέδειξαν να μην προσβάλουμε τους συμμάχους μας πλέον, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Έπρεπε να ξεχάσουμε. Αυτήν την ανήθική, κυνική, απάνθρωπη προτροπή την αντιμετώπισα και στην ιερή υπόθεση της Ποντιακής γενοκτονίας. “Να ξεχάσουμε” μου έλεγαν.

Έτσι τα θύματα του οργανωμένου από τον Ιταλικό φασισμό Λοιμού, της πείνας στην Αθήνα την περίοδο της Ιταλικής και Γερμανικής κατοχής, έμειναν Χωρίς ΣΗΜΑ, Χωρίς ΜΝΗΜΗ.

Μία ιεροσυλία όταν είναι γνωστή η σχέση των Ελλήνων με τους νεκρούς, τα ταφικά έθιμά τους. Ακόμη και τα Μακαρόνι, τα Μακαρόνια, η Μακαρίνα των Ποντίων γεννήθηκαν στα πλαίσια αυτών των ταφικών τελετουργιών, των τιμών προς τους νεκρούς μας. Στην Νότια Ιταλία είναι πολύ γνωστό αυτό.

Το ερώτημα μου, η κριτική, η πρότασή μου απευθύνεται προς τους εγχώριους θεσμικά εμπλεκόμενους. Κυβερνήσεις, Τοπικούς, Περιφερειακούς Άρχοντες, Αντιπολιτεύσεις.

Θα περάσουν άλλες οκτώ δεκαετίες Χωρίς Σήμα, Μνήμη, ένα Μνημείο των θυμάτων του οργανωμένου από τους ναζί αλλά κυρίως από τους Ιταλούς φασίστες γενοκτονικού λοιμού;

Για αυτό τα θύματα ονομάστηκαν “τα μορτάκια”.

Πρώτα να θυμηθούμε, να τιμήσουμε τους νεκρούς μας - I nostri morti - και μετά να ξεχάσουμε.

Σε άλλες Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες συναντά κανείς αυτά τα μνημεία.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

(Απόσπασμα από ομιλία σε Ρ/Σ)

Αιξωνή, Οκτώβριος 22